Diego Juan de Ulloa, nado en Noceda (San Vitoiro de Ribas de Miño, O Saviñao) e finado na mesma aldea o 29 de novembro de 1764[1], foi un eclesiástico ilustrado de familia fidalga.
Traxectoria
Ulloa estudou Dereito na Universidade de Boloña, viviu varios anos en Roma, viaxou por Italia e, segundo parece, por Francia, e das súas viaxes trouxo a Galicia obras de arte e varios lotes de libros coidadosamente anotados. A súa ampla cultura (foi un dos eclesiásticos de orixe galega que máis destacaron no plano cultural na Galicia do segundo cuarto do século XVIII)[2] serviulle para destacar rapidamente en Santiago.
O papa Clemente XII nomeouno mestrescola da Catedral de Santiago de Compostela, posto do que tomou posesión o 13 de xuño de 1733. Converteuse en promotor artístico do barroco. Foi reitor da Universidade de Santiago de Compostela entre 1751 e 1752 e un dos catro benfeitores da Universidade, cuxas estatuas figuran enriba do pórtico de columnas da Facultade de Xeografía e Historia. Diego Juan de Ulloa, á súa morte, no testamento, legou a súa importante biblioteca ao cabido catedralicio.
O goberno do rei Carlos III encargoulle facer unha experiencia piloto da reforma da ensinanza universitaria. Se ben en 1716, o claustro universitario formulara a necesidade de construír «un cuarto para libros» aproveitando o espazo «que promedia a torre do Colexio de Santiago Alfeo e o de San Xerome», Ulloa solicitou a Carlos III permiso para construír un novo edificio dedicado exclusivamente á Universidade e aos colexiais. O rei non concedeu dito permiso, se ben a expulsión dos xesuítas en 1767 implicou que ficase baleiro o seu convento (colexio e noviciado). O 9 de agosto de 1769 o rei expediu unha Real Cédula pola que determina o traslado da Universidade e do Colexio de San Xerome ao convento-colexio dos xesuítas. O colexio da Compañía ocupaba un amplo espazo intramuros entre a porta de Mazarelos e o torreón de San Fiz de Solovio, soar onde se construíu a Universidade. E foi así como, en palabras de Bonet, a Universidade de Santiago foi «o último grande edificio construído a finais do Antigo Réxime dentro do casco antigo da cidade».
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
