Comparte parcialmente a súa etimoloxía coa palabra «limón». Deriva do árabe hispano lima , este do árabe līmah, este do persiano لیمو /limú/, e este do sánscrito nimbú,[1] que en realidade se refería a esta lima aceda.[2]
Árboreperenne, duns 5 m de altura, e toro habitualmente torto, ramifícase de xeito mesto dende moi abaixo. As pólas posúen espiñas curtas e duras que xorden das axilas, con follas ovadas de entre 2,5 a 9 cm de cor verde pálido semellantes ás da laranxeira, de aí o seu nome latino aurantifolia. As flores (fragrantes como todas as do xénero), duns 2,5 cm, son de cor branca amarelenta, cunha fina liña púrpura nos bordos, nacen das axilas das pólas, solitarias ou en ramallos de até 7 floriñas.
Existen diferentes variedades cultivares de Citrus aurantiifolia con diversos graos de acedume e cores que varían do verde ao amarelo.
Froita
A lima de forma globosa e entre 2,5 a 3 cm de diámetro é de cor verde amarelento ao madurar, aínda que se acostuma consumir antes da maduración. A polpa verde e zumarenta posúe un característico sabor acedo e aromático. Ten un alto contido en vitamina C, así coma ácido cítrico.
Fíxose famosa entre os mariñeiros británicos do século XVIII, que as consumían habitualmente durante as súas longas travesías para combater o escorbuto.
A súa historia en América do Sur iníciase coa chegada dos colonos españois.
↑Segundo o artigo «lima»[Ligazón morta] no Diccionario de la lengua española de la RAE.
↑Véxase a entrada Nimbū e nimbūka, exactamente no medio da terceira columna da pág. 551Arquivado 14 de maio de 2016 en Wayback Machine. do Sanskrit-English Dictionary, do sanscritólogo británico Monier Monier-Williams (1819-1899).
