Ostia Antica

(la) Ostia
Tipo	xacemento arqueolóxico
Localización
División administrativa	Roma Capitale, Italia
Localización	Lido di Ostia (en)
41°45′21″N 12°17′30″L / 41.755833, 12.291667
Historia
Cronoloxía
	Siege of Ostia (en)
Sitio web	ostiaantica.beniculturali.it

Ostia Antica (Antiga Ostia) é un gran xacemento arqueolóxico, preto da moderna cidade de Ostia, que é a localización do porto da antiga cidade de Roma, a 25 quilómetros ao suroeste de Roma. O nome Ostia (o plural de ostium) deriva do latín os 'boca'. Na desembocadura do río Tíber, Ostia era o porto marítimo de Roma, pero debido á sedimentación o sitio agora atópase a 3 km do mar.^[1] O sitio destaca pola excelente conservación dos seus edificios antigos, os magníficos frescos e os impresionantes mosaicos.

Ostia puido ser a primeira colonia de Roma. Segundo a lenda, Ancus Marcius, o cuarto rei de Roma, foi o primeiro en destruír Ficana, unha antiga cidade que estaba só a 17 km de Roma e tiña un pequeno porto no Tíber, e despois procedeu a establecer a nova colonia 10 km. máis ao oeste e máis preto da costa do mar. Unha inscrición parece confirmar o establecemento do antigo castrum de Ostia no século VII a.C.^[2] Os restos arqueolóxicos máis antigos descubertos ata agora remóntanse só ao Século IV a.C.^[3] Os edificios máis antigos visibles actualmente son do século III a.C., en particular o Castrum (campamento militar),^[4] dunha data lixeiramente posterior é o Capitolium (templo de Xúpiter, Xuno e Minerva). O opus quadratum dos muros do castrum orixinal de Ostia proporciona unha importante evidencia das técnicas de construción que se empregaron na urbanización romana durante o período da República Romana.^[5]

Ostia foi escenario de loitas durante o período de guerras civís nos anos 80 a.C. No 87 a. C., Marius atacou a cidade co fin de cortar o fluxo de comercio a Roma. As forzas dirixidas por Cinna, Carbo e Sertorio cruzaron o Tíber en tres puntos antes de capturar a cidade e saqueala. Despois da súa vitoria aquí, Marius pasou a atacar e capturar Antium, Aricia e Lanuvium para destruír aínda máis as fontes de alimentos de Roma.^[6]

No 68 a.C., a cidade foi saqueada por piratss.^[7] Durante o saqueo,^[8] incendiouse o porto, destruíuse a frota de guerra consular e secuestraron dous destacados senadores. Este ataque causou tal pánico en Roma que Pompeio Magno fixo que o tribuno Aulus Gabinius se levantase no Foro Romano e propuxese unha lei, a lex Gabinia, para permitir que Pompeio levantase un exército e destruíse aos piratas. Nun ano, os piratas foran derrotados.^[9]

A cidade foi entón reconstruída e provista de muros de protección polo estadista e orador Marcus Tullius Cicerón.^[10]

Durante o tempo de Xulio César como ditador, unha das súas melloras na cidade foi o establecemento dunha mellor supervisión do abastecemento de grans a Roma. Propuxo un mellor acceso ao gran mediante o uso dun novo porto en Ostia xunto cun canal de Tarracina.

A cidade desenvolveuse aínda máis durante o século I d.C. baixo a influencia de Tiberio, que mandou construír o primeiro [[Piazzale delle Corporazioni|Foro] da cidade). A cidade tamén enriqueceuse pronto coa construción dun novo porto nas desembocaduras setentrionais do Tíber (que chega ao mar cunha desembocadura maior en Ostia, Fiumara Grande, e outra máis estreita preto do actual Aeroporto Internacional de Fiumicino). O novo porto, non sorprendentemente chamado Portus, do latín para "porto", escavouse por orde do Emperador Claudio. Este porto quedou enlimado, e tivo que ser complementado máis tarde cun porto construído por Traxano rematado no ano 113 d.C., ten unha forma hexagonal,^[11] para reducir as forzas erosivas das ondas.^{[Cómpre referencia]} Ademais, a unha distancia relativamente curta, tamén estaba o porto de Civitavecchia (Centum Cellae). Estes elementos quitáronlle o negocio á propia Ostia e comezaron o seu declive comercial.^[11]

En 2008, os arqueólogos británicos descubriron os restos da canle máis ancha xamais construída polos romanos, de 91´44 metros de ancho, que cren que ía desde Portus a través da Isola Sacra ata o Tíber fronte a Ostia, o que tería feito o transporte de grandes cantidades de mercadorías moito máis fáciles que o transporte terrestre. En 2014, descubríronse ruínas no lado norte do río fronte á cidade, o que indica unha gran área construída cunha estrutura maciza. Dentro dos seus muros, Ostia cubría unha superficie de 69 hectáreas. Durante o século IV, a cidade expandíu os muros sur ata o mar.

