Ο Τζούλιους Μάικλ Μίλινγκεν (αγγλικά: Julius Michael Millingen) (1800–1878) ήταν Άγγλος ιατρός και συγγραφέας. Ήταν ένας από τους γιατρούς που θεράπευαν τον Λόρδο Βύρωνα κατά τον θάνατό του.

Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 19 Ιουλίου 1800, γιος του Τζέιμς Μίλινγκεν (James Millingen). Πέρασε τα πρώτα του χρόνια στο Καλαί και στο Παρίσι, και στάλθηκε στο σχολείο στη Ρώμη . Στις διακοπές έκανε περιηγήσεις στη Γερμανία, σε μία από τις οποίες λέγεται ότι επισκέφτηκε τον Γκαίτε στη Βαϊμάρη . Το 1817 μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και παρακολούθησε ιατρικά μαθήματα εκεί μέχρι το 1821, όπου έλαβε δίπλωμα από το Βασιλικό Κολλέγιο Χειρουργών του Εδιμβούργου (Royal College of Surgeons of Edinburgh). ^[4] Όταν συγκροτήθηκε η Φιλελληνική Επιτροπή του Λονδίνου, ο Μίλινγκεν προτάθηκε σε αυτήν από τον Γουίλιαμ Σμιθ (William Smith) και στις 27 Αυγούστου 1823 έφυγε από την Αγγλία για την Κέρκυρα, με συστατικές επιστολές προς την ελληνική κυβέρνηση και τον Λόρδο Βύρωνα . Φτάνοντας στην Άσο της Κεφαλονιάς τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, βρήκε τον Βύρωνα στα Μεταξάτα και πέρασε λίγο χρόνο μαζί του εκεί. Αργότερα τον συνόδευσε στο Μεσολόγγι και τον παρακολούθησε κατά την διάρκεια της τελευταίας του αρρώστιας, η οποία, κατά την αυτοψία, ο Μίλιγκεν αποφάνθηκε ότι ήταν πυώδης μηνιγγίτιδα. Κατηγορήθηκε από τον Francesco Bruno, έναν από τους γιατρούς του Βύρωνα, σε ένα άρθρο στο Westminster Review, ότι προκάλεσε τον θάνατό του με καθυστερώντας τη φλεβοτομή. Ο Μίλινγκεν απάντησε εκτενώς στα Απομνημονεύματα του. Μια σύγχρονη άποψη είναι ότι και οι δύο γιατροί ήταν υπαίτιοι για τον θάνατο του Βύρωνα, για τη χρήση αφαίμαξης.^[5]

Λίγο μετά το θάνατο του Βύρωνα το 1824, ο Μίλινγκεν είχε επίθετικη μορφή τυφοειδούς πυρετού· με την ανάρρωσή του διορίστηκε χειρουργός στον ελληνικό στρατό, τον οποίο υπηρέτησε μέχρι την παράδοσή του στους Τούρκους. Στις 31 Μαρτίου 1825 διορίστηκε χειρουργός της φρουράς του Νεοκάστρου που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε πολιορκία από τα αιγυπτιακά στρατεύματα.^[6] Κρατήθηκε αιχμάλωτος από τον Ιμπραήμ Πασά και αφέθηκε ελεύθερος μόνο μετά από τα διαβήματα του Στράτφορντ Κάνινγκ, του τότε Βρετανού πρεσβευτή στην Υψηλή Πύλη . Τον Νοέμβριο του 1826 ο Μίλινγκεν πήγε στη Σμύρνη και μετά από μια σύντομη παραμονή στην Κουτάγια και τη Μπρούσσα, εγκαταστάθηκε το 1827 στην Κωνσταντινούπολη . Εκεί απέκτησε τη φήμη του γιατρού.^[7]

Ο Μίλινγκεν ήταν επίσης γιατρός της αυλής του Μαχμούτ Β' και των τεσσάρων διαδόχων του ως Σουλτάνου. Ήταν μέλος μιας επιτροπής που διορίστηκε για να διερευνήσει το θάνατο του σουλτάνου Αμπντουλαζίζ . Ήταν επίσης μέλος του Διεθνούς Ιατρικού Συνεδρίου για τη Χολέρα που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1866, και αρχικό μέλος και στη συνέχεια πρόεδρος της Γενικής Ιατρικής Εταιρείας . Το 1860 ο Ντέιβιντ Ούρκχαρτ ίδρυσε ένα τούρκικο λουτρό στο Λονδίνο, για το οποίο τάχθηκε υπερ ο Μίλινγκεν.

