Κατάλογος των σπουδαιότερων έργων όπερας

Ο κατάλογος αυτός περιέχει, με χρονολογική σειρά, τις σπουδαιότερες όπερες, από τις αρχές του 17ου αιώνα μέχρι το τέλος περίπου του 20ού.

1600-1699

Έτος Τίτλος έργου Συνθέτης Σχόλια Τα περιφημότερα μέρη
1594 Dafne (Δάφνη) Τζάκοπο Πέρι Η πρώτη όπερα. Παρουσιάστηκε στη Φλωρεντία και η μουσική της δεν σώζεται.[1]
1600 Euridice (Ευρυδίκη) Τζάκοπο Πέρι Η πρώτη όπερα της οποίας η μουσική σώζεται.[1] Io, che d'alti sospir
1607 L’ Orfeo (Ορφέας) Κλάουντιο Μοντεβέρντι Η πρώτη όπερα που διακρίνεται για τη δεξιοτεχνία της.[2] Prologue, Toccata & Ritornello # Vi ricorda ο bosch'ombrosi
1639 Le Nozze di Teti e di Peleo (Οι γάμοι της Θέτιδας και Πηλέα) Francesco Cavalli (Φραντσέσκο Καβάλλι) Η πρώτη όπερα του Καβάλλι. Θεωρείται η πρώτη βενετσιάνικη όπερα της οποίας σώζεται η μουσική.
1640 Il ritorno d' Ulisse in patria (Η επιστροφή του Οδυσσέα στην πατρίδα) Κλάουντιο Μοντεβέρντι Η πρώτη βενετσιάνικη όπερα του Μοντεβέρντι. Εμφανής η ικανότητά του να αντιπαραθέτει γνήσιους χαρακτήρες σε στερεότυπα.[3] Di misera regina # Illustratevi, ο Cieli!
1643 L’ incoronazione di Poppea (Η στέψη της Ποππαίας) Κλάουντιο Μοντεβέρντι Η τελευταία όπερα του Μοντεβέρντι. Παρουσιάζεται συχνά και σήμερα. Or che Seneca è morto # Hoggi sarà Poppea # Pur ti miro
1644 Ormindo (Ορμίντο) Francesco Cavalli (Φραντσέσκο Καβάλλι) Από τα καλύτερα έργα του Καβάλλι. Αναβίωσε στον 20ο αιώνα.[3]
1649 Il Giasone (Ιάσων) Francesco Cavalli (Φραντσέσκο Καβάλλι) Για πρώτη φορά γίνεται διαχωρισμός της άριας από το ρετσιτατίβο.[3] Ήταν η δημοφιλέστερη όπερα του 17ου αιώνα.[4] Delizie Contente # Ecco il fatal castello
1651 La Calisto (Καλλιστώ) Francesco Cavalli (Φραντσέσκο Καβάλλι) Lucidissima face # Mio foco fatale...beata mi sento
1689 Dido and Aeneas (Διδώ και Αινείας) Χένρι Πέρσελ Η πρώτη γνήσια οπερατική επιτυχία στην Αγγλική γλώσσα.[5] Overture # When I am laid in earth
1692 The Fairy-Queen (Νεραϊδοβασίλισσα) Χένρι Πέρσελ Περισσότερο μία semi-opera, θεωρείται το καλύτερο σκηνικό έργο του Πέρσελ.[5] Hark the echoing Air

