Unha lingua litúrxica é unha lingua empregada polos crentes dunha relixión no curso das súas cerimonias relixiosas. Considérase que ten un valor relixioso superior á lingua cotiá. Non todas as relixións teñen unha lingua litúrxica.

Úsase sobre todo o termo de «lingua litúrxica» cando a lingua relixiosa é diferente da lingua vernácula. Ás veces, os crentes non comprenden a lingua litúrxica da súa relixión.

Esta pode ter varias orixes, e en particular:

• unha orixe xeográfica diferente: é a lingua do grupo que desenvolveu inicialmente a relixión en cuestión.
• unha orixe histórica: é a lingua falada na época na que a relixión en cuestión se desenvolveu inicialmente.

Estas dúas orixes non se exclúen entre si.

• o armenio clásico da igrexa apostólica armenia
• o latín da igrexa católica latina;
• o árabe clásico dos musulmáns, (diferente dos dialectos modernos);
• o hebreo dos xudeus relixiosos (o hebreo falado en Israel foi recreado a finais do século XIX sobre a base do hebreo litúrxico, pero non se confunde completamente con el);
• o ge'ez dos cristiáns coptos de Etiopía, pero tamén dos Falashas, xudeus de Etiopía;
• o grego antigo dos ortodoxos gregos;
• o mandeo clásico dos mandeos;
• o eslavo dos ortodoxos rusos;
• o eslavo eclesiástico das igrexas búlgaras, macedonias, rusas, serbias e outras Igrexas ortodoxas.
• o sánskrito dos hinduístas
• o siríaco dos siríacos ortodoxos
• o copto da igrexa ortodoxa copta
• o xeorxio antigo da igrexa ortodoxa e apostólica xeorxiana

• Lingua viva
• Lingua morta