PROFILPELAJAR.COM

Ζαν-Σαρλ Πεσεγκρύ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Jean-Charles Pichegru (Γαλλικά)
Γέννηση	16 Φεβρουαρίου 1761; Λε Πλανς-πρε-Αρμπουά
Θάνατος	5 Απριλίου 1804; Παρίσι
Αιτία θανάτου	απαγχονισμός
Συνθήκες θανάτου	αυτοκτονία
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός; αξιωματικός; στρατιωτικός; διοικητής
Περίοδος ακμής	1793
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	στρατηγός/Γαλλικός Στρατός ξηράς
Πόλεμοι/μάχες	Πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος του Συμβουλίου των Πεντακοσίων
Βραβεύσεις	Ονόματα χαραγμένα στην Αψίδα του Θριάμβου
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Ζαν-Σαρλ Πισεγκρύ (Γαλλικά: Jean-Charles Pichegru) (16 Φεβρουαρίου 1761 - 5 Απριλίου 1804) ήταν Γάλλος στρατηγός των πολέμων της Γαλλικής Επανάστασης. Υπό τη διοίκησή του, τα γαλλικά στρατεύματα κατέκτησαν το Βέλγιο και τις Κάτω Χώρες πριν πολεμήσουν στο μέτωπο του Ρήνου. Οι βασιλικές του πεποιθήσεις τον οδήγησαν στην απώλεια εξουσίας και απέλαση στην Καγιέν, Γαλλική Γουιάνα μετά το πραξικόπημα της 18 Φρουκτιδόρ το 1797. Αφού δραπέτευσε από την εξορία και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, επέστρεψε στη Γαλλία και συμμετείχε σε συνωμοσία για απομάκρυνση του Ναπολέοντα από την εξουσία, γεγονός που οδήγησε στη σύλληψη και το θάνατό του.^[6]

Παρά την αποστασία του, το όνομά του είναι ένα από τα 558 ονόματα αξιωματικών που αναγράφονται κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου.

Πρώτα χρόνια και καριέρα

Ο Σαρλ Πισεγκρύ γεννήθηκε σε μια οικογένεια αγροτών στο Αρμπουά, στην πρώην επαρχία Φρανς-Κοντέ (τώρα στο νομό Ζυρά της Γαλλίας). Η πρώτη του εκπαίδευση έγινε στο κολλέγιο των μοναχών του Αρμπουά οι οποίοι τον έστειλαν στη στρατιωτική σχολή της Μπριγιέν-λε-Σατώ. Εκεί, δίδαξε μαθηματικά, και μεταξύ των μαθητών του ήταν ο νεαρός Ναπολέων Βοναπάρτης. Το 1783, μπήκε στο 1ο σύνταγμα πυροβολικού, όπου προήχθη γρήγορα στη θέση του υπολοχαγού και συμμετείχε για μικρό διάστημα στην Αμερικανική Επανάσταση.

Γαλλική επανάσταση

Όταν ξέσπασε η Επανάσταση το 1789, έγινε ηγέτης της λέσχης των Ιακωβίνων στη Μπεζανσόν και προήχθη σε αντισυνταγματάρχη. Το 1791 εξελέγη διοικητής του 3ου τάγματος εθελοντών του νομού Γκαρ που εντάχθηκε στη στρατιά του Ρήνου. Από τις πρώτες μάχες, αποκαλύφθηκε η ικανότητα ελιγμών και το αποφασιστικό πνεύμα του.

Από το 1792, η υποστήριξη του Σαιν-Ζυστ και του Ροβεσπιέρου τον βοήθησε επίσης να ανέβει στα αξιώματα: ταξίαρχος τον Αύγουστο 1793, υποστράτηγος τον Οκτώβριο 1793 και έπειτα διοικητής της στρατιάς του Ρήνου την ίδια χρονιά.

Τον Φεβρουάριο του 1794 αντικατέστησε τον Ζαν-Μπατίστ Ζουρντάν στη διοίκηση της στρατιάς του Βορρά. Την αναδιοργάνωσε και ηγήθηκε της εκστρατείας στη Φλάνδρα, στις 7 Ιουλίου έφτασε στην Αμβέρσα, στο Άμστερνταμ στις 20 Ιανουαρίου 1795: νίκησε τον εχθρικό στρατό στο Κασέλ και στις σημερινές βελγικές πόλεις Κουρταί και Μενέν, πολιόρκησε και κατέλαβε τις ολλανδικές πόλεις Ντεν Μπος, Φένλο και Ναϊμέχεν και διέσχισε τον παγωμένο ποταμό Βάαλ. Τελείωσε την εκστρατεία δύο ημέρες αργότερα καταλαμβάνοντας τον ολλανδικό στόλο που ήταν αποκλεισμένος και ακινητοποιημένος στην παγωμένη ακτή του Ντεν Χέλντερ. Στις 14 Φεβρουαρίου 1795, μπήκε στο Χρόνινγκεν, στα βόρεια των Κάτω Χωρών: ολόκληρη η Ολλανδία καταλήφθηκε.^[7]

Κατά τη Θερμιδοριανή αντίδραση, βρέθηκε στο Παρίσι και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στη Συμβατική καταπνίγοντας την εξέγερση της 12ης Ζερμινάλ έτους Γ' (1 Απριλίου 1795), και έλαβε τον τίτλο του «Σωτήρα της Πατρίδας». Στη συνέχεια τοποθετήθηκε διοικητής των στρατιών του Ρήνου, του Βορρά και του Σαμπρ-και-Μεύση.

