H Μαρία Λουίζα Τεράν ντε Ουέις (αγγλικά : María Luisa Terán de Weiss), (29 Ιανουαρίου 1918 - 8 Δεκεμβρίου 1984), ήταν Αργεντινή πρωταθλήτρια της αντισφαίρισης. Ήταν η πρώτη γυναίκα, αντισφαιρίστρια, της Αργεντινής που βγήκε εκτός χώρας για να αγωνιστεί σε διεθνή τουρνουά.
Έχει παίξει μεταξύ 1938 και 1959, κερδίζοντας το Ίρις όπεν το 1950, το όπεν του Ισραήλ το 1950, το Διεθνές πρωτάθλημα Κολωνίας το 1951, στο Μπάντεν Μπάντεν το 1951 και το διεθνές πρωτάθλημα Ουαλίας το 1954 και πολλές φορές φορές το πρωτάθλημα του Ρίο ντε λα Πλάτα. Το 1948 έφτασε στα προημιτελικά στο Γαλλικό Όπεν και κέρδισε το All England Plate το τουρνουά με παίκτες που νικήθηκαν στον πρώτο ή στον δεύτερο γύρο του απλού[1]. Επίσης, κέρδισε δύο χρυσά και χάλκινα μετάλλια στους Παναμερικανούς Αγώνες του 1951[2] .Στο Πρωτάθλημα αντισφαίρισης Ανατολικής Μεσογείου ήταν φίναλιστ στο απλό το 1950 και το 1951, και νικήτρια διπλό το 1950 με συμπαίκτρια την Ντόροθι Χεντ.
Το 1955 όταν έγινε το πραξικόπημα κατά του Χουάν Περόν λόγω της συμπάθειας και της ταύτισης της με τους Περονιστές, εξαναγκάστηκε σε εξορία στην Ισπανία και τηνΟυρουγουάη και να αποσυρθεί από την αντισφαίριση στα τέλη της δεκαετίας του 1950[2][3][4].
Μέχρι τη δεκαετία του 1980, το τένις της Αργεντινής ήταν άθλημα για τις ανώτερες τάξεις. Η Μαρία Τεράν ήρθε σε αντιπαράθεση με την ομοσπονδία αντισφαίρισης της Αργεντινής με στόχο την προώθηση της αντισφαίρισης στις κατώτερες τάξεις και στον λαό[2]. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οργάνωσε μια εκστρατεία για να υποστηρίξει τον Γκιγιέρμο Βίλας και βοήθησε στην εξάπλωση της αντισφαίρισης στη χώρα, όταν η Αργεντινή ομοσπονδία αντισφαίρισης αγωνιζόταν εναντίον του Βίλας[2].
Μετά την επιστροφή της δημοκρατίας στην Αργεντινή στα τέλη του 1983 ζούσε στην αφάνεια και αγνοούνταν από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση[2]. Λίγους μήνες αργότερα, αυτοκτόνησε πηδώντας από τον έβδομο όροφο ενός κτιρίου στην πόλη Μαρ ντε Πλάτα ηλικίας 66 ετών[2]. Το 2007 η πόλη του Μπουένος Άιρες την τιμούσε αναφέροντας το νέο γήπεδο τένις της πόλης Estadio Mary Terán de Weiss[5].
Παραπομπές
↑Alan Little, επιμ. (2011). 2011 Wimbledon Compendium. London: The All England Lawn Tennis and Croquet Club. σελίδες 493–497. ISBN9781899039364.(Αγγλικά)
↑ 2,02,12,22,32,42,5Lupo, Víctor F. (2004). Historia política del deporte argentino, Buenos Aires: Corregidor, capítulo XXXIV.