Con Sacha Guitry (ao micrófono) e Yvonne Printemps
Ferrié naceu en Saint-Michel-de-Maurienne, Savoia. Despois de estudar na cidade meridional de Draguignan, recibindo o Premio Claude Gai, graduouse na École Polytechnique en 1891. Ingresou como oficial do Corpo de Enxeñeiros do Exército Francés, especializado no servizo de telégrafos militares. Despois de ser designado membro dun comité que estudou a viabilidade da telegrafía sen fíos entre Francia e Inglaterra, en 1899 levou a cabo as citadas comunicacións en colaboración con Guglielmo Marconi.
Expuxo os seus traballos o 22 de agosto de 1900, durante o Congreso Internacional sobre Electricidade organizado en París, co relatorio titulado: “L'état actuel et les progès da télégraphie sans fil” (Actual coñecemento e progreso da telegrafía sen fíos).
En 1903 Ferrié inventou un novo detector electrolítico, ideado independentemente tamén por Michael Pupin (1899), Reginald Fessenden (1903), e W. Schloemilch (1903). Non obtivo financiamento do Exército cando tentou establecer unha rede telegráfica sen fíos (naquela época privilexiábanse os sinais ópticos e as pombas mensaxeiras, por consideralas máis fiables), pero puido continuar os seus traballos grazas a Gustave Eiffel, que financiou co seu diñeiro o proxecto, aceptando que instalase unha antena no cume da súa torre.[1] Aquel mesmo ano de 1903 tamén propuxo colocar cables suspendidos desde a Torre Eiffel como antenas de radiotelegrafía de longo alcance. Baixo a súa dirección instalouse un transmisor na torre, incrementando o seu alcance inicial de 400 km até os 6 000 km en 1908. A continuación dedicouse ao desenvolvemento de transmisores móbiles para unidades militares.
Estación radiotelegráfica da Torre Eiffel (1914)
Ferrié dirixiu a Radiotelegrafía Militar Francesa antes e durante a primeira guerra mundial. En 1914 incorporou un importante avance nas comunicacións radiofónicas militares: a telegrafía sen fíos entre unidades fíxose factible mediante a adopción de válvulas sen carga dentro dos receptores. O transmisor era un zumbador, e o receptor un amplificador cun tríodo. Ao final da guerra os franceses produciran case 10 000 destes aparellos.
Ferrié foi nomeado xeneral en 1919 e mantívose en servizo até a súa morte, sendo eximido das normas de xubilación por unha lei especial de 1930, recibindo o cargo de Inspector Xeral da Telegrafía Militar.
Foi elixido membro do Instituto de Enxeñeiros Radiofónicos (IEEE) en 1917, e en 1931 recibiu a súa Medalla de Honra por "o seu traballo pioneiro no desenvolvemento das comunicacións radiofónicas en Francia e no mundo, o seu sostido liderado no campo das comunicacións, e polas súas contribucións excepcionais á organización da cooperación internacional en radiofonía" .Recibiu un doutoramento honoris causa da Universidade de Oxford en 1919, e en 1922 ingresou na Academia de Ciencias de Francia. Foi o primeiro presidente do Comité Nacional Francés de Xeodesia e Xeofísica (1920-1926), presidente da Unión Radiofónica Científica Internacional (U.R.S.I.) e da Comisión Internacional de Lonxitudes por Radio, e vicepresidente do Panel Internacional de Unións Científicas. Tamén foi presidente da Société Astronomique de France (Sociedade Astronómica Francesa, SAF), desde 1925 até 1927.[2]
Morreu o 16 de febreiro de 1932 no hospital militar de Val-du-Grâce en París. Horas despois da súa morte foille outorgada a Gran Cruz da Lexión de Honra.[3]
Recoñecementos
O Espace Ferrié (Musée deas Transmissions) perpetúa a súa memoria na localidade de Cesson-Sévigné.
Centros educativos denominados "collège Ferrié" localízanse en Draguignan e no 10º distrito de París.
.jpg)
