Temas pri porbrutobreda regiono kiu profitas la densan sklerofilan vegetaĵaron de anzinoj kaj korkokverkoj kaj kiu, ĉar estas endanĝerigita pro troa branĉohakado por ligno- aŭ karboproduktado, faras densan makison de eriko, lentisko, arbuto kaj timiano. La porka brutobredado, la ŝafa migranta en dekadenco, kaj la bova, kiu ĵus ekadaptiĝis, permesas nur sufiĉetan enspezon fare de grandaj bienoj de malferma arbarpaŝtejo. Tamen la ekonomia malmulta produktiveco, krom la ŝinkoj, eksplikas malaltan loĝdensecon.
La intereso de la vizito al tiu Parko kuŝas je riĉo de la pejzaĝoj de malfermaj arbarpaŝtejoj de anzinoj kaj korkokverkoj, de arbaroj de kaŝtanarboj kaj de ĉeriveraj arbaroj; krom la alta kvalito de ties gastronomiaj produktoj.
Minacoj
Ekzistas projekto por "plilarĝigi" la ŝoseon N-433 kiu ne nur trapasus la parkon por komuniki Sevilon kun Portugalio sed plinombrigos troe la vizitantojn. Tion kontraŭas loĝantaroj kaj ekologiistoj pro fragmentado de la teritorio kaj atenco kontraŭ la medio.[1][2]
