Balduíno II de Constantinopla

Biografía
Nacemento	1217 (Gregoriano) Constantinopla, Turquía
Morte	1273 (55/56 anos) Nápoles, Italia
Lugar de sepultura	Barletta
Actividade
Ocupación	monarca
Outro
Título	Conde Latin emperor (en)
Familia	Capetian House of Courtenay (en) e Casa de Courtenay
Cónxuxe	María de Brienne (1229 (Gregoriano)–)
Fillos	Filipe de Courtenay
Pais	Pedro II de Courtenay   e Iolanda de Flandres
Irmáns	Inés de Courtenay (princesa de Acaia) Iolanda de Courtenay Elisabeth of Courtenay Mathilde von Courtenay Margarida de Namur María de Courtenay Philip II, Marquis of Namur Roberto I de Constantinopla Henry II of Namur
Cronoloxía
15 de abril de 1240 (Gregoriano)	coroación (Constantinopla)
Descrito pola fonte	The Nuttall Encyclopædia >>>:Baldwin II. Enciclopedia militar Sytin Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Balduíno II de Courtenay, nado en 1217 e finado en 1273, foi o último Emperador Latino de Constantinopla.

Foi o menor dos fillos de Iolanda de Flandres, irmá dos emperadores Balduíno I e Henrique I. O seu pai foi Pedro II de Courtenay, terceiro emperador latino, que reinou xunto a Iolanda e foron sucedidos polo irmán máis vello de Balduíno, Roberto de Courtenay, que ao morrer en 1228 transforma a Balduíno de 11 anos no emperador Balduíno II de Constantinopla.

En vista da idade do novo emperador os baróns dos estados latinos en oriente elixiron como emperador-rexente vitalicio ao rei titular de Xerusalén, Xoán de Brienne, e prometeron en matrimonio a Balduíno II coa filla de Xoán, María de Brienne. Así só á morte de Xoán de Brienne o emperador gobernaría todos os territorios do seu imperio. Esta elección de Brienne ocorre coa esperanza de que este reverta a situación na que se atopa Constantinopla desde a morte de Henrique de Flandres, na que o Imperio de Nicea ameaza máis e máis as fronteiras.

Aos 20 anos, en 1237 Balduíno II asume o goberno do seu imperio, pero o seu verdadeiro poder apenas se estendía xa máis aló da cidade de Constantinopla, a súa situación económica era precaria e a súa vida dedicouse especialmente a pedir diñeiro nas cortes europeas. Marchou ao Oeste en 1236, visitou Roma, Francia e Flandres, tentando reunir diñeiro e homes para recuperar o territorio perdido do seu reino. En 1237, co apoio do rei de Francia e a condesa de Flandres, perseguiu á súa irmá Margarida expulsándoa do poder para se converter no seguinte conde de Namur. Pero Balduíno case nunca estaba presente, e despois da invasión e conquista de Namur en 1256 polo conde Henrique V de Luxemburgo, vendeu os dereitos ao condado ao seu primo Guy de Dampierre.

Viuse obrigado a vender a Coroa de espiñas. As súas viaxes por Francia, Flandres e Italia deron resultado. Coa convocatoria do papa Gregorio IX da coñecida como Cruzada dos baróns, un pequeno grupo de cruzados, completamente separado, escoitou o chamado do papa para redirixir a cruzada para ir defender o Imperio Latino de Xoán III Ducas Vatatzés de Nicea e Ivan Asen II de Bulgaria. A comezos de xullo de 1239, Balduíno viaxou a Constantinopla cun numeroso exército (tres veces máis pequeno que a expedición da cruzada dos baróns), incluídos os cinco magnates seculares Humbert de Beaujeu, Thomas de Marle, Josseran de Brancion, William de Cayeaux e Watins de la Haverie^[1]. Na súa marcha, coa axuda de Lois IX, Balduíno puido cruzar o territorio de Frederico II. Continuou o seu camiño a través de Alemaña e Hungría, e na fronteira búlgara, recibiu unha invitación amigábel e un permiso para marchar polas súas terras. No inverno de 1239, Balduíno finalmente regresou a Constantinopla, onde foi coroado emperador nalgún momento ao redor da Pascua de 1240, despois do cal lanzou a súa cruzada^[2]. Balduíno logo cercou e capturou Tzurulum, un bastión niceno localizado a unhas setenta e cinco millas ao oeste de Constantinopla. Tzurulum estaba na confluencia de dúas grandes rutas cara ao leste no camiño a Constantinopla, unha chegaba desde Tesalónica e a outra desde Adrianópolis. A posesión deste sitio estratexicamente importante debería proporcionar máis seguridade para Constantinopla. Con todo, esa vitoria non puido compensar a perda doutras dúas cidades de Asia Menor, Darivya e Nikitiaton, que foron capturadas por Vatatzés. A pesar da posesión de Tzurulum por Balduíno, o Imperio Latino seguiu dependendo da axuda occidental. Tivo que volver a Europa Occidental, e en Venecia empeñou ao seu fillo máis vello Filipe para obter capital, pero finalmente en 1261 a súa capital foi tomada polo seu rival bizantino, Miguel VIII Paleólogo^[2]. Balduíno fuxiu a Italia, pondo fin ao Imperio Latino en Oriente.

Asinou o tratado de Viterbo con Carlos I de Sicilia, que comprometía en matrimonio ao seu fillo e herdeiro, Filipe de Courtenay e a unha filla do rei, logrando así ser recoñecidos nalgúns sectores de Oriente.

Balduíno II morreu en 1273.

Casou en 1234 con María de Brienne, morta en 1280 e enterrada na abadía de Maubuisson. Era filla de Xoán de Brienne, rei de Xerusalén e emperador latino de Constantinopla, e Berenguela de León, con quen tamén tivo un fillo:

• Filipe de Courtenay (1243 - 1283), emperador titular de Constantinopla.