Ρε μείζονα

 

Ρε μείζονα
Σχετική κλίμακαΣι ελάσσονα
Ομώνυμη κλίμακαΡε ελάσσονα
Δεσπόζουσα κλίμακαΛα μείζονα
ΥποδεσπόζουσαΣολ μείζονα
Component pitches
Ρε, Μι, Φα δίεση, Σολ, Λα, Σι, Ντο δίεση

Η Ρε μείζονα (ή Ρε ματζόρε, στα αγγλικά D major) είναι μείζονα κλίμακα με πρώτη νότα το ρε, που αποτελείται από τις νότες ρε, μι, φα δίεση, σολ, λα, σι και ντο δίεση. Ο οπλισμός της έχει δύο διέσεις. Η σχετική της είναι η Σι ελάσσονα και η ομώνυμή της η Ρε ελάσσονα.

Η Ρε μείζονα είναι η εξής κλίμακα:

{ \override Score.TimeSignature #'stencil = ##f \relative c' { \clef treble \key d \major \time 7/4 d4 e fis g a b cis d cis b a g fis e d2 \clef bass \key d \major } }

Χαρακτηριστικά

Σύμφωνα με τον Πάολο Πιετροπάολο, η ρε μείζονα είναι η "Miss Congeniality": είναι χαρούμενη και φωτεινή. [1]

Η ρε μείζονα ταιριάζει πολύ στη μουσική του βιολιού λόγω της δομής του οργάνου, το οποίο είναι κουρδισμένο στις νότες σολ, ρε, λα και μι. Οι ανοιχτές χορδές αντηχούν χαρακτηριστικά στη χορδή του ρε, παράγοντας έναν ιδιαίτερα λαμπρό ήχο. Αυτό συμβαίνει και με όλα τα άλλα έγχορδα της ορχήστρας.

Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί κλασικοί συνθέτες ανά τους αιώνες επέλεξαν να γράψουν κοντσέρτα για βιολί σε ρε μείζονα, συμπεριλαμβανομένων των Μότσαρτ (No. 2, 1775, No. 4, 1775), Μπετόβεν (1806); Παγκανίνι (Νο. 1, 1817), Μπραμς (1878), Τσαϊκόφσκι (1878), Προκόφιεφ (Νο. 1, 1917), Στραβίνσκι (1931) και Κόρνγκολντ (1945).

Η κλίμακα είναι επίσης κατάλληλη σε μουσική για κιθάρα, όπου δύο ανοιχτές χορδές είναι κουρδισμένες σε ρε. Για κάποιους αρχάριους μαθητές που παίζουν πνευστά, ωστόσο, η ρε μείζονα δεν είναι πολύ κατάλληλη κλίμακα, καθώς μετατρέπεται σε Μι μείζονα σε πνευστά σε σι ύφεση και γενικά συνήθως αποφεύγονται οι κλίμακες με περισσότερες από τρεις διέσεις.

Αλλά και πάλι, το κλαρινέτο σε σι ύφεση εξακολουθεί να χρησιμοποιείται συχνά για μουσική σε ρε μείζονα και είναι ίσως η κλίμακα με τις περισσότερες διέσεις που είναι πρακτική για το όργανο. Ωστόσο, υπάρχουν συνθέτες που, γράφοντας ένα κομμάτι σε ρε ελάσσονα με κλαρινέτα σε σι ύφεση, θα αλλάξουν τα κλαρίνα σε λα αν η μουσική γίνει σε Ρε μείζονα. Δύο παραδείγματα είναι το Τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο του Ραχμάνινοφ και η Ένατη Συμφωνία του Μπετόβεν, στο τέταρτο μέρος.

Η συντριπτική πλειονότητα των σφυριχτρών από κασσίτερο είναι σε ρε, καθώς χρησιμοποιούνται συχνά στη μουσική μαζί με έγχορδα με δοξάρι.

Ιστορία

Στην περίοδο του Μπαρόκ, η ρε μείζονα θεωρούνταν ως «η κλίμακα της δόξας»· [2] επομένως πολλά κοντσέρτα για τρομπέτα γράφτηκαν σε Ρε μείζονα, όπως αυτά των Γιόχαν Φρίντριχ Φας, Γκρος, Μόλτερ (No. 2), Λέοπολντ Μότσαρτ, Τέλεμαν (No. 2) και Τζουζέπε Τορέλλι. Πολλές σονάτες για τρομπέτα ήταν επίσης σε ρε μείζονα, από συνθέτες όπως Κορέλι, Πετρόνιο Φραντσεσίνι, Πέρσελ και Τορέλι. Το "The Trumpet Shall Sound" και η χορωδία "Hallelujah" από τον Μεσσία του Χέντελ και ο ύμνος Zadok the Priest είναι σε ρε μείζονα. Επιπλέον, η Λειτουργία του Μπαχ σε σι ελάσσονα, χρησιμοποιεί τη ρε μείζονα ως σχετική και τα περισσότερα μεγάλα ρεφρέν σε αυτή την τονικότητα (Gloria, Cum Sancto Spiritu, Sanctus, Hosanna) κάνουν εκτενή χρήση της τρομπέτας.

23 από τις 104 συμφωνίες του Χάυντν είναι σε ρε μείζονα, καθιστώντας την την πιο συχνά χρησιμοποιούμενη κύρια κλίμακα των συμφωνιών του. Η συντριπτική πλειοψηφία των μη αριθμημένων συμφωνιών του Μότσαρτ είναι σε ρε μείζονα, δηλαδή οι K. 66c, 81/73, 97/73m, 95/73n, 120/111a και 161/163/141a. Η συμφωνία αποτέλεσε εξέλιξη της οβερτούρας και «η ρε μείζονα ήταν μακράν η πιο συνηθισμένη τονικότητα στις οβερτούρες, στο δεύτερο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα». [3] Αυτό συνεχίστηκε ακόμη και στη ρομαντική περίοδο και χρησιμοποιήθηκε για τα «θριαμβευτικά» τελευταία μέρη αρκετών συμφωνιών σε ρε ελάσσονα, συμπεριλαμβανομένης της Ένατης Συμφωνίας του Μπετόβεν, της Τέταρτης του Ρόμπερτ Σούμαν, της μοναδικής συμφωνίας του Σεζάρ Φρανκ, της Πρώτης του Σεργκέι Ραχμάνινοφ και της Πέμπτης του Φέλιξ Μέντελσον.

Διάσημες συμφωνίες γραμμένες σε ρε μείζονα περιλαμβάνουν τις συμφωνίες του Μότσαρτ No. 31 (Παρίσι) και No. 38 (Πράγα), τη No. 2 Op. 36 του Μπετόβεν, τη No. 2 Op. 73 του Μπραμς, τη 2η Συμφωνία του Σιμπέλιους και τη No. 1 Op. 25 του Προκόφιεφ.

Αξιόλογες συνθέσεις σε ρε μείζονα


Δείτε επίσης

Παραπομπές

  1. ↑ Paolo Pietropaolo. «D major: Miss Congeniality». CBC Music. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2021. 
  2. ↑ Steblin, Rita (1996). A History of Key Characteristics in the Eighteenth and Early Nineteenth Centuries. Rochester: University of Rochester Press. σελ. 124. The key of triumph, of Hallelujahs, of war-cries, of victory-rejoicing. 
  3. ↑ Rice, John (1998). Antonio Salieri & Viennese Opera. Chicago: University of Chicago Press. σελ. 124. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα στο Wikimedia Commons