Η Φρανσουάζ Ντολτό (γαλ: Françoise Dolto, 1908-1988) ήταν Γαλλίδα παιδίατρος και ψυχαναλύτρια. Θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες μορφές της γαλλικής ψυχανάλυσης με ιδιαίτερη συνεισφορά στον τομέα της παιδικής ψυχανάλυσης^[5].

Γεννήθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 1908 στο Παρίσι ως Françoise Marette και μεγάλωσε σε ένα καθολικό και συντηρητικό οικογενειακό περιβάλλον^[6]. Από το 1934 ως το 1937 βρέθηκε υπό την ψυχαναλυτική εποπτεία του René Laforgue, γεγονός που επηρέασε καθοριστικά την μετέπειτα πορεία της^[7].

Λίγα χρόνια μετά ξεκίνησε την ψυχαναλυτική της σταδιοδρομία στον τομέα της παιδικής ψυχανάλυσης με τη συγγραφή του πρώτου της έργου το 1939 που ήταν η διατριβή της Ψυχανάλυση και Παιδιατρική, όπου ασχολήθηκε με την τεκμηρίωση της κλινικής σύγκλισης της ψυχανάλυσης με την ιατρική^[5], παρουσιάζοντας επιρροές από το έργο της Sophie Morgernstern^[8].

Τα επόμενα χρόνια η Ντολτό και το έργο της συνδέθηκαν με το αντίστοιχο έργο και την προσωπικότητα του Ζακ Λακάν^[9], διδάσκοντας από το 1964 ως το 1980 στην Φροϋδική Σχολή Παρισίων (École Freudienne de Paris) που εκείνος διηύθυνε^[5]. Το 1979 ίδρυσε στο Παρίσι το πρώτο Maison Verte, ένα πρότυπο κέντρο που απευθυνόταν σε παιδιά μέχρι τεσσάρων ετών και στους γονείς τους και στο οποίο έθετε σε εφαρμογή τα ευρήματα των ψυχαναλυτικών ερευνών της, με σκοπό την καλύτερη κατανόηση των αναγκών των νηπίων. Η Ντολτό συνέχισε αδιάκοπα το έργο της μέχρι και τον θάνατό της στις 25 Αυγούστου του 1988^[8].

Κατά την Ντολτό, οι παιδίατροι από κοινού με τους παιδαγωγούς οφείλουν να είναι υπεύθυνοι για την πρόληψη των κρουσμάτων νευρώσεων στα παιδιά και για αυτό το λόγο πρέπει κατά την ίδια να έχουν γνώσεις σχετικές με την ανθρώπινη ανάπτυξη^[10]. Η Ντολτό ήταν αντίθετη με τη νομιμοποίηση της έκτρωσης^[11] ενώ θεωρούσε καθοριστική για την μετέπειτα εξέλιξη της προσωπικότητας του ανθρώπου την πρώτη τετραετία της ζωής του, εκφράζοντας παράλληλα την απογοήτευσή της για το γεγονός πως η συγκεκριμένη κρίσιμη χρονική περίοδος αντιμετωπιζόταν από την κοινωνία με αδιαφορία, καθιστώντας τα νήπια έρμαια αυθαίρετων τακτικών και συμπεριφορών^[12].

Ούσα η ίδια χριστιανή, ανέφερε πως έργο του ψυχαναλυτή ήταν η επεξεργασία του κειμένου του προπατορικού αμαρτήματος, δηλαδή η ενασχόληση με τον αντίκτυπο που είχε για τον άνθρωπο σε ψυχολογικό και σωματικό επίπεδο η, κατά την χριστιανική θρησκεία, πτώση του^[13].