A tradución latina máis antiga, agora perdida, foi elaborada por Marius Victorinus no século IV.[1] O propio Boecio basearíase nesta versión para a súa tradución.[1] Houbo tamén varias traducións ao siríaco, a primeira delas feita no século VII por Atanasio de Balad.[1] Así mesmo, hai constancia dunha edición en armenio, con comentarios de David.[1]
A Isagoge foi vertida ao árabe por Ibn al-Muqaffa, a partir dunha das edicións siríacas, co nome de Isāghūjī.[6] A obra converteuse no manual de lóxica fundamental do mundo islámico, influenciando a evolución da kalam (teoloxía), da falsafa (filosofía), da gramática e da sharia (dereito).[6] A partir dela, moitas obras de lóxica no mundo árabe recibiron o nome de Isāghūjī. O estudo da noción de accidente feita por Porfirio impulsou un longo debate intelectual sobre a aplicación do accidente e a esencia.
Predicables
Os predicables (praedicabilis, "aquilo que pode dicirse ou afirmarse") son un termo da lóxica escolástica aplicado á clasificación das posibles relacións que un predicado pode ter co seu suxeito. A listaxe de predicables parte da ofrecida por Aristóteles (Tópicos, 101b 17-25), que inclúe a definición (horos), o genus (genos), a propiedade (idion) e o accidente (sumbebekos). A versión escolástica, que parte da Isagoge de Boecio, modifica a teoría aristotélica substituíndo a definición pola diferenza (diaphora) e as especies (eidos).[4] O método de definición por diairesis, ou diferenciación, xa era coñecido e practicado por Aristóteles.
A árbore de Porfirio
Nos textos medievais, a importantísima arbor porphyriana ou árbore de Porfirio ilustra a súa clasificación lóxica da substancia. Aínda a día de hoxe, a taxonomía emprega conceptos deste sistema para clasificar os organismos vivos, como se pode apreciar na cladística.
O problema dos universais
Polo momento, como é natural, rexeitarei dicir se os xéneros e especies subsisten, ou se son conceptos illados, puros e nus; ou, de subsistiren, se son corpóreos ou incorpóreos, ou se están separados dos obxectos sensibles, etc. Esta clase de problema é dos máis profundos, e require dunha investigación máis polo miúdo.
A pesar de non afondar no problema, a súa formulación do mesmo é unha das seccións máis influentes da súa obra, xa que as cuestións que formula constitúen a base do debate medieval arredor da cuestión dos universais.[3][4]
↑Ockham, Guillerme de (1999). Suma da lóxica. Consellería de Educación e Ordenación Universitaria / Centro Ramón Piñeiro para a investigación en Humanidades. ISBN84-453-2571-X.