Artikulu hau hobetzeko lanean ari da wikilari bat. Hori dela eta, beharbada hutsuneren batzuk izango dira edukian edo formatuan. Mesedez, aldaketa handi bat egin baino lehen, eztabaida ezazu haren lankide orrian edo artikuluaren eztabaida orrian, erredakzioa koordinatzeko.

Montenegroko Lurreko Armada Копнена војска Црне Горе Kopnena vojska Crne Gore
Mota	lur armada
Sorrera	2006
Herrialdea	Montenegro
Unitate nagusia	Montenegroko Indar Armatuak
Egoitza nagusia	Cetinje (1879-1918) Podgorica (2006-gaur egun)
Kideak	2.904 gizon
Buruzagiak
Burua	Montenegroko presidentea (Jakov Milatović)
Komandantea	Montenegroko lehen ministro (Dritan Abanović)
Gerrak eta guduak
Errusia-Japonia Gerra Balkanetako Lehen Gerra Balkanetako Bigarren Gerra Lehen Mundu Gerra 1914ko Serbiako kanpaina 1915ko Serbiako kanpaina Montenegroko kanpaina (Mojkovaceko gudua)
Kultura militarra
Bandera	Armadaren bandera (1879-1905) Armadaren bandera (1905-1918) Armadaren bandera (2006-gaur egun)
Ereserkia	Ubavoj nam Crnoj Gori (1879-1918) Oj, svijetla majska zoro (2006-gaur egun)

Montenegroko Lurreko Armada (montenegroeraz: Копнена војска Црне Горе; Kopnena vojska Crne Gore) Montenegroko Indar Armatuen lurreko indarra da.

Montenegroko Printzerriko armada 1879an sortu zen, 1877-1878ko Errusia-Turkiar Gerran otomandarren porrotaren ondoren, bere aliatu ziren Serbia, Errumania, Bulgaria eta Errusiarekin batera. Montenegrok bere eremua 9.475 km² handitu zuen eta Berlingo Kongresuaren ondoren Potentzia Handien onarpena lortu zuen. Montenegrok ez zuen indar armaturik, bere industria Potentzia Handiekin alderatuta oso azpigaratua baitzegoen, eta bere armada oso txikia zen bere lurralde ñimiñoagatik eta 200.000 biztanle baino gutxiagoko populazioagatik. Armadak ere armamendu eskasa zuen, atzerriko hornitzaile bakarra Errusia baitzen, baina Potentzia Handietatik kanpo geratzen ari zen. Montenegroko printzeak, Nikolas I.ak, Montenegroko lehen armada modernoa eratu zuen 1879an. Nikolasek armada eraberritu nahi zuen, armadatik hasita.

Nikolasek armadan egin zituen erreforma hauek:

• Armadaren berrantolaketa: Nikolas I.ak Montenegroko armada modernizatu eta berrantolatu zuen, erreklutamendu eta entrenamendu sistema eraginkorrago bat sartuz. Aginte-egitura sendoagoa ere ezarri zuen eta diziplina militarra hobetu zuen.

• Uniforme eta ekipo modernoen adopzioa: Bere gidaritzapean, Montenegroko armada uniforme eta armamentu modernoak hartzen hasi zen, pixkanaka janzkera tradizionala utziz.

• Hezkuntza militarra sustatzea: Ofizialentzako eta soldaduentzako heziketa eta prestakuntza militarra sustatu ziren, eta horrek armadaren profesionalizazioa hobetu zuen.

• Gotorlekuak eta azpiegituren modernizazioa: Nikolas I.ak gotorlekuak eta errepideak eraikitzen inbertitu zuen, herrialdearen mugikortasuna eta defentsa hobetzeko.

• Independentzia gerretan parte hartzea: Bere erregealdian, Montenegrok hainbat independentzia gerratan parte hartu zuen, 1877-1878ko Errusia-Turkiar Gerra eta 1912-1913ko Balkanetako Gerrak barne, non Montenegrok bere independentzia eta lurralde hedapenaren alde borrokatu zuen.

Erreforma hauek, Montenegroko armada eta Montenegro nazio bezala sendotzen lagundu zuten, Balkanetako eta Europako historiaren aldi erabakigarri batean.

Armada azkar zabaldu zen 1910eko abuztuaren 28ra arte, orduan aldarrikatu baitzen Montenegroko Erresuma, Montenegroko Errege Armada sortuz, eta Nikolas izan zen berriz ere armada berriaren buruzagi eta komandante burua, 40.000 gizon baino gehiago zituena.

Montenegroko Printze Armada Montenegroko Errege Armada bihurtu zen, Nikolas I.a Montenegrokoa errege izendatu ondoren. Armada estario berria 40.000 gizonek baino gehiagok jarri zuten, Errusiaren laguntza militarrarekin armen trukeagatik. Armada berriaren lehen borroka Lehen Balkanetako Gerra izango zen, Montenegroko Erresumak Liga Balkanikoarekin bat egin ondoren, Serbia, Bulgaria eta Greziarekin batera. Armadak 44.500 gizon izango zituen 100 kanoi baino gehiagorekin Janko Vukotic jeneralaren, Mitar Martinovic voivodaren eta Nikolas I.aren oinordeko natural eta seme nagusi zen Danilo printzearen agindupean. Montenegroko armadak otomandarren menpeko kristauak askatzeko Novi Pazar hiri otomandarrari eraso zion. Errusiak militarki laguntzen du Skhodër setioan, non izen bereko hiria setiatu zuten. Londresko setioaren eta Itunaren ondoren, Montenegrok ezin izan zuen Shkodër lortu, Albaniako Printzerri berrira itzuli baitzen.

Montenegrok Metohia lortu zuen, Serbiak lortutako Prizren eremutik izan ezik. Bulgariak Serbiari Tratatuan proposatu ez ziren lurraldeak konkistatzeagatik leporatu ondoren, Bulgariak gerra deklaratu zion Serbiari, Bigarren Gerra Balkanikoaren hasieran. Montenegrok Serbiari laguntzen dio 12.800 gizoneko taldea bidaliz Danilo eta Vukotic-en agindupean, 1.201 hildako, 241 hil eta 961 zaurituekin.