La Unio de Kalmar estis unio de la reĝlandoj Danio, Norvegio kaj Svedio, kiu konsistis inter la jaroj 1397 ĝis 1523. La unio estis fakta politika realaĵo, kvankam ĝi formale neniam estis oficialigita.
Teritorio
Krom la nunaj ŝtatoj Danio, Norvegio kaj Svedio la unio ampleksis ankaŭ partojn de Finnlando, kiuj tiam estis parto de Svedio, la insulon Islando kaj la insularon Ferooj, kiuj estis parto de Norvegio, kaj dumtempe ankaŭ Ŝlesvigo-Holstinion, la plejan nordon de Germanio. La Regnaj Konsilantaroj en Danio, Svedio kaj Norvegio neniam subskribis la unian dokumenton, ĉar la reĝino Margareta la 1-a volis multe pli unuecan union ol la nobelaro en la tri nordiaj ŝtatoj. La insuloj kaj urboj de la burĝa komerca Hansa ligo en la regiono ne estis parto de la unio, kaj estis en forte konkurenca rilato al la najbaraj monarkioj. La okcidenta marbordo de Svedio kaj la insulo Bornholm tiuepoke estis okupitaj de Danio.
La Unio de Kalmar estis dominita de la reĝlando Danio, kaj en Svedio kaj Norvegio nur estis tolerita fare de parto de la nobelaro kaj la ekleziaj gvidantoj. Gravaj temoj en la unio daŭre estis la libera aŭ monarkie kontrolita komerco, aparte pro la komerce fortaj Hansaj urboj de la regiono, la propraj interesoj de la plej altaj svedaj nobeloj kaj la posedo de la duklando Schleswig (Ŝlesvigo) en norda Germanio.
Antaŭhistorio
Dum 970 la dana reĝo Harald Bludenta (Harald Blåtand) konkeris grandan parton de Norvegio kaj nomumis la orienton de la lando parto de Danio. Dum 995 Norvegio denove ricevis norvegan reĝon, Olav la 1-a Tryggvason.
Dum la jaro 1035 la Ferooj iĝis parto de Norvegio, dum 1261 Grenlando kaj inter 1262 kaj 1264 Islando. Ekde 1319 la sveda reĝo ankaŭ restis reĝo de Norvegio, kaj tiel restis ĝis 1355.
Margareta la 1-a estis la filino de la dana reĝo Valdemaro la 4-a kaj edzino de la norvega reĝo Håkon la 6-a Magnusson. Kiam ŝia patro mortis dum la jaro 1375 kaj ne havis filon, ŝi helpe de diplomatoj kaj konsilantoj aranĝis, ke la dana Regna Konsilio elektis ŝian neplenaĝan filon Olaf la 3-a reĝo de Danio. Ŝi mem transprenis la regadon por sia filo.
Dum 1380 ankaŭ mortis reĝo Håkon, kaj Olav iĝis infana reĝo de Norvegio. Fakte Margareta nun estis reĝino de ambaŭ regnoj. Dum 1387 Olav mortis, ankoraŭ ne plenaĝa, kaj formale la regado de Margareta nun estus finita. Tamen ŝi konvinkis la Regnajn Konsiliojn de ambaŭ ŝtatoj konfirmi ŝian regadon: Ŝia juna parenco Eriko de Pomerio (el la pomeria princa dinastio Grifoj) iĝis unue reĝo de Norvegio, poste ankaŭ de Danio, kaj fakte Margareta ĝis ŝia morto restas regantino de ambaŭ regnoj.
Eriko de Pomerio
La statuo de Eriko de Pomerio - la princo de Słupsk kiu estis la reĝo de Danlando, Norvegio, Svedio (kun Finnlando). Ĝi troviĝas en la Kastelo de Darłowo en Pollando. Lia sarkofago ankaŭ troviĝas en la loka preĝejo de Sankta Madono el Ĉenstoĥovo en Darłowo.
Juna parenco de Margareta la 1-a la Princo de Slupsko (Pomerio, Pollando) el la pomeria princa dinastio GrifojEriko de Pomerio iĝis unue reĝo de Norvegio, poste ankaŭ de Danio, kaj fakte Margareta ĝis ŝia morto restas regantino de ambaŭ regnoj.
Dum 1397 Margareta krome sukcesis establi la Union de Kalmar kaj unuigi la duoblan regnon Danio-Norvegio kun Svedio. Post ŝia morto Eriko de Pomerio transprenis la regadon de ĉiuj tri regnoj, kvankam la rilato al la sveda Regna Konsilio restis problema.
Nur dum 1523 Svedio sub la reĝo Gustavo Vasa malmembriĝis el la Unio. Norvegio kun siaj kolonioj plue restis ligita al Danio.
