Os alfabetos bráhmicos ou índicos son unha familia de sistemas de escrita alfasilábicos empregados en Asia meridional e no sueste asiático continental (e antigamente en Asia Central e no Sueste asiático marítimo) chamados así porque todos descenden do antigo alfabeto brahmi. Os silabarios individuais son coñecidos como «escritas bráhmicas» ou «escritas índicas». Estas escritas son usadas en moitas linguas, como as indoeuropeas, sino-tibetanas, mongólicas, dravídicas, austroasiáticas, austronesias, tai, ás veces a xapónica^[1] e probablemente a coreana.

Os silabarios bráhmicos descenden da escrita brahmi da antiga India. A primeira fonte fidedigna é a inscrición Vikramkhol. Algúns estudosos cren que se orixinou a partir do brahmi, ou cando menos foi inspirada polo alfabeto arameo. Outros especulan que podía ter unha orixe no subcontinente indio, a través da escrita do Indo. Esta familia pode, á súa vez, derivar do cuneiforme sumerio ou terse desenvolvido illada doutras linguas.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Alfabetos bráhmicos

• Online Tool which supports Conversion between various Brahmic Scripts (en inglés)
• Windows Indic Script Support (en inglés)
• An Introduction to Indic Scripts (en inglés)
• South Asian Writing Systems (en inglés)