Εκεί και πάλι είχε επιτυχίες. Διέσχισε τον Ρήνο και κατέλαβε το Μάνχαϊμ τον Σεπτέμβριο, αλλά αυτό ήταν το τέλος της επιτυχίας και της δόξας του.

Η προδοσία

Την εποχή που ήταν γενικός διοικητής της στρατιάς του Σαμπρ-ε-Μεζ το 1795, ο Πισεγκρύ απέκτησε φιλικές σχέσεις με τους μοναρχικούς. Ένας βασιλικός πράκτορας, ο κόμης του Μπουρμόν, τον προσέγγισε και ο Πισεγκρύ δέχθηκε τις προτάσεις που του υποβλήθηκαν εξ ονόματος του πρίγκιπα του Κοντέ, αρχηγού της στρατιάς των Εμιγκρέδων.

Ο Πισεγκρύ δεσμεύτηκε να ενώσει το στρατό του με εκείνο των εμιγκρέ, να αναγνωρίσει τον Λουδοβίκο ΙΗ' και να βαδίσει κατά του Παρισιού. Από την πλευρά του, ο πρίγκιπας του Κοντέ θα έδινε στον Πισεγκρύ την κυβέρνηση της Αλσατίας, το κάστρο του Σαμπόρ, 1 εκατομμύριο σε μετρητά, 200.000 λίρες σε εισόδημα, την περιοχή του Αρμπουά, που θα έπαιρνε το όνομα του Πισεγκρύ και θα τον ονόμαζε στρατάρχη. ^[8]Μέχρι την εκπλήρωση αυτών των υποσχέσεων, του έστειλαν έως και 900 λουδοβίκια κάθε φορά, τα οποία του παρέδιδε ο Βρετανός Υπουργός στην Ελβετία.

Αν και είχε γίνει ήρωας της Επανάστασης, η αδράνειά του ανάγκασε τον συνάδελφό του Ζουρντάν να ηττηθεί, πρόδωσε όλα τα σχέδιά του στον εχθρό και συμμετείχε στην οργάνωση συνωμοσίας για την επιστροφή στο θρόνο του Λουδοβίκου ΙΗ' ως βασιλιά της Γαλλίας. Οι ενέργειές του προκάλεσαν υποψίες, και, όταν πρόσφερε την παραίτησή του τον Οκτώβριο του 1795, έγινε αμέσως αποδεκτή (προς μεγάλη του έκπληξη). Αποσύρθηκε σε δυσμένεια, αλλά εξασφάλισε την εκλογή του στο Συμβούλιο των Πεντακοσίων τον Μάιο του 1797 ως ηγέτης των Βασιλικών και έγινε πρόεδρος του σώματος.

Μαζί με πολλούς άλλους φιλοβασιλικούς, συνελήφθη από την φρουρά του νομοθετικού σώματος μετά το πραξικόπημα της 18 Φρουκτιδόρ (4 Σεπτεμβρίου 1797). Καταδικάστηκε την επόμενη μέρα σε απώλεια της εξουσίας του και απέλαση στην Καγιέν, Γαλλική Γουιάνα. Μετά από λίγο καιρό διέφυγε στο Σουρινάμ και έφτασε στο Λονδίνο τον Ιούνιο 1798 όπου η κοινότητα των εμιγκρέ τον υποδέχθηκε θερμά. Στο Λονδίνο, υπηρέτησε στο στρατό του στρατηγού Αλεξάντρ Ρίμσκι-Κόρσακοφ και συμμετείχε στην εκστρατεία του στην Ελβετία κατά της Γαλλίας το 1799.^[9]

Συνωμοσία και θάνατος

Τον Αύγουστο του 1803, ο Πισεγκρύ πήγε στο Παρίσι με τον Ζωρζ Καντουντάλ για να ηγηθεί μιας συνωμοσίας εναντίον του Πρώτου Υπάτου Ναπολέοντα Βοναπάρτη. Προδομένος από έναν σύντροφό του, ο Πισεγκρύ συνελήφθη στις 28 Φεβρουαρίου 1804 και φυλακίσθηκε στον πύργο του Ταμπλ, όπου, το πρωί της 6ης Απριλίου, βρέθηκε στραγγαλισμένος. Το άψυχο σώμα του έφερε μια μαύρη γραβάτα δεμένη σφιχτά γύρω από το λαιμό του.

Η κυβέρνηση ανέφερε ότι ο Πισεγκρύ είχε αυτοκτονήσει, αλλά ο Ναπολέων κατηγορήθηκε για ενορχήστρωση της δολοφονίας. Ωστόσο, υπάρχουν λίγες ενδείξεις ότι είχε εμπλακεί ο Ναπολέων. Οι υποστηρικτές του υποστηρίζουν συχνά ότι ο Ναπολέων δεν είχε τίποτα να κερδίσει από τη δολοφονία του Πισεγκρύ, ειδικά μετά την εκτέλεση του δούκα του Ανγκιέν, που εξόργισε τους μοναρχικούς σε όλη την Ευρώπη. ^[10]

Ο Σαρλ Πισεγκρύ θάφτηκε στο κοιμητήριο Σαιντ-Κατρίν, ένα νεκροταφείο του Παρισιού το οποίο έκλεισε το 1824.

Το όνομά του είναι χαραγμένο στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι (Βόρειος πυλώνας, Στήλη 3).