Matías Núñez posta-langile xume baten eta Eladia de Arceren semea, haurtzaroko istripu batek betirako markatu zuen haren irudia, bizkarrezurra desbideratuz. Haurtzaro gaixo baten lehen zatia Valladoliden igaro zuen, eta bigarrena Toledon, aita hara eraman baitzuten; han hartu zuen irakurtzeko ohitura, batez ere aitak lan egiten zuen posta-bulegora heltzen ziren egunkariak. Espainiako gainbehera bizi izan zuen azken gerra karlisten eta azken kolonien galeraren artean. Bere amaren aldeko aitonak, Policarpo de Arcek, bere ideia liberalengatik, gerra zibilean absolutisten aurka borrokatu zenean, errepresioa jasan zuen.[1]
1849an letren munduan sartu zen Toledon Amor y orgullo bertsozko antzerki lana arrakastaz estreinatu zuenean, hamazazpi urte besterik ez zituela. Bere familiak eliz karrerara bideratu nahi izan zuen, baina seminarioan sartzearen aurka agertu zen eta Madrilera ihes egin zuen hemezortzi urterekin, 1850ean. Han hasi zituen ikasketak eta El Observador egunkari liberaleko erredakzioan sartu zen. Bertan, Eulogio Florentino Sanz poetarekin eta Carlos Rubiorekin adiskidetu zen; gainera, hunkituta aurkitu zen Manuel José Quintana poeta liberal zaharrarekin. Ondoren, El Bachiller Honduras egunkaria sortu zuen, bere artikuluak sinatzeko hartu zuen izengoitiaren izena zuena. Bertan liberalismoa bateratuko zuen politikaren alde egin zuen. Progresismoaren ildotik egindako artikuluei esker, Saladeroko kartzelan sartu zuten, eta handik irten zen 1854an.[2]
Garai hartan bere Cuentos de la otra vida argitaratu zuen, 1854tik 1857ra bitartean idatzitako umorezko elkarrizketak; La Iberiako korrespontsal gisa, Ebroko kanalaren inaugurazioari buruzko artikulu batzuk argitaratu zituen, ondoren bere lanetan sartu zituenak.
Afrikako kanpainan (1859-1860) kronikari gisa parte hartu izana izan zen gerora bizitza politikoan inplikatzeko arrazoietako bat. Caceresko espetxean giltzapetuta egon zen Narvaez jeneralaren politika kontserbadorearen aurka egindako erasoen ondorioz. Elisabet II.a erori zenean, Kataluniako Batzorde Iraultzaileko idazkari aukeratu zuten, eta behin-behineko gobernuak 1868ko urriaren 26an argitaratutako Manifiesto a la Nación idatzi zuen. Bartzelonako gobernadore zibila ere izan zen, Valladolideko diputatua 1865ean, eta Ultramar, Barne eta Hezkuntza ministroa Sagastaren alderdi aurrerakoiarekin.[3]
1886an bizi arteko senatari izendatua,[4] bere osasunak 1890ean jarduera politikoa uztera eraman zuen. 1874ko urtarrilaren 8an sartu zen Espainiako Errege Akademian, eta Espainiako Idazle eta Artisten Elkarteko presidente izan zen 1882tik 1903ra bitartean.
Obra
Oso idazle prolifikoa izan zen.
Bildumak
Obras escogidas, Bartzelona, Montaner y Simón, 1911
Sus mejores versos, Madril, Imprenta Sordomudos, 1929
Gritos del combate. Poesías, Madril, T. Fortanet inprimategia, 1875
Versos perdidos
Poemas cortos, Madril, Tipografía Hijos de M. G. Hernández, 1895
¡Sursum corda! Poema, Madril, Tipografía Hijos de M. G. Hernández, 1900.
Artikuluak
Inauguración del Canal del Ebro: Cartas publicadas en La Iberia, Madril, La Iberia inprimategia, 1857
Diskurtsoak
Discursos leídos ante la Real Academia Española en la pública recepción del Excmo. Señor Gaspar Núñez de Arce, el día 21 de mayo de 1876, Madril, T. Fortanet inprimategia, 1876
Discurso leído por el Excmo. Señor D. Gaspar Núñez de Arce el día 8 de Noviembre de 1886 en el Ateneo Científico y Literario de Madrid con motivo de la apertura de sus cátedras, Madril, 1886
Discurso leído por el Excmo. Señor D. Gaspar Núñez de Arce el día 3 de Diciembre de 1887, en el Ateneo Científico y Literario de Madrid con motivo de la apertura de sus cátedras, Madril, Est. Tipográfico Sucesores de Rivadeneyra, 1887.
Saski-naskia
Miscelánea literaria. Cuentos, artículos, relaciones y versos, Bartzelona, Daniel Cortezo y Cía., 1886
Itzulpenak
La sombra de César, traducción de la que en verso catalán escribió D. Víctor Balaguer por Gaspar Núñez de Arce, Madril, P. Domínguez Martínez inprimategia, 1877.
.svg){kind=small}
