Συνέβαλε στη διαμόρφωση των πρώτων βημάτων της Ομάδας Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης και του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας (ΙΤΕ) και ηγήθηκε, μαζί με το συνάδελφό του Γιάννη Παπαμαστοράκη[2], της προσπάθειας για τη δημιουργία του Ινστιτούτου Αστροφυσικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας το 2008. Διδάσκει συνεχώς προπτυχιακά και μεταπτυχιακά μαθήματα στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης από το 1985. Δημοσίευσε πολλές εργασίες σε περιοδικά με κριτές, οι οποίες έχουν λάβει χιλιάδες αναφορές.[3]
Σπουδές
Ο Νικόλαος Δ. Κυλάφης γεννήθηκε στη Νέα Αβόρανη, στις 1 Ιανουαρίου 1949, όπου και μεγάλωσε. Το 1966 εισήχθη στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Πατρών, από όπου αποφοίτησε το 1971. Την επόμενη χρονιά έγινε δεκτός για μεταπτυχιακές σπουδές στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόι, όπου έλαβε το Μάστερ του (1973) και το διδακτορικό του (1978). Ο τίτλος της διδακτορικής διατριβής του ήταν "X and UV radiation from accreting non-magnetic degenerate dwarfs" και έγινε υπό την επίβλεψη του Ντόναλντ Κ. Λαμπ (Donald Q. Lamb)[4].
Ακαδημαϊκή σταδιοδρομία
Μετά από μία σύντομη διακοπή για την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, ο Νικόλαος Κυλάφης ξεκίνησε την πανεπιστημιακή του καριέρα ως μεταδιδακτορικός υπότροφος στο Τμήμα Αστρονομίας του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνιας (1979-1981). Εκεί συνεργάστηκε με τον καθηγητή Πήτερ Γκολντράιχ (Peter Goldreich[5]) και συνεισέφερε στην ανακάλυψη του λεγόμενου φαινομένου Γκολντράιχ-Κυλάφη.[6] Συνέχισε ως μέλος του Institute for Advanced Study[7] στο Πρίνστον (1981-1984), όπου συνεργάστηκε με τον καθηγητή John Ν. Bahcall[8] σε θέματα που σχετίζονται με τη διάδοση ακτινοβολίας σε γαλαξίες που περιέχουν σκόνη[9]. Εργάστηκε για ένας έτος ως επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, πριν επιστρέψει ως επίκουρος καθηγητής στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.[10] Εξελίχθηκε σε αναπληρωτή καθηγητή το 1989 και σε καθηγητή το 1997. Διετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Φυσικής (1999-2003) καθώς και Κοσμήτορας της Σχολής Θετικών και Τεχνολογικών Επιστημών (2008-2013)[11]. Κατά την περίοδο 2012-2016 είχε διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου Ιδρύματος του Πανεπιστημίου Κρήτης[12]. Επιπλέον, διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Αστρονομικής Εταιρείας (2008-2012)[13] καθώς και Πρόεδρος της Εθνικής Αστρονομικής Επιτροπής (2011-2018)[14]. Συνταξιοδοτήθηκε από το Πανεπιστήμιο Κρήτης το 2016, οπότε και αναγορεύθηκε σε Ομότιμο Καθηγητή. Το 2018 εκλέχθηκε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Αστρονομικής Εταιρείας. Το 2019 το Πανεπιστήμιο Κρήτης τον τίμησε με το Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας "Στέλιου Πηχωρίδη[15]"[16].
Ακαδημαϊκή αναγνώριση
Το Ινστιτούτο Αστροφυσικής του ΙΤΕ, το 2019, με την ευκαιρία των εβδομηκοστών γενεθλίων του, θεσμοθέτησε προς τιμήν του την ετήσια "Διάλεξη Νικόλαος Κυλάφης", ως την ελάχιστη αναγνώριση για τα 35 χρόνια επιστημονικής και διοικητικής συμβολής του στην ίδρυση και συνεχή ανάπτυξη της Ομάδας Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο ΙΤΕ, οι οποίες συνέβαλαν[17] στη δημιουργία του Ινστιτούτου Αστροφυσικής το 2018[18]. Στο πλαίσιο της Διάλεξης "Νικόλαος Κυλάφης", ένας/μία διακεκριμένος/η θεωρητικός/ή αστροφυσικός προσκαλείται κάθε έτος στο ΙΤΕ για μία σύντομη επίσκεψη[19].
