Etilen oxidoaren epoxido zikloak triangelu ia ekilateroa osatzen du, lotura-angeluak 60º ingurukoak direlarik. Horrek ez-egonkortasun erlatiboa damaio zikloari eta ondorioz adizio-erreakzioak aise ematen ditu.
Giro-tenperaturan (25 °C-tan) gas kolorgea da, baina 0 °C-tan likido mugikor bihurtzen da. Izan ere bere biskositatea urarena 5,5 bider txikiagao da. Gasak usain gozo antza du. Oso erraz disolbatzen da uretan, etanoletan, dietil eterretan eta disolbatzaile organiko askotan.
Etilen oxidoa konposatu askorekin erreakzionatzen eraztuna irekitzearen ondorioz. Nukleozaleekin erreakzionatzen du SN2erreakziobidea medio bai ingurune azidoetan (nukleozale ahulekin: ura eta alkoholak) edo basikoetan (nukleozale sendoekin: OH−, RO−, NH3, RNH2, RR'NH, ...). Hau da erreakzioaren eskema.
Esan bezala etilen oxidoak konposatu-mota askorekin erreakzionatzen du. Segidan hainbat adibide:
Halaber, etilen oxido likidoa polimeriza daiteke poli(etilen glikol)ak eratuz. Polimerizazioak erradikal bidezko zein katioi bidezko erreakziobideak jarrai ditzake, baina bigarrenak bakarrik du erabilera zabala.
Denbora luzez hau izan zen etilen oxidoa prestatzeko metodo bakarra, nahiz eta saio asko egin ziren beste bide bat deskubritzeko. 1931an Theodore Lefort kimikari frantsesak lortu zuen azkenik. Zilar-katalizatzaile baten presentzian etilenoaren oxidazio zuzena egitea lortu zuen. 1940tik hau izan da etilen oxidoa industrialki sintetizatzeko manera nagusia.
Erabilerak
Produkzio kimiko industrialaren alorrean etilen oxidoa lehengai inportanteenetako bat da. Gehiena, ekoizpen globalaren % 75 inguru, etilen glikola, dietilen glikola eta trietilen glikola sintetizatzeko usatzen da. Beste produktu inportanteen artean etilen glikol eterrak, etanolaminak eta etoxilatoak daude.
Etilen oxido gaseosoa ospitaletan baliatzen ur-lurrun beroarekiko sentiberak izan daitezkeen ekipamenduak desinfektatzeko[3].