Ο Παύλος Φόσκαρης (ιταλικά : Paolo Foscari) ήταν Ρωμαιοκαθολικός αρχιεπίσκοπος της Πάτρας το 1375-1394, και συνακόλουθα βαρώνος της Πάτρας, που αποτελούσε τότε ανεξάρτητο κρατίδιο υποτελές στον Πάπα.
Γεννήθηκε στη Βενετία από οικογένεια πατρικίων και ο πατέρας του λεγόταν Ιωάννης[6]. Σπούδασε στη Πάντοβα αστικό και εκκλησιαστικό δίκαιο και αργότερα έγινε καθηγητής του ίδιου πανεπιστημίου[6]. Το 1365 η βενετική γερουσία ξεκίνησε ενέργειες για να γίνει αρχιεπίσκοπος Πάτρας[6].
Στις 24 Απριλίου 1366 διορίζεται επίσκοπος Κορώνης και με παρέμβαση της συγκλήτου το 1367-1375 επίσκοπος Καστελίου στη Βενετία[6]. Σαν επίσκοπος Καστελίου ήρθε σε σύγκρουση με τις Βενετικές αρχές, παρόλα αυτά έμεινε στην επισκοπή μέχρι το 1375.
Το 1375 μετατίθεται στη λατινική αρχιεπισκοπή Πάτρας και το 1376 διορίζεται βάιλος του Πριγκιπάτου της Αχαΐας[6]. Οπαδός του πάπα Ουρβανού ΣΤ' κυνηγήθηκε από τον επόμενο πάπα Κλήμη Ζ', ο οποίος και τον αντικατέστησε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Πάτρας το 1384. Το 1386 γίνεται Μητροπολίτης Ταρσού.
Ο Φόσκαρης αποκαταστάθηκε γρήγορα στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Πάτρας και μαζί γίνεται και γενικός βικάριος του Πριγκιπάτου της Αχαΐας. Σε όλη του την θητεία τον υποστήριξε η Βενετία με αποστολή πολεμιστών και πολεμικού υλικού.
Πέθανε το 1393 ή 1394[6].
Πηγές
Παραπομπές