Η Τζούλια ντα Βαράνο, ιταλ.: Giulia da Varano, επίσης γνωστή μετά τον γάμο της ως Τζούλια ντα Βαράνο ντελλα Ρόβερε[1] (24 Μαρτίου 1523 – 18 Φεβρουαρίου 1547) ήταν Ιταλίδα ευγενής και μέλος της οικογένειας ντα Βαράνο. Ήταν ιδίω δικαιώματι (suo jure) δούκισσα του Καμερίνο κατά την περίοδο 1527–1539 (υπό την επιτροπεία της μητέρας της μέχρι το 1535) [2] και με τον γάμο της έγινε δούκισσα του Ουρμπίνο από το 1534 μέχρι το τέλος της.
Ο Τζιοβάννι-Μαρία ντα Βαράνο απεβίωσε στις 14 Αυγούστου 1527. Η Τζούλια, ως το μοναδικό του νόμιμο παιδί, τον διαδέχθηκε ως κυρίαρχη δούκισσα του Καμερίνο, αφού έλαβε την επίσημη αποδοχή από τον πάπα Κλήμη Ζ΄ των Μεδίκων. Η μητέρα της Κατερίνα Τσύμπo ενήργησε ως επίτροπος για την ανήλικη δούκισσα. Πριν από το τέλος του, ο πατέρας της Τζούλια είχε κανονίσει τον αρραβώνα μεταξύ αυτής και του Mαττία, γιου του Έρκολε ντα Βαράνο, μέλους του κλάδου Φερρανέζε της οικογένειας ντα Βαράνο και με στενούς δεσμούς με τον Οίκο των Έστε. Με αυτόν τον τρόπο ο Τζιοβάννι-Μαρία ήθελε να εξασφαλίσει την εξουσία της κόρης του με την υποστήριξη των δουκών της Φερράρα και επίσης να παραμείνει το Καμερίνο στα χέρια της οικογένειας ντα Βαράνο. Ωστόσο, η μητέρα της Τζούλια αρνήθηκε να εκπληρώσει τη βούληση του εκλιπόντος συζύγου της. Προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα της κόρης της έναντι των συγγενών της από τη Φερράρα, η Κατερίνα Τσύμπo υποσχέθηκε την κόρη της σε γάμο με τον Γκουιντομπάλντο Β΄ ντελλα Ρόβερε, διάδοχο του δουκάτου του Ουρμπίνο. Στις 14 Δεκεμβρίου 1527 υπογράφηκε συμφωνία στο Τόντι, σύμφωνα με την οποία όταν έφτανε σε ηλικία γάμου η Τζούλια, έπρεπε να παντρευτεί τον Γκουιντομπάλντο Β΄ και να φέρει μία προίκα 30.000 δουκάτων. Βάσει αυτής της συμφωνίας, ο σύζυγός της έγινε επίσης συγκυβερνήτης του δουκάτου του Καμερίνο με το μισό εισόδημα από την ιδιοκτησία ως προσωπική του περιουσία. [3][6]
Σε αυτόν τον γάμο αντιτάχθηκε ο πάπας Παύλος Γ΄ Φαρνέζε, ο οποίος σχεδίαζε να παντρέψει τη Τζούλια με τον εγγονό του Οττάβιο Φαρνέζε. Παρά την αντίθεση της Αγίας Έδρας, στις 11 Οκτωβρίου 1534 η χήρα δούκισσα και επίτροπος του Καμερίνο πάντρεψε την 11χρονη κόρη της με τον 20χρονο πρίγκιπα διάδοχο του Ουρμπίνο. Αμέσως μετά ο ποντίφικας ζήτησε να επιστραφεί το δουκάτο του Καμερίνο στα Παπικά Κράτη. Το 1539 η Τζούλια αναγκάστηκε να δώσει την κυριότητα του δουκάτου του Καμερίνο στον πάπα Παύλο Γ΄ έναντι 78.000 σκούδων. Μετά από έντονη πίεση από την Αγία Έδρα το 1542, ο Γκουιντομπάλντο Β΄ (τότε δούκας του Ουρμπίνο) αναγνώρισε επίσης την προσάρτηση του δουκάτου του Καμερίνο στα Παπικά Κράτη. [4][7]
Οικογένεια
Ο γάμος της Τζούλια ντα Βαράνο και του Γκουιντομπάλντο Β΄ ντελλα Ρόβερε έφερε δύο παιδιά: το πρώτο απεβίωσε λίγο μετά τη γέννησή του [8] και το δεύτερο ήταν μία κόρη, η:
Βιρτζίνια-Φέλτρια (γενν. 17 Σεπτεμβρίου 1544 – απεβ. Φεβρουάριο 1571), η οποία παντρεύτηκε πρώτα το 1560 με τον Φεντερίκo Μπορομέo, κόμη της Aρόνα (ανιψιό του πάπα Πίου Δ΄) και έπειτα το 1569 με τον Φερντινάντο Ορσίνι, δούκα της Γκραβίνα. [3] Η Βιρτζίνια-Φέλτρια δεν είχε επιζώντα παιδιά από κάποιον από τους γάμους της, έτσι η γραμμή της Τζούλια εξαφανίστηκε με το τέλος της κόρης της.
Η Τζούλια ντα Βαράνο απεβίωσε στις 18 Φεβρουαρίου 1547 σε ηλικία 23 ετών στο Φοσσομπρόνε και ετάφη στην εκκλησία του μοναστηριού της Σάντα Κιάρα στο Ουρμπίνo. [3] Κατά την εκταφή των λειψάνων της δούκισσας το 1999 οι ερευνητές βρήκαν, ότι ήταν θαμμένη με ένα πολυτελές νεκρικό φόρεμα. [4][9]
Πορτρέτα
Το Πορτρέτο της Τζούλια ντα Βαρανο ντελλα Ρόβερε από τον Τιτσιάνο των ετών 1545–47 φυλάσσεται στην "Παλατινή Πινακοθήκη και Βασιλικά Διαμερίσματα" στο Παλάτσο Πίττι-Μέντιτσι της Φλωρεντίας. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν, ότι ο ζωγράφος απεικόνισε τη δούκισσα του Ουρμπίνο και στον πίνακα Κορίτσι με γούνα των ετών 1536–38, τώρα στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης στη Βιέννη και στον πίνακα Αφροδίτη του Ουρμπίνο (ολοκληρώθηκε το 1534, αλλά δεν πωλήθηκε μέχρι το 1538), τώρα στην Πινακοθήκη Ουφίτσι στη Φλωρεντία. [8] Στις συλλογές της Πινακοθήκης και του Μουσείου της πόλης του Καμερίνo υπάρχει ένα παιδικό πορτρέτο της Τζούλια ντα Βαράνο από τον Ντόσσο Ντόσσι. [4]
↑ 8,08,1Contilli, Cristina. «Un breve sogno d'amore». www.literary.it (στα Ιταλικά). Literary. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2021.
↑I volti di una dinastia. I da Varano di Camerino (στα Ιταλικά). Milan: Federico Motta Editore. 2001. σελ. 102.