Ο Νίκος Κατηφόρης (1903–1967) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Γεννήθηκε το 1903 στον Άγιο Πέτρο Λευκάδας. Η πρώτη του επαφή με τον σοσιαλισμό έγινε το 1918 ενώ φοιτούσε στο Γυμνάσιο της Λευκάδας. Μετακόμισε στην Αθήνα όπου σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έπειτα εργάστηκε ως δικηγόρος. Ταυτόχρονα ξεκίνησε την ενασχόλησή του τόσο με τη δημοσιογραφία όσο και με τη λογοτεχνία, όπου έκανε την πρώτη του εμφάνιση με τη δημοσίευση του έργου Ειρήνη στο περιοδικό Νουμάς χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Σταύρος Λέκκας. Στη συνέχεια ξεκίνησε να αρθρογραφεί και να δημοσιεύει λογοτεχνικά κείμενα σε περιοδικά, όπως το Νέοι Βωμοί (1924), Νέα Επιθεώρηση (1929), Πρωτοπόροι (1930–1931) και Νέοι Πρωτοπόροι (1932–1936). Από το 1924, χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα, δημοσίευε χρονικογραφήματα στην εφημερίδα Ριζοσπάστης. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επανήλθε δημοσιεύοντας στα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα και Επιθεώρηση Τέχνης καθώς και στην εφημερίδα Αυγή. Ήταν μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών από το 1950 μέχρι τον θάνατό του και γενικός γραμματέας της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων κατά την περίοδο 1946–1953. Από το 1930 ήταν νυμφευμένος με τη φιλόλογο Έλενα Βενιζέλου με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Πέθανε στις 30 Μαρτίου 1967 στην Αθήνα.^[1][2][3]

Ξεκίνησε με τη δημοσίευση λογοτεχνικών κειμένων σε περιοδικά και από το 1922 άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα και συλλογές διηγημάτων. Στα σημαντικότερα έργα της πρώιμης περιόδου του περιλαμβάνονται η συλλογή διηγημάτων Όσο κρατάει το σκοτάδι και το μυθιστόρημα Η πιάτσα. Από το 1931 άρχισε να γράφει και θεατρικές παραστάσεις. Η πρώτη εξ αυτών, Οι λύκοι και τα πρόβατα σκηνοθετήθηκε από τον Τάκη Μουζενίδη.^[2]

Ανήκε στη γενιά του Μεσοπολέμου και στρατεύτηκε υπέρ του μαρξισμού και του μαρξιστικού ρεαλισμού. Η γραφή του επηρεάστηκε από τα έργα των Δημοσθένη Βουτυρά, Κωνσταντίνου Θεοτόκη και Κωνσταντίνου Χατζόπουλου αλλά και άλλων Σκανδιναβών και Ρώσων μαρξιστών συγγραφέων. Τα έργα του εντάσσονται στον ψυχογραφικό ρεαλισμό με την ταυτόχρονη χρήση συμβόλων, δείγμα κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού. Στα επόμενα έργα του παρουσίαζε τις επαναστατικές βλέψεις του τοποθετώντας τις ελπίδες του στον κομμουνισμό. Στα τελευταία έργα του, επηρεασμένος από τον Φραντς Κάφκα παρουσιάζει στα έργα του στοιχεία εσωτερικής αναδίπλωσης, περιορισμένης αισιοδοξίας αλλά και μεταφυσικής.^[2]

Στα έργα του περιλαμβάνονται τα εξής^[2]:

Διηγήματα

• Τραβώντας στην τρέλλα, 1922
• Το ανοιχτό παράθυρο, 1926
• Όσο κρατάει το σκοτάδι, 1929
• Ο Άρχοντας· κι άλλα διηγήματα, 1945

Μυθιστορήματα

• Η πιάτσα, 1930
• Η διχτατορία του Σατανά, 1935
• Όταν σκάβαμε τον ουρανό, 1964
• Ο Καρχαρίας και τα εννέα κύματα, 1965

Θέατρο

• Οι λύκοι και τα πρόβατα, 1931
• Το μεράκι του Άρχοντα, 1934
• Απόψε θα γελάσουμε, 1942
• Ο ανήλιαστος, 1943
• Οι φασουλήδες, 1945
• Ο Φωτεινός, 1959

• Νίκος Κατηφόρης στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών