Samina narrazio bilduma bat da (sei istorio guztira); narrazio horietako batzuk autobiografikoak dira (edo autofikzioa, bestela) eta beste batzuk asmatuak (fikziozkoak).
Liburuari izenburua lehen istorioak ematen dio, eta horixe da bertako luzeena. Parisen gertatzen da, alemanek okupatuta duten garaian, Bigarren Mundu Gerran. Robert Antelme eta Marguerite (egilea) Erresistentzian dabiltza. 1944an, Robert segada batean erori eta Alemaniara deportatu dute, kontzentrazio-esparru batera. Narrazio horretan Roberten itxarote larrigarria kontatzen zaigu, haren emazte Margueriteren ahotsaz. Alemaniako esparruak askatzen ari direla, deportatuak Parisera itzultzen hasiak dira, tantaka bezala, kondizio penagarrietan gehienak. Eta hor dago emaztea (narratzailea) Roberten zain, bere bakardadean; hura oraindik bizi den ala fusilatu duten ez dakiela, ezer ez jakiteak eta itxaron beharrak sortzen dion egonezin saminean.
Testu hauek okupazioaren azken egunetan idazten hasi baziren ere (Cahiers de la Guerre), 1985era arte ez ziren argitara eman; esan bezala, batzuk fikziozkoak eta besteak benetako gertaeretan oinarrituak daude, eta kezka moral baten lekukotasuna uzten digute, borreroen eta biktimen arteko harreman konplexuetan barneratuz.[1]
.jpg)
