Το συγκεκριμένο είδος οχιάς είναι το μικρότερο από τα συγγενικά είδη. Συναντάται συνήθως έως 60 με 70 εκατοστά, ενώ η μεγαλύτερη οχιά της Μήλου, που έχει παρατηρηθεί ποτέ έφτανε τα 105 εκατοστά[3]. Κατά μέσο όρο το μέγιστο μήκος που φτάνει είναι τα 98,5 εκ. [4]
Γεωγραφική κατανομή
Αποτελεί ενδημικό είδος των Κυκλάδων. Συγκεκριμένα απαντάται στη Μήλο και τα κοντινά της νησιά Σίφνο, Κίμωλο και Πολύαιγο.[4] Ως τυπική περιοχή δίδεται η νήσος Μήλος (στα γερμανικά).
Κατάσταση διατήρησης
Οχιά της Μήλου (Macrovipera lebetina schweizeri) στο ζωολογικό κήπο του Μπρονξ.
Το είδος κατατάσσεται στα απειλούμενα στην Κόκκινη λίστα της IUCN με βάση τα ακόλουθα κριτήρια: B1ab(iii,v) (v3.1, 2001).[5] Σύμφωνα με τα κριτήρια αυτά το εύρος εξάπλωσης του είδους εκτιμάται σε λιγότερα των 5.000km², ο πληθυσμός του είναι κατακερματισμένος, ή συναντάται σε λιγότερες των πέντε τοποθεσιών. Επιπρόσθετα, παρατηρείται, εκτιμάται ή προβάλλεται διαρκής μείωση στην περιοχή, έκταση ή ποιότητα του ενδιαιτήματος, και του αριθμού των ενήλικων ατόμων.[6] Η Οχιά της Μήλου κατατάσσεται στα απειλούμενα γιατί πληροί τα ανωτέρω κριτήρια: το εύρος εξάπλωσής της είναι λιγότερο των 100km², το εύρος και η ποιότητα των ενδιαιτημάτων του επιδεινώνεται, και ο αριθμός των ενήλικων ατόμων περιορίζεται λόγω της καταδίωξης και συλλογής ατόμων.[5] Προστατεύεται αυστηρά με βάση το Παράρτημα ΙΙ της Σύμβασης της Βέρνης.[7]
Παρουσία στην Ελλάδα
Γεωγραφική κατανομή των πέντε ειδών οχιάς στην Ελλάδα[8][9]
Στην Ελλάδα εκτός από την οχιά της Μήλου, απαντώνται τα εξής είδη οχιάς:
↑ 4,04,1Mallow D, Ludwig D, Nilson G. 2003. True Vipers: Natural History and Toxinology of Old World Vipers. Krieger Publishing Company, Malabar, Florida. 359 pp. ISBN 0-89464-877-2.
_2.jpg)