A propia Ostia estaba dotada de todos os servizos que podía esixir unha vila da época, en particular, un famoso faro. A popularidade do culto a Mitra é evidente no descubrimento de dezaoito Mithraea.^[12] Os arqueólogos tamén descubriron as latrinas públicas, organizadas para uso colectivo como unha serie de asentos que permiten imaxinar hoxe que a súa función era tamén social. Ostia tiña un gran teatro, moitos baños públicos (como as Thermae Gavii Maximi, ou Baños de Ostia), numerosas tabernas e pousadas e un servizo de extinción de incendios. Ostia tamén contiña a Sinagoga de Ostia, a sinagoga máis antiga aínda identificada en Europa. A súa escavación en 1960–61 cambiou a narrativa histórica para moitos académicos.^[13]

Ao sur de Ostia había moitas vilas ricas ao longo da estrada da costa cara a Laurentum.^[14] Plinio describiu a ruta cara á súa vila de alí: “Hai dous camiños diferentes cara a ela: se pasas polo de Laurentum, debes desviarte no décimo fito, se vas polo de Ostia, no undécimo. Ambos son areosos en algúns lugares, o que os fan un pouco máis pesados e máis longo en carruaxe, pero curtos e doados a cabalo. A paisaxe ofrece moita variedade, a vista nalgúns lugares está pechada por bosques, noutros estendese por amplos prados, onde numerosos rabaños de ovellas e gando vacún, que a severidade do inverno expulsou das montañas, engordan no calor da primavera, e nos ricos pastos”.

Hoxe escaváronse varias vilas romanas ben conservadas ao sur de Ostia na zona de Castel Fusano, incluíndo a Villa della Palombara escavada en 1989-2008.

Ostia medrou ata os 50.000 habitantes no século II, alcanzando un pico duns 100.000 habitantes nos séculos II e III d.C.^[15][16][17] Converteuse nunha sé episcopal como parte da Diocese de Roma xa no século III d.C. a catedral (titulus) de Santa Aurea está situada no lugar de enterramento de Santa Mónica, nai de Agostiño, morreu aquí no ano 387 nunha casa propiedade da Diocesi de Roma.

Co tempo as actividades mercantís centráronse en Portus. Para os estudosos do Alto Imperio, Ostia era a versión costeira de Roma, a cidade dos edificios de apartamentos. Adoitaba pensarse que a cidade entrou nun período de lenta decadencia despois de que Constantino o Grande convertese a Portus nun municipio, Ostia deixando así de ser un porto activo e converténdose no seu lugar nun retiro popular para os aristócratas ricos de Roma.^[11] A pesar do feito de que Portus mostra un crecemento substancial no século IV, a visión tradicional de que Ostia entrou nun marcado declive tivo que ser revisada debido ás recentes escavacións e á re-avaliación das probas. O derrubamento dalgúns bloques de apartamentos substituídos por casas de ricos "pensaba que sinalaba a desaparición do outrora vibrante grupo de residentes e traballadores non elites de Ostia"... investigacións recentes suxiren que adoptamos unha visión máis matizada de patróns residenciais e demografía social na cidade da Antigüidade Tardía".^[18] Os primeiros puntos de vista da decadencia baseáronse en referencias fugaces nas fontes antigas e nas escavacións ignorando as evidencias do período de que a cidade seguiu prosperando a pesar dos focos de decadencia. o século VI".., a vida en Ostia non rematou cun estrondo vesubiano senón cun xemido" despois dun lento declive do século VI ao IX.

