O Libro Vermello de Hergest (en galésLlyfr Coch Hergest) é un longo manuscrito escrito pouco despois de 1382, que se sitúa como un dos máis importantes manuscritos medievais escritos en lingua galesa. Contén unha colección de prosa e poesía galesas, en especial os contos dos Mabinogion, e poesía dos Gogynfeirdd. O manuscrito deriva o seu nome doa cor da súa encadernación de coiro e da súa asociación con Hergest Court entre finais do século XV e principios do XVII.
Compilación
O manuscrito foi escrito entre aproximadamente o 1382 e 1410. Un dos distintos copistas responsábeis do manuscrito foi identificado como Hywel Fychan fab Hywel Goch de Buellt. Sábese que traballou para Hopcyn ap Tomas ab Einion (c. 1330 - despois de 1403) de Ynysforgan, Swansea, e é posíbel que o manuscrito se compilase para Hopcyn.
Segundo o estudoso Daniel Huws, é "de lonxe libro medieval en galés de máis peso, o máis amplo nas súas dimensións [...] e o máis groso".[1]
Historia
Semella que o manuscrito permaneceu nas mans da familia de Hopcyn ata finais do século XV, cando o neto de Hopcyn, Hopcyn ap Rhys, foi considerado cómplice da rebelión contra o rei Eduardo IV e consecuentemente perdeu gran parte das súas propiedades. Obtivérono os Vaughans de Tretower (Tretŵr), daquela en Breconshire, probabelmente en 1465 ao recibiren as posesións de Hopcyn.[2] Esta propiedade vén suxerida por dúas odas (awdlau) dedicadas a Sir Thomas Vaughan (m. 1483) e os seus fillos, que foron escritas no manuscrito polo poeta galés Lewys Glyn Cothi en Tretower.[3] O Libro Vermello logo pasou ao poder dos Vaughans de Hergest Court, preto de Kington nas Welsh Marches. Sir John Price de Brecon menciona que viu o manuscrito en 1550, presumibelmente en Hergest.[3] A finais da década de 1560, William Salesbury atopou o manuscrito en poder de Sir Henry Sidney en Ludlow, cando Siancyn Gwyn de Llandiloes o recibiu prestado daquel.[2]
A principios do século XVII, o Libro Vermello pasara aos Mansels de Margam, de aquí de novo a Glamorgan. Quizais foi levado a causa da voda entre a neta de Henry, Catherine Sidney, e Sir Lewis Mansel, de que se sabe que o posuía en 1634.[2] Posteriormente o manuscrito áchase na colección de Thomas Wilkins (m. 1699), un clérigo e anticuario galés, quen se cadra o levou prestado dos Mansels e nunca o devolveu. En 1697, Wilkins recibiu a visita de Edward Lhuyd, quen pasou algún tempo a copiar un manuscrito que ben podía ter sido o Libro Vermello. En 1701, dous anos despois da morte de Wilkin, o seu fillo Thomas Wilkins o Novo doou o manuscrito ao Jesus College, Oxford.[2] Evidencia interna, unha nota de Wilkins, suxire que Edward Lhuyd tomou daquela o manuscrito en préstamo, pero que o College só puido recuperalo trece anos máis tarde, trala morte de Lhuyd.[2][3] Consérvase agora na Biblioteca Bodleiana no nome do Jesus College, Oxford, onde leva o número de catálogo MS 111.
O manuscrito contén tamén unha colección de remedios herbais asociados con Rhiwallon Feddyg, fundador dunha dinastía de médicos que perdurou sobre 500 anos - 'Os físicos de Myddfai' da aldea de Myddfai ao carón de Llanymddyfri.
↑Citado en "Oxford Jesus College 111: An Electronic Edition", Welsh Prose 1350-1425
↑ 2,02,12,22,32,4"Oxford Jesus College 111: An Electronic Edition", Welsh Prose 1350-1425.
↑ 3,03,13,2Thomas, "Llyfr Coch Hergest", pp. 1172-3.
↑David Day-Tolkien's Ring, page 79 "Besides those elements already mentioned, Celtic mythology has played a fundamental part in the shaping of Tolkien's world. When we learn that the most important source of Welsh Celtic lore was preserved in the fourteenth-century Red Book of Hergest, we realize that Tolkien is making a small scholarly joke in naming his 'source' of Elf-lore the Red Book of Westmarch".
↑Hooker, Mark T. Tolkienian mathomium: a collection of articles on J. R. R. Tolkien and his legendarium: "The Feigned-manuscript Topos", pgs 176 and 177:"The 1849 translation of The Red Book of Hergest by Lady Charlotte Guest (1812-1895), which is more widely known as The Mabinogion, is likewise of undoubted authenticity(...)It is now housed in the library at Jesus College, Oxford. Tolkien's well-known love of Welsh suggests that he would have likewise been well-acquainted with the source of Lady Guest's translation.
For the Tolkiennymist, the coincidence of the names of the sources of Lady Charlotte Guest's and Tolkien's translations is striking: The Red Book of Hergest and the Red Book of Westmarch. Tolkien wanted to write (translate) a mythology for England, and Lady Charlotte Guest's work can easily be said to be a 'mythology for Wales.' The implication of this coincidence is intriguing".
Véxase tamén
Bibliografía
'Red book of Hergest'. In Meic Stephens (Ed.) (1998), The new companion to the literature of Wales. Cardiff : University of Wales Press. ISBN 0-7083-1383-3.
Parry, Thomas (1955), A history of Welsh literature. Translated by H. Idris Bell. Oxford : Clarendon Press.
Huws, Daniel (2003). "Llyfr Coch Hergest". En R. Iestyn Daniel; et al. Cyfoeth y Testun: Ysgrifau ar Lenyddiaeth Gymraeg yr Oesoedd Canol(en galés). Cardiff: Gwasg Prifysgol Cymru. pp. 1–30.
Huws, Daniel (2000). Medieval Welsh Manuscripts. Cardiff University of Wales Press. ISBN0708316026.
Morgan, Prys (1978). "Glamorgan and the Red Book". Morgannwg22: 42–60.
Rowlands, Eurys I. (1962-3). "Nodiadau ar y traddodiad moliant a'r cywydd". Llên Cymru(en Welsh)7: 217–43.
Red Book of Hergest, or Jesus College MS 111, is part of the Early Manuscripts at Oxford University digitisation project; reprints relevant section of Historical Manuscripts Commission, Report on manuscripts in the Welsh language, vol. II part I, (Londres, 1902), describing the manuscript and its contents; Gives access to colour images of the entire manuscript.