Collige, virgo, rosas é unha locución latina extraída dun verso de Ausonio ou de Virxilio que significa literalmente "Colle, rapaza, as rosas".^[1] É unha incitación a aproveitar a mocidade mentres dura porque o tempo pasa e pérdese a beleza, simbolizada pola rosa. É unha variante do tópico do carpe diem, pero centrada nun aspecto concreto: a plenitude física. Tamén se relaciona co tempus fugit, xa que o tempo pasa de maneira inevitable e chega a vellez, levándose o mellor da mocidade, cousas como a beleza, que é a porta do amor, e declarando que o que fai falla facer é aproveitar o momento de máximo esplendor.^[2]

Este tema foi tratado amplamente na literatura e na arte, baseándose en descricións (normalmente de mulleres) que terminan cunha incitación ao pracer. Os autores que máis o empregaron foron os poetas do renacemento e do barroco, como, por exemplo, Garcilaso de la Vega, no seu soneto XXIII.^[3] O que ps autores tentaban era volver aos modelos clásicos na lírica e, por tanto, tomaban como referencia principios latinos ou gregos (como esta frase), pero aplicadas á súa época; no renacemento facíase énfase na importancia de gozar, cunha mentalidade antropocéntrica contraposta ao teocentrismo medieval (que convidaba a esquecerse do corpo pecador) e, no barroco, en cambio, subliñábase máis o pesimismo do inevitable que é o paso do tempo.^[4]

• Carpe diem