A cidade albergaba a sede do Prefecto da Annona e o seu amplo persoal. Aínda que hai signos de decadencia en certos barrios, a evidencia indica unha prosperidade continuada ata o século V, incluíndo: reparacións de baños (26 permaneceron en funcionamento durante o século IV), edificios públicos, construción de igrexas, pavimentación de rúas, expansión residencial e comercial máis aló do perímetro da muralla sur (está testemuñada a presenza dun pequeno porto, a Porta Mariña no mar), unha enorme vila do século IV situada ao leste das Termas Marítimas, e a continuidade do funcionamento do porto fluvial no bordo occidental da vila, a navalia, cunca cadrada construída no río, almacén no lado leste e, tras el, un gran conxunto de baños, denominado erroneamente "palazzo imperial".^[19] Numerosos establecementos de baño están rexistrados como aínda funcionando no século IV e no século V con importantes reparacións dos baños de Neptuno, no centro da cidade, na década do 370.

A cidade menciónase por San Agostiño cando pasou alí a finais do século IV.^[20] En camiño de volta a África despois da conversión de Agostiño ao cristianismo, a nai de Agostiño, Santa Mónica, morreu en 387 en Ostia, mentres estaba nunha casa propiedade da Diocesi de Roma.^[21]

O poeta Rutilius Namatianus informou da falta de mantemento dos portos da cidade no 414 d.C.^[22] Este punto de vista foi cuestionado por Boin, quen afirma que o verso de Namatianus é unha construción literaria e non coherente co rexistro arqueolóxico, ibid. pp. 22, 25, (o poeta lamentaba a grandeza perdida de Roma tras o saqueo do 410 e esperaba o ascenso da gran cidade de novo).

Despois da caída do Imperio Romano de Occidente no 476 (data tradicional: Xulio Nepote morreu no 480 foi o último emperador lexítimo), Ostia caeu lentamente en decadencia a medida que a poboación de Roma, de 700 a 800.000 habitantes no ano 400 d.C., reducíuse a 200.000 ou menos no 500 d.C. A cidade foi finalmente abandonada no século IX^[23] debido ás repetidas invasións e saqueos de piratas Árabes. Unha batalla naval, a Batalla de Ostia, disputouse alí no 849 entre cristiáns e Sarracenos, os habitantes restantes mudáronse a Gregoriopolis a pouca distancia.^[11]

Un "saqueo local" realizouse por arquitectos barrocos,^[cando?] que utilizaron os restos como unha especie de almacén de mármore para o palazzi que construían en Roma.

O Papado comezou a organizar as súas propias investigacións co Papa Pío VII.

Baixo Benito Mussolini realizáronse escavacións masivas entre 1939 e 1942^[3] durante as cales varios restos, en particular do período republicano, foron sacados á luz. Estas interrompíronse cando Italia converteuse nun importante campo de batalla da segunda guerra mundial.

Na posguerra aparece en 1954 o primeiro volume da serie oficial Scavi di Ostia, dedicouse a unha topografía da cidade por Italo Gismondi e despois dun parón a investigación continúa aínda hoxe. Aínda que as áreas intactas adxacentes ás escavacións orixinais quedaron intactas á espera dunha datación máis precisa dos tipos de cerámica romana, os "Baños do nadador", chamados así pola figura do mosaico do apodyterium, foron meticulosamente escavados, en 1966–70 e 1974–75, en parte como un campo de adestramento para novos arqueólogos e en parte para establecer un laboratorio de achados ben entendidos como axuda didáctica.

Estímase que dous terzos da cidade antiga están aínda sen escavar. En 2014, un levantamento xeofísico utilizando magnetometría, entre outras técnicas, revelou a existencia dun muro de límite no lado norte do Tíber que encerra unha zona sen escavar da cidade que contén tres enormes almacéns.^[24][25]

O xacemento escavado de Ostia Antica está aberto ao público como atractivo turístico. Varios achados da escavación atópanse no Museo Ostiense.^[26] O sitio ten restaurantes e outras instalacións.^[27] O Teatro tamén se usa ocasionalmente para eventos culturais.^[28]

• 
  Rúas e vivendas
• 
  Templo da Tríada Capitolina: Xúpiter, Xuno e Minerva
• 
  A inscrición colocada orixinalmente na porta principal
• 
  Máscaras teatrais, parte da decoración arquitectónica do Teatro (regio II, insula VII)
• 
  Dolia incrustada no chan en Caseggiato dei dolii
• 
  Baños do Foro (frigidarium)
• 
  Pavimento do chan. Sala C da Casa de Cupido e Psique (regio I, insula XIV)
• 
  Estatua de Attis no Santuario de Attis
• 
  Vista do sitio arqueolóxico
• 
  Rúa das tumbas

Referencias

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Ostia Antica

• Photographs of Ostia at DigitalMapsoftheAncientWorld retrieved 13 de agosto de 2022