Foi descuberto por primeira vez en 1955 preto do río Oropouche en Trinidad e Tobago. As variacións na escrita, como "ourupuche" e "orepuche", débense a diferenzas fonéticas e ortográficas entre as linguas e dialectos da rexión onde se atopa a enfermidade, pero todas se refiren ao mesmo virus e condición.
A enfermidade foi detectada en varios estados do norte do Brasil en 2023 e pode converterse nun problema serio de saúde pública en calquera momento.
En 2024, detectouse por primeira vez un caso de febre de Oropouche en Galiza, importado de Cuba. A pesar de que o vector principal, o mosquito Culicoides paraensis, non se atopa en Europa, non se descarta a posibilidade de que outras especies poidan actuar como vectores.[5]
Transmisión
A transmisión ocorre en dous ciclos: un silvestre, candodípteros, como mosquiñas e mosquitos pican do sangue de macacos e preguiceiros, e un urbano, afectando principalmente aos humanos.
Os principais vectores son Aedes serratus e Coquillettidia venezuelensis para o ciclo silvestre, e Culicoides paraensis para o ciclo urbano.[6][7]
Non existe un tratamento específico; o manexo é principalmente sintomático, incluíndo repouso e hidratación. Non se dispón de vacina, pero estanse realizando estudos para o seu desenvolvemento.[11]
