Dulce Nombre de María Urdiaín Muro, ezagunagoa María Asquerino izenez (Madril, 1925eko azaroaren 25a – ib., 2013ko otsailaren 27a), madrildar aktorea izan zen.[1][2][3]
Biografia
Mariano Asquerino eta Eloísa Muro aktoreen alaba izan zen. Txikia zela egin zuen debuta Komediaren Antzokian, eta 1941ean, Juan de Orduñaren Porque te ví llorar filmean pantaila handian.
Antzerkia
Antzerki-interprete handienetakotzat jotzen zen. Hainbat lan egin ditu, hala nola, Eloísa está debajo de un almendro (1940), La ciudad alegre y confiada (1951), Un marido de ida y vuelta (1952),[4] Madrugada (1953), Una muchachita de Valladolid (1957), El chico de los Winslow (1960), Esta noche es la víspera (1958), El rey ha muerto (1960), La cornada (1960) Trampa para un hombre solo (1960), Tengo un millón (1960), La malmaridada (1962), Epitafio para un soñador (1965), El zapato de raso (1965), Espejo para dos mujeres (1965), Sola en la oscuridad (1967), El sueño de la razón (1970), Anillos para una dama (1973), Motín de brujas (1980), La gaviota (1981),[5] Farsa y licencia de la Reina Castiza (1986), Hipólito (1995), Algún día llegaremos juntas (1997) eta Roberto Zucco (2005).
Zinema
Surcos (José Antonio Nieves Conde, 1951) filmean egin zuen interpretazioarekin aparteko arrakasta lortu zuen zineman, baina garrantzitsuagoa izan da antzerki-eszenan egindako ibilbidea. Hala ere, Jaime de Mayorarekin eta Camilo José Celarekin lan egin zuen El Sótano (1949), Ladislao Vajdarekin Séptima página, Antonio Fernández Románekin El sol en el espejo (1963), Eloy de la Iglesiarekin Nadie oyó gritar (1973), eta Luis Buñuelekin, 1989an, Ese objeto oscuro del deseo/Desiraren objektu ilun hori (1977) eta Fernando Fernán Gómezek zuzendutako Mambrú se fué a la guerra (1986), El mar y el tiempo (1989) eta Fuera de juego (1991) bezalako ekoizpen espainiar garrantzitsu batzuetan aritu zen.
Gaur egun hain ezagunak ez diren beste film batzuetan ere parte hartu zuen, hala nola Francisco Pérez-Dolzen A tiro limpio filmean.
Ondoren, Nadie hablará de nosotras cuando hayamos muerto (Agustín Díaz Yanes, 1995), Muertos de risa (Álex de la Iglesia, 1999), La comunidad (Álex de la Iglesia, 2000) eta Tiovivo c. 1950 (José Luis Garci, 2004).
Liburua
1987an Memorias liburua argitaratu zuen. 2009an, Pagafantas filmaren estreinaldiarekin batera, lanbidetik erretiratuko zela jakinarazi zuen. Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina jaso zuen.
Heriotza
2013an hil zen, birika-gaitz baten ondorioz. Haren hileta AISGEk antolatu zuen, ez baitzuen bere gorputza erreklamatzeko zuzeneko seniderik.[6]
Sariak
Goya sariak
Zinemako Idazleen Zirkuluaren dominak[7]
| Urtea
|
Kategoria
|
Filma
|
Emaitza
|
| 1970
|
Aktore onena
|
Goya,, historia de una soledadLa tonta del bote
|
Irabazlea
|
Aktoreen Batasuna
| Urtea
|
Kategoria
|
Emaitza
|
| 2008
|
Toda una vida
|
Irabazlea
|
Erreferentziak
Kanpo estekak
- María Asquerino en Internet Movie Database (ingelesez).
- Tag Herrialdean
- Documentos RNE - María Asquerino, una mujer a contracorriente (audioa)
.svg){kind=small}