1700-1749

Έτος Τίτλος έργου Συνθέτης Σχόλια Τα περιφημότερα μέρη
1709 Agrippina (Αγριππίνα) Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ Η τελευταία όπερα που συνέθεσε ο Χαίντελ στην Ιταλία.[6] Μια μεγάλη επιτυχία που εδραίωσε τη φήμη του ως συνθέτη της Ιταλικής όπερας.[7] Coronato il crin d'alloro # Di timpani e trombe
1711 Rinaldo (Ρινάλντο) Χαίντελ Η πρώτη όπερα του Χαίντελ για τη σκηνή του Λονδίνου και η πρώτη εντελώς Ιταλική όπερα που ανέβηκε στο Λονδίνο.[8] Μεταξύ των δυσκολιών της όπερας, ρόλοι ανδρικοί που έπρεπε ν' αποδοθούν από φωνές γυναικείες. Lascia ch'io pianga # Vo' far guerra
1718 Il trionfo dell' onore (Ο θρίαμβος της τιμής) Αλεσσάντρο Σκαρλάττι Η πρώτη ναπολιτάνικη όπερα μπούφα που σώζεται ολόκληρη.[9]
1724 Giulio Cesare in Egitto (Ιούλιος Καίσαρ στην Αίγυπτο) Χαίντελ Διακρίνεται για την πλούσια ενορχήστρωσή της.[8] Από τις καλύτερες όπερες του Χαίντελ και του κλασσικού δραματολογίου και η συχνότερα παιζόμενη όπερα του συνθέτη κατά τον 20ο αιώνα.[10] Svegliatevi nel core # Va tacito e nascosto # V'adoro, pupille # Da Tempeste
1724 Tamerlano (Ταμερλάνος) Χαίντελ Χαρακτηρίστηκε ως έργο με μεγάλη δραματική δύναμη.[8] Bella Asteria # Par che mi nasca in seno
1725 Rodelinda (Ροντελίντα ) Χαίντελ Επαινέθηκε για τη μελωδική της πληρότητα.[8] Dove sei, amato bene # Fra tempeste funeste
1728 The Beggar's Opera (Η Όπερα του ζητιάνου) Johann Christoph Pepusch (Γιόχαν Κρίστοφ Πέπους) Μπάλαντ όπερα, σάτιρα της ιταλικής όπερα σέρια, δημοφιλής μέχρι τις μέρες μας.[7] When gold is at hand # 'In the days of my youth
1718 Acis and Galatea (Άκις και Γαλάτεια) Χαίντελ Από τα λίγα σκηνικά έργα του Χαίντελ με αγγλικό λιμπρέτο.[11] Happy we # 'Heart, the seat of soft delight
1733 Orlando (Ορλάνδος) Χαίντελ Όπερα σε πολύ υψηλό επίπεδο επινοήσεων, με εντυπωσιακά δημιουργικά και σκηνικά εφέ.[12] Fammi combattere
1733 La serva padrona (Η Υπηρέτρια Κυρά) Τζιοβάννι Μπαττίστα Περγκολέζι Το κλασσικό υπόδειγμα της όπερα μπούφα, υπόδειγμα και για τον Μότσαρτ.[13] Sempre in contrasti # Stizzoso, mio stizzoso # Contento tu sarai
1733 Hippolyte et Aricie (Ιππόλυτος και Αρικία (Ραμώ)) Ζαν Φιλίπ Ραμώ Η πρώτη όπερα του Ραμώ. Η πρεμιέρα της προκάλεσε έντονες διαμάχες.[14]
1735 Ariodante (Αριοδάντης) Χαίντελ Το έργο αυτό και το επόμενο χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στις μέρες μας.[8] Scherza Infida
1735 Alcina (Αλτσίνα) Χαίντελ Όπερα με πλούσια σκηνικά εφέ και με μερικές από τις συγκινητικότερες άριες του Χαίντελ.[12] Torna mi a vagheggiar
1735 Les Indes galantes (Οι ερωτόληπτες Ινδίες) Ζαν Φιλίπ Ραμώ Στο έργο αυτό ο Ραμώ έδωσε συναισθηματικό βάθος και δύναμη στην παραδοσιακά ελαφρότερη μορφή της opera-ballet.[14] rondeau-Forêt paisibles
1737 Castor et Pollux (Κάστωρ και Πολυδεύκης) Ζαν Φιλίπ Ραμώ Όταν ανέβηκε και πάλι το 1754 θεωρήθηκε το λαμπρότερο επίτευγμα του Ραμώ.[14] Tristes apprêts # Fête de l'univers
1738 Serse (Ξέρξης) Χαίντελ Κατά παρέκκλισιν από τη συνήθη μορφή της όπερα σέρια, το έργο περιέχει πολλά κωμικά στοιχεία, ασυνήθιστα στα άλλα έργα του Χαίντελ.[8] Η άρια Ombra mai fu ίσως η πιο γνωστή του Χαίντελ.[15] Ombra mai fu
1744 Semele (Σεμέλη) Χαίντελ Έργο ανεβασμένο αρχικά ως ορατόριο, αναβιώνει συχνά στις μέρες μας στις οπερατικές σκηνές χάρη στη δραματική του ένταση.[16] Hence, Iris
1745 Platée (Πλαταία) Ζαν Φιλίπ Ραμώ Η διασημότερη κωμική όπερα του Ραμώ. Αρχικά μια παράσταση για την αυλική διασκέδαση, έγινε δημοφιλέστατη στο γαλλικό κοινό μετά το ξανανέβασμά της το 1754.[14] Aux langueurs d' Apollon