Διάλεξη «Νικόλαος Κυλάφης»
Η «Διάλεξη Νικόλαος Κυλάφης»[20] ("Nick Kylafis Lectureship") καθιερώθηκε από το ΙΤΕ το 2019[21][22] προς τιμή του Νικόλαου Κυλάφη, με την ευκαιρία των εβδομηκοστών γενεθλίων του, ως αναγνώριση για τα 35 χρόνια επιστημονικής και διοικητικής συμβολής του.
Οι διακεκριμένοι ομιλητές στους οποίους έχει απονεμηθεί ο τίτλος:
2019, Ρασίντ Σουνιάγιεφ (Rashid Sunyaev[23]), Ομότιμος Διευθυντής του Max Planck Institute for Astrophysics, Γερμανία[24]
2024, Ντέιβιντ Σπέργκελ (David Spergel[33]), Πρόεδρος Simons Foundation και Ομότιμος Καθηγητής Αστρονομίας Charles A. Young, Πανεπιστήμιο Πρίνστον, ΗΠΑ[34]
Ερευνητική συνεισφορά
Κατά τη διάρκεια της επιστημονικής καριέρας του ο Νικόλαος Κυλάφης ασχολήθηκε με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων Θεωρητικής Αστροφυσικής. Έχει συνεισφέρει στην απάντηση ερωτημάτων παραγωγής και διάδοσης ακτινοβολίας τόσο σε σπειροειδείς γαλαξίες[9] όσο και σε δίσκους προσαύξησης γύρω από αστέρες νετρονίων και μελανές οπές[35] καθώς και σε αστροφυσικά MASER[36][37]. Η πιο γνωστή συνεισφορά του είναι το φαινόμενο Γκολντράιχ-Κυλάφη το οποίο προβλέπει ότι, υπό ειδικές συνθήκες, οι φασματικές γραμμές που εκπέμπονται από διαστρικά μόρια θα πρέπει να είναι γραμμικά πολωμένες με τη διεύθυνση του διανύσματος της γραμμικής πόλωσης να αποκαλύπτει την κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου στο μοριακό νέφος[6]. Άλλες σημαντικές ανακαλύψεις του περιλαμβάνουν την ποιοτική φυσική εξήγηση των πιο σημαντικών διεργασιών που λαμβάνουν χώρα τόσο κατά την προσαύξηση όσο και κατά την εκτόξευση ύλης από διπλά συστήματα που περιλαμβάνουν μελανές οπές[35] και την απόδειξη ότι οι διαφορετικές φυσικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα σε τέτοια συστήματα δεν λειτουργούν ανεξάρτητα αλλά είναι συσχετιζόμενες[38][39].
Πρόεδρος, Εθνική Αστρονομική Επιτροπή (2011-2018)[14]
Μέλος, Συμβουλίου Ιδρύματος του Πανεπιστήμιο Κρήτης (2012-2016)[12][40]
Επιλεγμένες δημοσιεύσεις
Kylafis, N.D., Bahcall, J.N., "Dust Distribution in Spiral Galaxies", 1987, ApJ, 317, 637
Xilouris, E. M.; Byun, Y. I.; Kylafis, N. D.; Paleologou, E. V.; Papamastorakis, J. "Are spiral galaxies optically thin or thick?", 1999, A&A, 344, 868
Titarchuk, L.; Mastichiadis, A.; Kylafis, N. D., "X-Ray Spectral Formation in a Converging Fluid Flow: Spherical Accretion into Black Holes", 1997 ApJ, 487, 834
Goldreich, P.; Kylafis, N. D., "On mapping the magnetic field direction in molecular clouds by polarization measurements", 1981, ApJ, 243, 75
Kylafis, N. D.; Lamb, D.Q., "X-ray and UV radiation from accreting degenerate dwarfs", 1982, ApJS, 48, 239