Όπως και ο πατέρας του, o Μίλινγκεν ήταν αρχαιολόγος. Για πολλά χρόνια διετέλεσε πρόεδρος του Ελληνικού Συλλόγου ή της Λογοτεχνικής Εταιρείας Κωνσταντινουπόλεως, όπου έδωσε διαλέξεις στα ελληνικά για αρχαιολογικά θέματα. Ο Μίλιγκεν ανακάλυψε τα ερείπια του Ακζανιού στη Φρυγία, για τα οποία δημοσιεύτηκε μια έκθεση από τον Τζορτζ Τόμας Κέπελ,και ανέσκαψε το μέρος του ναού του Δία Ουρίου στο Βόσπορο.

Σε μια μεγάλη πυρκαγιά στο Πέρα το 1870, ο Μίλινγκεν έχασε τα περισσότερα υπάρχοντά του και μια χειρόγραφη βιογραφία του Βύρωνα. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη στις 30 Νοεμβρίου 1878

Ο Μίλινγκεν δημοσίευσε:

• Memoirs of the Affairs of Greece, with Anecdotes related to Lord Byron, Λονδίνο, 1831, τόμ. i. μόνο (τόμος ii. παρέμεινε σε χειρόγραφο). Η δημοσίευσή του τον ενέπλεξε σε διαμάχη με τον Εδουάρδος Ιωάννης Τρελώνυ.^[8]
• Arbitrary Detention by the Inquisition at Rome of three Protestant Children in Defiance of the Will of their Father, Λονδίνο, 1842.

Συνεισέφερε επίσης ένα άρθρο στη γαλλική γλώσσα σχετικά με τα "Oriental Baths" στην Gazette Médicale d'Orient, 1 Ιανουαρίου 1858.

Ο Μίλινγκεν χώρισε από την πρώτη του σύζυγο Marie Dejean (1816–1874), μια Ρωμαιοκαθολική που στη συνέχεια ασπάστηκε το Ισλάμ. Η ίδια μετά παντρεύτηκε  τον Κίμπρισλι Μεχμέτ Εμίν Πασά (αγγλικά: Kıbrıslı Mehmed Emin Pasha.)^[9]  Ο Μίλινγκεν στη συνέχεια παντρεύτηκε άλλες τρεις φορές.

Τα παιδιά του πρώτου γάμου ήταν: - Μια κόρη, η Έβελιν ή Εβελίνα (1831–1900), η οποία παντρεύτηκε τον κόμη Αλβάρο Πιζάνι.^[10][11] Ο Χένρι Τζέιμς έγραψε σε μια επιστολή ότι «κάνει κάποιον να πιστέψει στις ρομαντικές ηρωίδες του Ντ' Ισραήλ και του Μπούλβερ».^[12]

- Φρειδερίκος Μίλινγκεν (αγγλικά: Frederick Millingen) (1833/34 – περ. 1901), ο δεύτερος γιος, πήρε το όνομα Οσμάν Μπέης και εντάχθηκε στον Οθωμανικό στρατό. Αργότερα ονόμασε τον εαυτό του Βλαντιμίρ Αντρέγιεβιτς. Ήταν στην οθωμανική υπηρεσία από το 1853 έως το 1864, αλλά συγκρούστηκε με τον Φουάντ Πασά.^[11][13]

-Τζέιμς Βαν Μίλινγκεν (αγγλικά: James R. van Millingen (Κωνσταντινούπολη, 1835 - 1876), ο οποίος έγινε Διευθυντής των Ottoman Telegraphs

Τα παιδιά του δεύτερου γάμου ήταν:

- Αλεξάντερ Βαν Μίλινγκεν (αγγλικά: Alexander van Millingen) (1840–1915), ο τρίτος γιος.

- Κάρολος Μίλινγκεν (αγγλικά: Charles [van] Millingen) (Κωνσταντινούπολη, 1842 – Τεχεράνη, 1880) και Τζον Μίλινγκεν (Κωνσταντινούπολη, 1842 – 1844), δίδυμα αδέλφια

Τα παιδιά του τρίτου γάμου ήταν:

- Ιούλιος Ρόμπερσον Βαν Μίλινγκεν (αγγλικά: Julius Robertson van Millingen) (Κωνσταντινούπολη, 22 Νοεμβρίου 1848 – Δουβλίνο, Σκωτία, 16 Νοεμβρίου 1940)

- Έντουιν Βαν Μίλινγκεν (αγγλικά: Edwin [van] Millingen) (Κωνσταντινούπολη, 30 Απριλίου 1850 – Κωνσταντινούπολη, 7 Απριλίου 1900), ο οποίος ήταν οφθαλμίατρος στην Ανατολική Ευρώπη.

- Μαρί Μίλινγκεν (αγγλικά: Marie Millingen) πήρε το όνομα Μελέκ Χανούμ. Χώρισε από τον δεύτερο σύζυγό της και έγραψε μια αυτοβιογραφία, «Τριάντα χρόνια στο χαρέμι»  (αγγλικά: Thirty Years in the Harem) (1872).^[14]