Ziurrenik, terminoa 1918an erabili zen lehen aldiz Schoenbergen musikari buruz hitz eginez; izan ere, Vasili Kandinski margolariak bere artelanetan egin bezala, bere musikan sentimendu indartsuak transmititzeko "edertasun-forma tradizionalak" saihestu zituen.[3]Theodor Adornok musikaren mugimendu espresionista musika tradizionaleko ohiko elementu guztiak, zurrun formulatutako guztia, ezabatzeko ikerketa gisa interpretatzen du. Hori "oihu baten literatura-idealaren" antzekoa dela dio. Halaber, Adornok uste du musika espresionistak "ilusiorik, mozorrorik edo eufemismorik gabeko sentimendu subjektiboaren egiazkotasuna" bilatzen duela. Inkontzienteak kezkatzen duela ere aipatzen du, eta esaten du "beldurraren irudikapena musika espresionistaren erdian dagoela", disonantzia nagusi dela, eta, beraz, "artearen elementu harmonikoa eta baiezkoa baztertu egiten dela".[4] Musika espresionistak, beraz, musika inpresionistarekin lotutako kalitate piktoriko eta sentsualak baztertuko lituzke. Horren ordez, bere izaera musikal hutsaz ohartzen ahaleginduko litzateke.[5]
Musika espresionistak, askotan, disonantzia-maila handia izaten du, baita dinamiken muturreko kontrasteak, testura-aldaketa etengabeak, melodia eta harmonia "distortsionatuak" eta jauzi handiko angelu-melodiak.[6]
