PROFILPELAJAR.COM

Epiro
Localización
Capital	Nicópolis

Epiro foi unha provincia romana que comprendía a rexión sur da actual Albania e a rexión noroeste da actual Grecia.

Dominio romano

Epiro foi conquistado pola República Romana ao redor de 168 a.C., non se converteu inmediatamente en provincia autónoma, senón que foi incorporado á provincia de Macedonia, establecida no 146 a.C.. Con Augusto houbo unha reorganización provincial e Epiro dividiuse entre Macedonia e Acaia. Baixo o emperador Traxano, entre o 103 e o 114 d.C., Epiro converteuse nunha provincia separada, baixo un procurador Augusti. A nova provincia estendeuse desde o Golfo de Aulon (Vlorë) e os Montes Acroceraunas no norte ata o curso inferior do río Aqueloo no sur e incluía as illas xónicas do norte de Corfú, Lefkada, Ítaca, Cefalonia, e Zakynthos. ^[1]

Antigüidade tardía

Probablemente durante a reorganización provincial de Diocleciano (284-305), a porción occidental da provincia de Macedonia ao longo da costa do mar Adriático dividiuse na provincia de Nova Epiro (latín: Epirus Nova). Aínda que este territorio non era tradicionalmente parte do propio Epiro, tal e como o definían os antigos xeógrafos, e historicamente estivera habitado predominantemente por tribos ilirias, o nome reflicte o feito de que baixo o dominio romano a área estivo suxeita a un aumento da helenización e ao asentamento das tribos epirotas do sur.^[1]

As dúas provincias de Epiro pasaron a formar parte da diocese de Mesia, ata que foi dividida no 369 nas dioceses de Macedonia e Dacia, cando pasaron a formar parte da primeira.^[2] No século IV, Epiro aínda era unha fortaleza do paganismo, e foi axudado polo emperador Xuliano (361–363) e o seu prefecto pretoriano Claudio Mamertino mediante a redución de impostos e da reconstrución da capital provincial, Nicopolis.^[3] Segundo Xordanes, no 380 os visigodos invadiron a rexión. Coa división do Imperio trala morte de Teodosio I no 395, Epiro pasou a formar parte do imperio romano oriental ou Imperio bizantino. No 395–397, os visigodos de Alarico saquearon Grecia. Permaneceron en Epiro durante algúns anos, ata o 401, e de novo entre o 406 e o 407, durante a alianza de Alarico co xeneralísimo do Imperio Romano de Occidente, Estilicón para arrebatar a Prefectura pretoriana de Iliria ao imperio do Oriente.^[3]

O Synecdemus de Hierocles, escrito no ca. 527/8 d.C. pero que probablemente reflicte a situación na primeira metade do século V, conta 11 cidades na vella Epiro (grego antigo: λαλαιὰ Ἤπειρος, latín: Epirus Vetus), a capital Nicopolis, Dodona, Euroea, Hadrianopolis, Appon, Phoenice, Anchiasmos, Buthrotum, Photike, a illa de Corfú e a illa de Itaca. Nova Epiro, con capital en Dyrrhachium, comprende 9 cidades.^[3] A partir do 467, as Illas Xónicas e as costas de Epiro comezaron a ser atacadas polos vándalos, que tomaron as provincias de África do Norte e estableceron o seu propio reino centrado en Cartago. Os vándalos tomaron Nicópolis no 474 como moeda de cambio nas negociacións co Emperador Zenón, e saquearon a Zakynthos, matando a moitos dos seus habitantes e levándose a outros como escravos.^[4] Nova Epiro converteuse no campo de batalla nas rebelións dos Ostrogodos despois do 479. No 517, un ataque dos Getas ou Antae chegou a Grecia, incluíndo a Vella Epiro.^[4] A afirmación de Procopio de Cesarea na súa "Historia secreta", que baixo Xustiniano I (527-565) a totalidade das provincias balcánicas fora asaltada cada ano polos bárbaros, é considerada unha hipérbole retórica polos eruditos modernos. Só se documentou un único ataque eslavo nos arredores de Dyrrhachium, no 548/9. Procopio informa ademais que no 551, nun intento de interceptar as liñas de comunicación dos bizantinos con Italia durante a guerra gótica (535-554), o rei ostrogodo Tótila enviou a súa frota para atacar as costas do Epiro.^[5] En resposta a estes ataques e para reparar o dano causado por dous destrutivos terremotos no 522, Xustiniano iniciou un amplo programa de reconstrución e fortificación, reconstruíuse Hadrianopolis, aínda que en extensión reducida, e renomeouna como Justinianopolis, mentres que Euroea trasladouse cara ao interior (tradicionalmente identificada coa fundación de Ioánina, mentres Procopio afirma que non menos de 36 pequenas fortalezas foron reconstruídas ou construídas de novo na Vella Epiro, a maioría delas non son identificables hoxe. ^[5]

Historia

A súa posición xeográfica era importante. Con estas primeiras batallas intentouse eliminar os piratas do mar Adriático e ter relacións comerciais e económicas con cidades como Apolonia e Dirráquio.

Nos primeiros días da conquista romana, Epiro era a fronteira do imperio. Só despois co principado de Augusto, cando os límites estendéronse ata o Danubio, foi que houbo un acordo duradeiro.

A opinión común sobre a creación da provincia provincial de Epiro é que foi elevada á condición de provincia na ocasión do cambio de status de Grecia por parte de Nerón. A parte norte da provincia de Acaia foi separada do resto da península e dotada de administración autónoma desde o ano 67 d.C.