PROFILPELAJAR.COM

Fedón (Platón)
Título orixinal	Φαίδων
Autor/a	Platón
Lingua	Grego antigo
Xénero(s)	diálogo e diálogo socrático
Na rede
	[ editar datos en Wikidata ]

Fedón ou sobre a alma (en grego clásico Φαίδων ἢ περὶ ψυχῆς) é un diálogo platónico que se ambienta nas últimas horas de vida de Sócrates, antes de ser executado. Platón utiliza este cadro para expoñer as súas ideas de madurez, a teoría das Ideas, a teoría da reminiscencia e a teoría da metempsicose, como elementos dunha discusión sobre a inmortalidade da alma.

O Fedón é un dos catro diálogos de Platón que se refiren á condena de Sócrates (os outros tres son: Critón, Eutifron e Apoloxía de Sócrates). O Fedón é o máis interesante e o máis importante entre eses, xa que expón as crenzas do filósofo.

Sinopse

O filósofo grego Sócrates foi condenado polo tribunal á pena de morte por ser inxustamente acusado de corromper á xuventude e non adorar algúns deuses da polis. Segundo a tradición grega, os condenados a morte bebían cicuta, un veleno que paralizaba todo o corpo ata a asfixia. Pero só o podían facer despois do atardecer.

O Fedón escenifica os últimos momentos de Sócrates. O vello mestre reúne aos seus discípulos Apolodoro, Cebes, Critón, Fedón e Simias. É o mesmo Critón quen intenta convencer a Sócrates de que se retractara.

Durante o último día da súa vida, esperando que o sol se puxera no horizonte, Sócrates dille as súas últimas palabras aos seus discípulos e amigos, que se encontraron con el esa tarde dramática na prisión.

A conversa de Sócrates cos seus discípulos é interrompida pola chegada dun servidor dos Once, que presenta a cicuta ao condenado. Mentres Sócrates acaba apaciblemente os seus razoamentos metafísicos e se presta a morrer con serenidade, os seus amigos apenas poden conter a súa emoción.

Contido

O Fedón é unha apoloxía da propia filosofía e relata as últimas palabras de Sócrates, ditas no seu último día de cárcere, antes de beber a cicuta. Sócrates, neste diálogo, presenta a súa teoría da metempsicose^[1]. A alma en vida debe loitar contra os praceres e vicios do corpo, onde a alma está condenada a vivir e onde quere liberarse. Esa liberdade dáse na busca de coñecemento, no esforzo dialéctico do ben e da xustiza.

O filósofo é aquel que coida a súa alma porque se desprende dos bens terreais, vive para a sabedoría e practica o ben. A crenza na inmortalidade da alma está demostrada na obra con catro argumentos: a incompatibilidade dos contrarios, a reminiscencia (coñecer non é máis que recordar), a simplicidade e a sucesión dos opostos.

A discusión trata principalmente sobre a inmortalidade da alma, e iso é ocasión para elaborar toda unha teoría das relacións entre a alma e o corpo, teoría que a filosofía occidental reterá co nome de dualismo. Ao corpo e á alma non lle corresponden os mesmos praceres. Os que compracen a alma son só aqueles que serven para fundamentar a existencia moral, que se caracteriza pola busca da virtude. Esta alcánzase cun termo denominado ascese^[2]. Só despois da morte, na outra vida, é cando a alma se posúe verdadeiramente por completo, posto que logo queda liberada do corpo, a súa tumba^[3].

Sócrates examina e refuta finalmente as obxeccións sucesivas de Simias e de Cebes, que lle enuncian a dúbida de se a alma non pode padecer ningunha clase de corrupción.

A doutrina da inmortalidade presentada no Fedón é inseparable da moral. O que asegura isto é o mito da inmortalidade^[4].

Notas

↑ A crenza da reencarnación da alma.
↑ Movemento polo cal a alma, desprendéndose das necesidades e praceres do corpo, pode pensarse a si mesma, e pensar toda cousa na súa realidade.
↑ Platón xoga aquí coas palabras gregas "corpo" e "tumba".
↑ As almas renacen tras a morte, cas formas adecuadas ás eleccións morais que efectuaron durante a vida.

Véxase tamén

Bibliografía

Eggers Lan, Conrado (1971). Editorial Universitaria de Buenos Aires, ed. El Fedón de Platón. Buenos Aires.
Huisman, Denis (2002). Tecnos, ed. Diccionario de las mil obras clave del pensamiento. Madrid. pp. 279–281. ISBN 84-309-2978-9.