1750-1799

Έτος Τίτλος έργου Συνθέτης Σχόλια Τα περιφημότερα μέρη
1760 La Cecchina, ossia La buona figliuola (Τσεκίνα ή Η καλή κόρη) Niccolò Piccinni (Νικολό Πιτσίννι) Τεράστια επιτυχία. Μέχρι το 1790 πάνω από 70 παραγωγές σε όλη την Ευρώπη.[17] Una povera ragazza # Furie di donna irata
1762 Orfeo ed Euridice (Ορφέας και Ευρυδίκη) Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ Η δημοφιλέστερη όπερα του Γκλουκ. Το πρώτο από τα έργα στα οποία ο συνθέτης προσπάθησε να περιορίσει τις υπερβολές της ιταλικής opera seria.[18] Danza degli spiriti beati # Che faro senza Euridice
1767 Alceste (Άλκηστις) Γκλουκ Το δεύτερο «αναμορφωτικό» κατά τα ανωτέρω έργο του Γκλουκ.[19] Divinites du Styx
1768 Bastien und Bastienne (Βαστιανός και Βαστιανή) Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ Μονόπρακτο Singspiel του Μότσαρτ, παρωδία του Μάγου του χωριού του Ρουσσώ. Η «πρώτη» του δόθηκε το 1890.[20] Diggi, daggi, shurry, murry
1770 Mitridate, Re di Ponto (Μιθριδάτης, βασιλιάς του Πόντου) Μότσαρτ Έξάωρη παραγωγή του δεκατετράχρονου Μότσαρτ.[20] Va, l'error mio palesa
1772 Lucio Silla (Λεύκιος Σύλλας) Μότσαρτ Αυτή η όπερα του δεκαεξάχρονου Μότσαρτ πραγματοποίησε 25 παραστάσεις αρχικά και αναβίωσε μόλις το 1929.[20]
1774 Iphigenie en Aulide (Ιφιγένεια εν Αυλίδι) Γκλουκ Η πρώτη όπερα του Γκλουκ για το Παρίσι, η κορύφωση του αναμορφωτικού του έργου.[21] Au faite des grandeurs
1775 La Finta Giardiniera (Η ψευτοπεριβολάρισσα) Μότσαρτ Η πρώτη σημαντική όπερα μπούφα του Μότσαρτ.[20] Che lieto giorno
1775 Il re pastore (Ο βασιλιάς βοσκός) Μότσαρτ Η τελευταία από τις εφηβικές όπερες του Μότσαρτ.[20] L'amero saro costante
1777 Il Mondo della Luna (Ο κόσμος της Σελήνης) Γιόζεφ Χάυντν Μία από τις δεκαπέντε σωζόμενες -και παραμελημένες- όπερες του Χάυντν.[22] Ο Luna lucente
1777 Armide (Αρμίντα) Γκλουκ Το έργο που προτιμούσε ο Γκλουκ απ' όλα τα δικά του.[23] Overture
1779 Iphigenie en Tauride (Ιφιγένεια εν Ταύροις) Γκλουκ Το τελευταίο και ίσως καλύτερο έργο του Γκλουκ.[24] O malheureuse Iphigenie !
1781 Idomeneo (Ιδομενέας) Μότσαρτ Το πρώτο ώριμο έργο του Μότσαρτ.[25]
1782 Die Entführung aus dem Serail (Απαγωγή από το σεράι) Μότσαρτ Θεωρείται το πρώτο από τα κωμικά αριστουργήματα του Μότσαρτ και αναβιώνει συχνά στις μέρες μας.[26] Overture # Martern aller Arten # Nie werd' ich deine Huld verkennen
1782 Il barbiere di Siviglia ovvero La precauzione inutile (Ο κουρέας της Σεβίλλης ή Οι ανώφελες προφυλάξεις) Giovanni Paisiello (Τζιοβάννι Παϊζιέλλο) Η περιφημότερη κωμική όπερα του Παιζιέλλο, που επισκιάστηκε όμως από το ομώνυμο έργο του Ροσσίνι.[27] Saper bramate # La calunnia, mio signore
1786 Der Schauspieldirektor (Ο καλλιτεχνικός διευθυντής) Μότσαρτ Ακόμη ένα Singspiel του Μότσαρτ. Το έργο αυτό και το Πρώτα η μουσική, μετά τα λόγια του Σαλιέρι, πρωτοπαίχτηκαν την ίδια ώρα[20] στις δυο άκρες της Ορανζερί του Σένμπρουν. Ich bin die erste Sängerin
1786 Le nozze di Figaro (Οι Γάμοι του Φίγκαρο) Μότσαρτ Κατά πολλούς η δημοφιλέστερη όπερα του Μότσαρτ.[20] Overture # Non piu andrai # Voi che sapete # Aprite un po’ quegli occhi # Deh, vieni, non tardar
1787 Don Giovanni (Δον Τζοβάννι) Μότσαρτ Ένα έργο για τον Δον Ζουάν που προβλημάτισε συγγραφείς και φιλοσόφους.[20] Η μοναδική όπερα του Μότσαρτ που παιζόταν τακτικά κατά τον 19ο αιώνα.[28] Madamina, il catalogo è questo # La ci darem la mano # Batti, batti, ο bel Masetto # Vedrai, carino # Don Giovanni, a cenar teco m'invitasti
1790 Così fan tutte, ossia La scuola degli amanti (Έτσι κάνουν όλες ή Σχολή εραστών) Μότσαρτ Έργο που δεν πολυπαίχθηκε τον 19ο αιώνα γιατί η υπόθεσή του θεωρήθηκε ανήθικη.[29] Με τα λιγότερα έξοδα, πρόσωπα και σκηνικά, είναι η αντιπροσωπευτική του πνεύματος του Μότσαρτ όπερα.[30] Overture # Smanie implacabili # E amore un ladroncello
1791 La clemenza di Tito (Η μεγαλοψυχία του Τίτου) Μότσαρτ Έργο εξαιρετικά δημοφιλές μέχρι το 1830, έχασε την αίγλη του μετά και την ξαναβρήκε μόνο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.[20] Ah, perdona al primo affetto
1791 Die Zauberflote (Ο Μαγικός Αυλός) Μότσαρτ Έργο που χαρακτηρίστηκε ως η αποθέωση του Singspiel. Επικρίθηκε τον 19ο αιώνα για έλλειψη ευκρίνειας.[31] Θεωρήθηκε ως η έκφραση των αρχών του Τεκτονισμού[32] και «ξανανακαλύφθηκε» μεταπολεμικά. Ο zittre nicht, mein lieber Sohn # Dies Bildnis ist bezaubernd schön # In diesen heil'gen Hallen # Pa-Pa- Pa-Papagena!
1792 Il matrimonio segreto (Ο μυστικός γάμος) Domenico Cimarosa (Ντομένικο Τσιμαρόζα) Θεωρείται η καλύτερη όπερα του Τσιμαρόζα[33] και έχει το μεγαλύτερο encore στην ιστορία της Όπερας: Ο Λεοπόλδος Β΄ (αν και όχι φιλόμουσος), μετά την τρίωρη πρεμιέρα, διέταξε να γευματίσει ο θίασος και να επαναλάβει την παράσταση αμέσως μετά.[34] Senza, senza cerimonie # Son lunatico, bilioso # Or che vedo io resto estatico
1797 Médeé (Μήδεια) Λουίτζι Κερουμπίνι Η μόνη γαλλική όπερα της περιόδου της Επανάστασης που παίζεται τακτικά σήμερα. Μια μεγάλη ευκαιρία επίδειξης για σοπράνο όπως η Μαρία Κάλλας.[35] E che? Io son Medea!

