Emilio Martínez Baladrón

Modelo:BiografíaEmilio Martínez Baladrón

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacementoséculo XX Editar o valor en Wikidata
Santiago de Compostela, España Editar o valor en Wikidata
Morte4 de marzo de 1970 Editar o valor en Wikidata
A Ponte Maceira, España Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónavogado, empresario Editar o valor en Wikidata

Manuel Emilio Martínez-Baladrón García, coñecido como Manuel Emilio Martínez García-Baladrón e Emilio Martínez Baladrón, nado en Santiago de Compostela e finado na Ponte Maceira (Portor, Negreira) o 4 de marzo de 1970, foi un avogado e empresario galego.

Traxectoria

Pazo de Baladrón.

Fillo do médico Emilio Martínez Baladrón e de Josefa García Elizagaray, filla única e herdeira de Ramón García Mouriño. O seu pai non exerceu a medicina, senón que se dedicou á administración dos negocios herdados pola súa muller, finando en xaneiro de 1936.[1] Emilio licenciouse en Dereito e foi o herdeiro dos negocios familiares. Cando se produciu o golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 era suboficial de Complemento de Artillaría en Santiago de Compostela, encabezou a subscrición para o Exército con 20.000 pesetas e puxo a disposición da Junta de Defensa Nacional a súa fortuna estimada en 30.000 libras esterlinas; inmediatamente foi ascendido a alférez e marchou á fronte.[2] O 6 de novembro de 1936 foi nomeado concelleiro de Santiago de Compostela e primeiro tenente-alcalde na corporación presidida por Manuel García Diéguez.[3] Foi ferido na fronte de Madrid o 26 de decembro de 1936.[4] Ascendido a tenente en maio de 1937;[5] convalecente, pediu o asesoramento de Ramón Baltar, quen o acompañou a Alemaña para operarse en Wrocław en agosto de 1937.[6] Estivo nun Hospital de Wrocław ata decembro dese ano.[7] Foi xefe da Sección de Donativos do Cuartel General del Generalísimo en Burgos, que xestionou o patrimonio de Franco durante a guerra.[8] Foi presidente do Casino de Santiago. Foi membro dos consellos de administración de Fenosa e de FRINSA. Construíu o pazo de Baladrón na Ponte Maceira e mercou o castelo de Doiras. Amigo de Franco, no seu pazo de Baladrón celebráronse reunións na ditadura. Finou no pazo da Ponte Maceira o 4 de marzo de 1970.[9]

Recoñecementos

  • Foi nomeado fillo predilecto de Santiago de Compostela en agosto de 1936.[10]
  • Medalla do Mérito Militar con distintivo branco.
  • Comendador da Orde de Isabel a Católica.

Vida persoal

Casou coa súa prima segunda Carmen García Elizagaray en xuño de 1933,[11] e non tivo fillos.

Notas

  1. ↑ El Eco de Santiago, 14-1-1936, p. 3.
  2. ↑ El Eco de Santiago, 6-8-1936, p. 2.
  3. ↑ El Eco de Santiago, 7-11-1936, p. 3.
  4. ↑ El Pueblo Gallego, 25-11-1937, p. 9.
  5. ↑ El Compostelano, 13-5-1937, p. 2.
  6. ↑ Ramón Baltar
  7. ↑ El Eco de Santiago, 27-12-1937, p. 3.
  8. ↑ El Compostelano, 3-7-1939, p. 2.
  9. ↑ Necrolóxica en La Voz de Galicia, 5-3-1970, p. 15.
  10. ↑ El Eco de Santiago, 17-8-1936, p. 2.
  11. ↑ El Compostelano, 23-6-1933, p. 2.

Véxase tamén

Bibliografía