Ο Μαρτίνος, λατιν.: Μartinus, (άκμασε 533-555) ήταν Ρωμαίος στρατηγός θρακικής καταγωγής, που υπηρέτησε τον Βυζαντινό στρατό επί Αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α' σε διάφορα μέτωπα. ^[1]

Καταγράφεται για πρώτη φορά ότι δραστηριοποιείται στη Μεσοποταμία το 531 κατά τη διάρκεια του Ιβηρικού πολέμου. Το 533 πήρε μέρος στην επιτυχημένη μάχη του Tρικάμαρου στη Βόρεια Αφρική κατά τη διάρκεια του Βανδαλικού Πολέμου και παρέμεινε ενεργός εκεί μέχρι το 536. Από το 536 έως το 540 δραστηριοποιήθηκε στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του Γοτθικού Πολέμου (535-554). Το 543-544 αντικατέστησε για λίγο τον Bελισάριο ως magister militum per Orientem, οδηγώντας την καταστροφική εισβολή στην Περσαρμενία κατά τη διάρκεια του Λαζικού Πολέμου. Το 544 απάλλαξε την Έδεσσα από την περσική πολιορκία με αντάλλαγμα χρυσό. Οι τελευταίες στρατιωτικές του δραστηριότητες ήταν το 551–556 στον Καύκασο κατά τη διάρκεια του Λαζικού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της επίθεσης στο προπύργιο του στην Τέλεφι, την πολιορκία του Ονογκούρη και την περσική πολιορκία της Φάσης. ^{[1] [2]} Το 555 είχε αντικαταστήσει τον Βέσσα ως magister militum per Armenia.