Itsas TxakurrakPinnipediaren barruko ugaztun haragijaleak dira eta Phocidae familia osatzen dute. Ur-inguruetan bizi dira.
33 espezie ezagutzen dira. Ez dute belarri-pabiloirik, eta atzeko hankak zuzen atzerantz begira dituzte; horrek lur inguruetan mugitzea zailtzen die. Beren hanken forma eta orientazioak bereizten ditu otariidaeengandik (itsas lehoi eta hartzak).
Ezaugarriak
Itsas txakurrak kostaldeko eskualdeetan bizi dira, munduko txoko gehienetan, eremu tropikaletan izan ezik. Gorputz luzangak eta fusiformeak dituzte, igeri egiteko egokituak; aurreko gorputz-adarrak motzak eta lauak dituzte, eta horiek hegats bezala erabiltzen dituzte. Atzekoek jarrera finkoa hartzen dute atzerantz, eta ez dute lurretik ibiltzeko mugikortasun handirik.
Itsas txakurren ilajea, oro har, motza eta lodia izaten da helduaroan; baina babes termikoa ematen diena ez da ilajea, larruazalpeko gantz-geruza lodia baizik; geruza horrek animaliaren pisuaren laurdena har dezake. Espezie batzuek ez dute ia ilerik.
Biologia eta ekologia
Itsas txakurren gizarte-egituraketa izugarri aldatzen da espezietik espeziera; itsas lehoiek ez bezala, ez dute kolonia handirik osatzen. Espezie batzuek bikote monogamoak osatzen dituzte, beste batzuk tribu txikietan elkartzen dira, eta itsas elefanteek taldeak egiten dituzte, ar batek eta eme talde batzuek osatuta. Oso harrapari eraginkorrak dira, arrainak, krustazeoak eta zefalopodoak jaten dituzte; espezie gutxi batzuek pinguinoak ere harrapatzen dituzte .
Itsas txakurrak gai dira distantzia handiak igeri egiteko eta sakonera handietan murgiltzeko euren harrapakina harrapatzeko; Weddellen itsas txakurra itsas mailaren azpitik 600 metrora ere urperatu daiteke. Elikadura lortzeko egin behar dituzten distantziek erritmo berezia ezartzen diote edoskitzeari; itsas txakurren esneak kaloria asko ditu, kumea ama kanpoan dagoen bitartean bizirik iraun dezan.
Itsas txakurren tamaina askotarikoa da; Phocageneroko zenbait espeziek ez dute gizaki heldu baten pisua gainditzen; itsasoko elefante arrek, berriz, 3.500 kg baino gehiago pisatzen dute, mortsek baino gehiago. Izan ere, itsas elefanteak itsas ugaztunik handienak dira, zetazeoak ez direnen artean.
Itsas txakur arruntak ez dira ugaztun migratzaileak. Gainera, ehun aleko taldeetan ibiltzen dira, eta kostaldera, badietara eta abarretara joatea nahiago izaten dute .[erreferentzia behar]
Itsas txakur gehienek itsasoko ur gazietan igeri egiten dute, baina Baikaleko itsas txakurrak laku horretako ur gezetan ematen du bizitza osoa, Siberian, espezie horretan aparteko ezaugarria baita. Badakigu itsas txakur arruntak batzuetan estuarioetan eta ibaietan nabigatzen duela janaria bilatzeko. Espezie horren eta foka okelatuaren zenbait azpiespeziek itsasorako irteerarik gabeko lakuetan bizi dira .
Eboluzioa
Ezagutzen diren pinnipedo-fosil zaharrenak erdi Miozenokoak dira, duela 15 milioi urte ingurukoak, eta Ipar Atlantikoko eskualdean hondeatu dira. Azterketa genetikoen arabera, pinipedoakursidoekin eta mustelidoekin ahaidetuta daude, baina orain arte datu paleontologiko gutxi egon dira hori berresteko eta haren eboluzio morfologikoa erakusteko.[1][2]
↑Rybczynski, N. (2009). “A semi-aquatic Arctic mammalian carnivore from the Miocene epoch and origin of Pinnipedia”. Nature 458 (7241): 1021–24.
↑ZCO-1999: Puijila darwini: la foca con rabo que anduvo a cuatro patas
↑Peter Saundry. 2010. True Seals. Encyclopedia of Earth. topic ed. C.Michael Hogan, ed. in chief C.Cleveland, National Center for Science and the Environment, Washington DC
↑Martin-Scheel D, Slater GJ, Kolokotronis S-O, Potter CW, Rotstein DS, Tsangaras K, Greenwood AD, Helgen KM (2014) Biogeography and taxonomy of extinct and endangered monk seals illuminated by ancient DNA and skull morphology. ZooKeys 409: 1–33. doi: 10.3897/zookeys.409.6244
