O Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1979 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula 1, celebrada o 8 de abril de 1979 no circuíto de Long Beach en California. Foi a cuarta carreira da tempada de 1979.
Resumo
O Canadense Gilles Villeneuve logrou a pole, a volta rápida e a vitoria para Ferrari, seguido polo seu compañeiro de equipo Jody Scheckter, o Cabalo Rampante deu un gran paso cara á recuperación dos Campionatos de Construtores e pilotos en mans de Lotus. Segunda vitoria consecutiva de Villeneuve chegou case medio minuto por diante de Scheckter, Alan Jones acompañounos no podio co Williams. Foi a terceira vitoria da carreira de Villeneuve, a súa segunda consecutiva , o terceiro e triunfo nun Gran Premio dos Estados Unidos para Ferrari.
A cualificación foi unha batalla entre Ferrari, Lotus e Ligier, e, como adoitaba ser en Long Beach, o circuíto estaba cheo de coches rotos ao final de cada sesión. Carlos Reutemann, no segundo Lotus, disfrutaba da pole ata o final da última sesión, cando Villeneuve chocoulle.
Con só Ferrari e Renault montando pneumáticos Michelin, Villeneuve puido utilizar sete xogos de rodas no final da sesión, mentres que os pilotos de Goodyear só tiñan dous xogos por coche. No seu último intento, Villeneuve apagou o seu limitador de revolucións no final da recta, aumentando o número de revolucións en 200 ata as 12.600, dándolle velocidade extra suficiente para sacarlle a Reutemann seis centésimas de segundo. Scheckter foi terceiro, por diante dos dous Ligiers de Patrick Depailler e Jacques Laffite, e Mario Andretti sexto.
O sábado pola mañá, Jean-Pierre Jabouille rompeu o eixe de transmisión do seu Renault e estrelouse contra o muro a 290 km/h. Unha lesión no brazo deixaríao fóra da carreira. No warmup da mañá do domingo, unha versión máis forte do eixe de transmisión, feita polo equipo no garaxe, rompeuse no coche do seu compañeiro de equipo René Arnoux. En lugar de correr o risco de repetir o incidente de Jabouille, o equipo retirou o coche da carreira, o que permitiu a Derek Daly de Ensign estar na grella de saída.
100.000 afeccionados reuníronse o domingo, que resultou asollado e cálido. Como o ano anterior, a saída sería na resta de Shoreline Drive, en lugar de fronte aos boxes. Na volta previa a de quecemento, o motor de Reutemann apagouse, e o tiveron que axudar a volver a boxes. O problema resolveuse rapidamente, e, mentres que os organizadores decidiron que tiña que empezar desde o fondo da grella, Reutemann ignorou as ordes e regresou á súa posición.
Os coches dirixíronse cara ao inicio en Shoreline Drive e, mentres se achegaban ás marcas da grella, o poleman Villeneuve parouse máis aló da súa posición de saída. Isto confundiu a todos os participantes, que seguiron a Villeneuve. Algúns realmente pensaban que a carreira comezara, e foi necesario facer unha nova saída. No camiño á grella, o Ligier de Laffite saíuse da pista. Permitíuselle cambiar o seu auto polo de reposto e, cando por fin puxéronse en marcha, comezou a carreira desde os boxes con Reutemann. Logo de só oito voltas, Laffite retiraríase cos freos requentados e Reutemann rompería o eixe de transmisión na volta 21, dous dos cinco primeiros clasificados estaban fóra, e a porta estaba aberta para os Ferrari.
Ao final da primeira volta, Villeneuve lideraba por diante de Depailler, Scheckter, Jean-Pierre Jarier,
Andretti, Riccardo Patrese, Jones e Piquet. Villeneuve chegou á primeira curva por diante de Scheckter e rapidamente comezou a afastarse. Scheckter perdeu a posición con Depailler na primeira media volta, pero comezou a empuxar con forza para recuperar o segundo lugar. Cando a Depailler falloulle a caixa de cambios, Scheckter case o golpea por detrás, e Jarier aproveitou para adiantar aos dous co seu Tyrrell. Na seguinte volta, Scheckter tamén conseguiu pasar a Depailler, cuxos problemas coa cuarta marcha durarían toda a carreira.
Villeneuve continuou sen problemas no liderado, ampliando a súa marxe e o establecendo a volta rápida da carreira antes de metade da carreira. A batalla polo segundo posto, era feroz con Jarier, Scheckter, Depailler, Andretti e Jones formando un tren masivo. Jarier estaba loitando contra a vibración das rodas e mantendo a todo o mundo, pero ninguén lle puido pasar na recta.
Na volta 28, Scheckter conseguiu pasar ao Tyrrell, pero non foi ata as voltas 45 e 46, respectivamente, que Depailler e Jones seguírono. Nese momento, Scheckter tiña un colchón de case vinte segundos sobre Depailler terceiro. O Ligier seguiu loitando, ata que Jones adiantouno para lograr o terceiro lugar na volta 63. Esto deixou a Depailler e Andretti negociando as dúas posicións en varias ocasións, o Lotus adiantaba nas seccións curva, mentres que o Ligier continuamente volvía pasar na recta. Para rematar, Depailler intentou dobrar a Jarier, agora en sexto lugar, rompeu o seu alerón dianteiro contra a roda de Jarier e Andretti foi capaz de apoderarse da cuarta posición que mantivo ata o final.
A persistencia de Depailler foi recompensada cun quinto lugar ben gañado, o sexto o herdou Jarier cando Héctor Rebaque, que subira desde o posto vinte e tres aos puntos, chocou con Daly chocou cando trataba de dobralo.
Foi a segunda vitoria da tempada para Villeneuve, e púxoo na parte superior da táboa de posicións de pilotos.
Clasificación
Posicións logo da carreira
- Clasificación no campionato de pilotos
|
- Clasificación do campionato de construtores
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas
- Líderes por volta: Gilles Villeneuve 80 voltas (1-80).
- Rob Walker (xullo de 1979). "4th United States Grand Prix West: Runaway Horses". Road & Track, 82-87.
Ligazóns externas
.svg){kind=small}