1800-1850

Έτος Τίτλος έργου Συνθέτης Σχόλια Τα περιφημότερα μέρη
1805 Fidelio (Φιντέλιο) Λούντβιχ βαν Μπετόβεν Η μοναδική όπερα του Μπετόβεν. Εκφράζει τις φιλελεύθερες πολιτικές του απόψεις.[36] Συγκλονιστικό το χορωδιακό των φυλακισμένων Overture # O Welche Lust # Heil sei dem Tag, heil sei der Stunde
1807 La vestale (Η Εστιάς) Gaspare Spontini (Γκασπάρε Σποντίνι) Το έργο αυτό υπήρξε πρόδρομος της γαλλικής grand opera και επηρέασε πολύ τον Μπερλιόζ.[37] Balletto della marcia # Ο Nume Tutelar # La marcia al supplizio
1812 La scala di seta (Η μεταξένια σκάλα) Τζοακίνο Ροσσίνι Πρώιμο έργο του Ροσσίνι, μια farsa comica επηρεασμένη από τον Τσιμαρόζα.[38] Η εισαγωγή της παίζεται συχνά σαν κοντσέρτο.[39] Overture
1813 L’ Italiana in Algeri (Η Ιταλίδα στο Αλγέρι) Τζοακίνο Ροσσίνι Το πρώτο buffo αριστούργημα του Ροσσίνι.[40] Sinfonia # Languir per una bella # Cruda sorte! Amor tiranno # Oh! Che muso, che figura ! # Per lui che adoro
1813 Tancredi (Ταγκρέδος) Τζοακίνο Ροσσίνι Η πρώτη όπερα σέρια του Ροσσίνι, που τον έκανε ευρύτατα γνωστό. Tu che accendi questo core...Di tanti palpiti # Giusto Dio che umile adoro
1814 Il Turco in Italia (Ο Τούρκος στην Ιταλία) Τζοακίνο Ροσσίνι Έργο που διακρίνεται για συχνά ensembles και την απουσία άριας.[38] Bella Italia, alfin ti miro # Squallida veste bruna
1816 Il Barbiere di Siviglia, ossia L' inutile precauzione (Ο κουρέας της Σεβίλλης ή Οι ανώφελες προφυλάξεις) Τζοακίνο Ροσσίνι Το δημοφιλέστερο έργο του Ροσσίνι, η δημοφιλέστερη opera buffa, ακμαιότατη μέχρι σήμερα. Υπέροχη αλληλοδιαδοχή αριών, ντουέτων και χορωδιακών.[41] