Balduíno II de Flandres

Biografía
Nacemento	863 (Gregoriano)
Morte	10 de setembro de 918 (54/55 anos) Gante, Bélxica
Lugar de sepultura	Saint Peter's Abbey (en) (929–) Abbey of Saint Bertin (en)
Actividade
Ocupación	conde
Orde relixiosa	Orde de San Bieito
Outro
Título	Conde
Familia	Casa de Flandres
Cónxuxe	Elfrida de Wessex
Fillos	Ermentrude of Flanders, Ealswid of Flanders, Arnulfo I de Flandres, Adalolfo de Bolonha, Mathilde van Vlaanderen, Comtesse de St. Pol
Pais	Balduíno I de Flandres   e Judite de Flandres
Irmáns	Raoul of Flanders

Balduíno II de Flandres^[1], tamén coñecido como Balduíno III o Calvo, nado c. 863/867 e finado en 918, foi fillo do conde Balduíno I Brazo de Ferro e da princesa carolinxia Xudit de Francia (c. 844 - c. 870) e sucedeu ao seu pai como conde de Flandres entre 879 e 918.

Era menor cando empezou a gobernar e viu aos seus dominios sufrir ataques sen precedentes dos viquingos: os homes do norte destruíron Thérouanne, asolaron todo o país e saquearon as abadías, sementando a morte e a desolación ao seu paso. Os normandos pasaron o inverno do 880 en Gante. Na primavera do 881 Tournai foi saqueado; no 882 foi a quenda de Cambrai e Arras; en 883 pasaron a Boulogne, Sithiu (Saint-Omer), Saint-Riquier, Furnes / Veurne, de novo a Thérouanne, e logo volveron a Gante. Despois dunha incursión en Renania, Arras foi saqueada e fortificáronse en Condé (885) e logo en Courtrai (886). O xefe viquingo Rollo asolou a rexión de Saint-Bertin, pero non se puido apoderar da cidade, onde os habitantes resistían. Como resposta, Balduíno II construíu moitas cidadelas fortificadas, as vilas ou burchen, confiadas a casteláns: así xurdiron as de Ypres, Courtrai, Bergues-Saint-Winoc, Gante, Bruxas e Saint-Omer. Tamén reforzou as murallas das cidades e confiscou todas as terras que estiveran abandonadas, conseguindo controlar un territorio moi superior ao que herdara de seu pai. A construción das vilas ou burschen caracterizou o reinado de Balduno II, e marcou o comezo da idade feudal na rexión. Non obstante, do mesmo xeito que no resto de Neustria, o problema viquingo non atopou solución ata baixo Carlos o Simple, que polo tratado de Saint-Clair-sur-Epte permitiu a Rollo establecerse na actual Normandía.

Tras a deposición de Carlos III o Gordo, e a elección ao trono de Francia de Eudes (888), o conde de Flandres, de descendencia carolinxia (chambano o Calvo non por mor da calvicie, senón en memoria do seu avó Carlos II o Calvo^[2]) apoiou a causa de Carlos o Simple, mentres o conde de Vermandois Heriberto II traizoou a súa causa e recoñeceu a Eudes como soberano. O irmán de Balduíno II, o conde de Cambrai Raúl (ou Rodolfo), entón penetrou en Vermandois, apoderouse de Péronne e Saint-Quentin, pero estas cidades foron retomadas por Heriberto e Raúl morreu nunha emboscada o 17 de xuño de 896. Balduíno tería entón encargado o asasinato de Heriberto, que, mentres tanto, se unira á causa de Carlos o Simple.

A pesar dunha fugaz reconciliación (a filla de Heriberto, Alix ou Adela de Vermandois, foi prometida co fillo máis vello de Balduíno, Arnulfo), as hostilidades retomáronse, opoñéndose esta vez o conde de Flandres ao rei Carlos, que favorecera a Heriberto. Este último reconquistou Péronne que fora ocupada de novo e tomou Saint-Omer, o castelo de St-Vaast e a súa abadía. O rei doouno entón ao arcebispo de Reims, Folque o Venerábel, que o cambiou pronto por Saint-Médard preto de Soissons, pero esta doazón non impediu o rencor de Balduíno, quen, non obstante, aproveitando o conflito, se fixo cos territorios de Ternois (Saint Pol) e Boulogne-sur-Mer.

Despois da morte do abade Raul de Saint-Bertin, Balduíno solicitou a xestión temporal da abadía, pero os monxes, temendo as demandas do conde, apelaron a Folque, que finalmente foi elixido abade, un nomeamento confirmado aaaa morte do rei Eudes por Carlos o Simple. A pesar da súa condena no sínodo de Soissons no 893, Balduíno volveu tomar pola forza o castelo e a abadía de Arras. No 884 casou cunha filla do rei inglés Alfredo o Grande.

A reputación de cobizoso do conde é certamente apoiada pola súa ambición por estas abadías, que non conseguiu. Tamén o xulgan como cruel, cousa que parece ser certa, xa que Balduíno non dubidou en asasinar a Folque o Venerable por Winemar, un casteln de Lillers, o 17 de xuño de 900. O sucesor designado do arcebispo, Arveu, máis tarde excomungou ao que mandara o crime, pero Carlos o Simple, príncipe débil, tivo que perdoar ao seu poderoso vasalo.

Balduíno morreu en 918, probabelmente o 10 de setembro. Enterrado na abadía de Saint Bertin (como o seu pai), o seu corpo foi trasladado á abadía de San Pedro en Gante en 929. Os seus dous fillos compartiron as súas posesións.

2. Balduíno I de Flandres

1. BalduínoII de Flandres

24. Carlomagno

12. Lois o Piadoso

25. Hildegarda de Vintzgau

6. Carlos II o Calvo

26. Welfo I

13. Xudit de Baviera

27. Heilwiga de Saxonia

3. Xudit de Francia

28. Hadrián de Orleáns

14. Eudes de Orleáns

29. Waldrada

7. Ermentruda de Orleáns (filla de Eudes de Orleáns)

30. Leutardo I de París

15. Engeltruda de Fézensac

31. Grimilda

Da súa muller Elftruda de Wessex (Ælfthryth, filla do rei Alfredo o Grande de Inglaterra), tivo catro fillos:

• Arnulfo I de Flandres, conde de Flandres.
• Adalulfo, conde de Boulogne.
• Ealswid.
• Ermentruda.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Balduíno II de Flandres

• Biographie nationale de Belgique, tomo 1, Balduíno II
• Le Glay Edward: Historiador dos Earls de Flandres Buscando o advenimento da Maison de Bourgogne, Comptoir des Imprimeurs-unis, París, MDCCCXLIII
• Platelle Henri et Clauzel Denis: Histoire des provinces Franciaises du Nord, 2. Dende os principados ao imperio de Charles Quint (900-1519), Westhoek-Editions Éditions des Beffrois, 1989; ISBN 2-87789-004-X
• Douxchamps Cécile et José: Nos dynastes médiévaux, Wepion-Namur 1996, José Douxchamps, editor; ISBN 2-9600078-1-6