Σωκράτης Σολομωνίδης

Σωκράτης Σολομωνίδης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Σωκράτης Σολομωνίδης (Ελληνικά)
Γέννηση1858 ή 1859
Σμύρνη
Θάνατος1932
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
ΣπουδέςΕυαγγελική Σχολή Σμύρνης
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταεκδότης
δημοσιογράφος
λογοτέχνης
δεδομένα

Ο Σωκράτης Σολομωνίδης (Σμύρνη, 1858 ή 1859 - Αθήνα, 1932)[1] ήταν Έλληνας εκδότης, δημοσιογράφος και λογοτέχνης.

Βιογραφία

Γεννήθηκε το 1858 ή το 1859 και πραγματοποίησε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης, ενώ στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών[2]. Με την επιστροφή του στη γενέτειρά του ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία[1]. Το 1878 εξέδωσε μαζί με τους Γ. Υπερίδη και Σ. Παπαμιχάλη το περιοδικό Βίων[3], ενώ το 1882 αγόρασε μαζί με τον Υπερίδη την εφημερίδα Αμάλθεια από τον Ιάκωβο Σαμιωτάκη[4]. Μέσω της Αμάλθειας, που τα επόμενα χρόνια αναδείχτηκε σε μια από τις σημαντικότερες ελληνικές εφημερίδες της Μικράς Ασίας[4], ο Σολομωνίδης υπήρξε υπέρμαχος της καθαρεύουσας. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη συγγραφή δημοσιεύοντας ποιητικές συλλογές και ιστορικές μελέτες, ενώ μετέφρασε το έργο του Ουγκώ, Θρησκεία και Θρησκείαι[1][2][5]. Επιπλέον από το 1898 μέχρι το 1907 είχε μαζί με τον Υπερίδη τη συνιδιοκτησία της εφημερίδας Πρόοδος[6].

Ο Σολομωνίδης υπήρξε σημαντική προσωπικότητα της ελληνικής κοινότητας της Σμύρνης παρόλο που στις αρχές της δεκαετίας του 1900 κατηγορήθηκε μαζί με τον Εμμανουήλ Εμμανουηλίδη για φιλοθωμανική στάση[7]. Το 1908 τάχθηκε αρχικά υπέρ της επανάστασης των Νεότουρκων, αλλά αργότερα διαφοροποίησε τη θέση του. To 1910 ήταν ένας από τους υπέρμαχους της επιλογής του Χρυσοστόμου Καλαφάτη για τον μητροπολιτικό θρόνο της Σμύρνης και αποτέλεσε στενός συνεργάτης του κατά τα επόμενα χρόνια. Επίσης διετέλεσε πληροφοριοδότης του Ελευθερίου Βενιζέλου[1] και ήταν μέλος της οργάνωσης Ελληνική Μικρασιατική Άμυνα που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1921 στη Σμύρνη[8].

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κατέφυγε στην Ελλάδα όπου συνέχισε τη δημοσιογραφία. Παράλληλα συνέβαλε στην περίθαλψη των Ελλήνων προσφύγων και διετέλεσε γενικός γραμματέας του ΠΙΚΠΑ[1]. Απεβίωσε το 1939 στην Αθήνα[1][5]. Γιος του ήταν ο συγγραφέας και πολιτικός Χρήστος Σολομωνίδης[9] και εγγονή του η σκιτσογράφος Έλλη Σολομωνίδου Μπαλάνου[10].

Διακρίσεις

Ο Σολομωνίδης είχε τιμηθεί από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων με τον τίτλο του έξαρχου του Πανάγιου Τάφου και από το ελληνικό κράτος με τον Σταυρό του Σωτήρος[1]. Παράλληλα το όνομά του έχει δοθεί σε αρκετούς δρόμους αθηναϊκών συνοικιών[1].

Εργογραφία (ενδεικτική)

  • Οι δύο πρώτοι της Ευαγγελικής Σχολής διευθυνταί Ιερόθεος Δενδρινός και Χρύσανθος Καραβίας (1879)
  • Εν βλέμμα επί της λατινικής ποιήσεως και της Αινειάδος του Βιργιλίου (1879)
  • Τρικυμία και Φλοίσβος (1880)

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 «Σολομωνίδης Σωκράτης». grandlodge.gr. Μεγάλη Στοά της Ελλάδος. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2016. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Γιώργος Πετρόπουλος, Σμυρνιοί λόγιοι πριν την μικρασιατική καταστροφή, εκδόσεις Πελασγός, Αθήναι, 2003, σ. 288.
  3. ↑ Παντελόγλου, Κώστας Π. (15 Φεβρουαρίου 2014). «Ο περιοδικός τύπος της Σμύρνης· μια καταγραφή». kosmosnf.gr. Ο κόσμος της Ν. Φιλαδέλφειας. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2016. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Πετρόπουλος, 2003, σ. 17 - 18.
  5. ↑ 5,0 5,1 Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη, έκδοσις πέμπτη, εκσυγχρονισμένη δια συμπληρώματος κατά τόμον, Εγκυκλοπαιδικαί Εκδόσεις Ν. Νίκας και ΣΙΑ Ε.Ε., Αθήναι, τόμος 22ος, σ. 609 και συμπλήρωμα σ. 848.
  6. ↑ Πετρόπουλος, 2003, σ. 21.
  7. ↑ Amy Singer, Christoph Neumann, Selcuk Aksin Somel, Untold Histories of the Middle East. Recovering Voices from the 19th and 20th Centuries, Routledge, 2010, σ. 131 - 132, 135 , 138, 140.
  8. ↑ Αρχέλαος Κουτσούρης (επιμ.), ΣΤ΄ Πανελλήνιο Συνέδριο για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας. Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας από την Κλασσική Αρχαιότητα ως τον εικοστό αιώνα. Πολιτική ιστορία και ιστορία του πολιτισμού, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - Δήμος Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 2002, σ. 203.
  9. ↑ Μικρασιατικά Χρονικά, Εκδιδόμενον υπό του τμήματος Μικρασιατικών Μελετών της Ενώσεως Σμυρναίων, Αθήναι 1964, τόμος 11ος, σ. 136.
  10. ↑ «H Έλλη σκιτσάρει την Αθήνα, την ουσία μιας παράστασης, στην Εκθεσή της, που συνεχίζεται». kathimerini.gr. Η Καθημερινή. 14 Οκτωβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2016.