Νάνι Μορέτι
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Nanni Moretti (Ιταλικά)
Γέννηση	19  Αυγούστου 1953[1][2][3] Μπρούνικο
Χώρα πολιτογράφησης	Ιταλία[4]
Ιδιότητα	σκηνοθέτης κινηματογράφου, ηθοποιός, σεναριογράφος, μοντέρ, υδατοσφαιριστής, ηθοποιός ταινιών, παραγωγός ταινιών[5] και σκηνοθέτης[6]
Σύζυγος	Silvia Nono
Τέκνα	Πιέτρο Μορέττι
Γονείς	Λουίτζι Μορέτι και Agata Apicella Moretti
Αδέλφια	Φράνκο Μορέτι
Βραβεύσεις	Διοικητής του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων (2012), Μεγάλος ταξιάρχης του Τάγματος της Αξίας της Ιταλικής Δημοκρατίας (1996), Nastro d'Argento for Best Producer, Νάστρο ντ' Αρτζέντο Καλύτερου Σκηνοθέτη, βραβεία Νταβίντ ντι Ντονατέλο καλύτερης ταινίας, Αργυρή Άρκτος-Μεγάλο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής (1986), μεγάλο βραβείο κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ Βενετίας (1981), Χρυσός Φοίνικας (2001), Carrosse d'or (2004), Βραβείο της Ακαδημίας Ευρωπαίων Κριτικών Κινηματογράφου (1994)[7], βραβείο φεστιβάλ των Καννών καλύτερου σκηνοθέτη (1994), Νταβίντ ντι Ντονατέλο Α' Ανδρικού Ρόλου, βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο καλύτερης σκηνοθεσίας, David di Donatello for Best Producer και David di Donatello for Best Documentary
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Νάνι Μορέτι (ιταλικά: Nanni Moretti, 19 Αυγούστου 1953) είναι Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, ηθοποιός, παραγωγός ταινιών και σεναριογράφος.^[8]

Μια από τις γνωστότερες ταινίες του είναι Το δωμάτιο του γιου μου, που διακρίθηκε σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ και κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα, στο φεστιβάλ κινηματογράφου Καννών το 2001.

Γεννήθηκε στο Μπορούνικο της Ιταλίας. Πατέρας του ήταν ο ιστορικός Λουίτζι Μορέττι. Ζει στη Ρώμη από τα παιδικά του χρόνια.

Στα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Υπήρξε μέλος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.^[9] Έχει ασχοληθεί σοβαρά με το πόλο, έχοντας αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία της Ιταλίας και στην Εθνική Εφήβων.

Σε διάφορες συνεντεύξεις του έχει παραδεχτεί ότι είναι άθεος, όχι όμως εξαιτίας περιφρόνησης στο θεό, αλλά γιατί του ήταν αδύνατο να πιστέψει. Συγκεκριμένα δήλωσε τα εξής: " Ο Μπουνιουέλ έλεγε: Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεος! Αλλά εγώ δεν συμφωνώ. Θα ευχόμουν να είχα πίστη, αλλά απλώς δεν την έχω. Είχα καθολική διαπαιδαγώγηση, η οποία δεν ήταν απαραίτητα κακή, εγώ όμως δεν πίστεψα ποτέ. Δεν είμαι εναντίον εκείνων που πιστεύουν βαθιά.^[9]

• 1973 Paté de bourgeois
• 1973 La Sconfitta
• 1974 Come parli, frate?
• 1976 Είμαι ένας αυτεξούσιος
• 1977 Padre Padrone
• 1978 Ecce Bombo
• 1981 Χρυσά όνειρά
• 1984 Μπιάνκα
• 1985 Η λειτουργία τελείωσε
• 1989 Palombella rossa
• 1990 La Cosa
• 1993 Αγαπημένο μου ημερολόγιο
• 1994 L' Unico paese al mondo
• 1996 Δεύτερη φορά
• 1998 Απρίλης
• 2001 Το Δωμάτιο του γιου μου
• 2003 The Last Customer
• 2006 Ο αλιγάτορας
• 2007 To Each His Cinema (απόσπασμα "Diaro di uno Spettatore")
• 2008 Ήρεμο χάος
• 2011 Έχουμε πάπα
• 2015 Η μητέρα μου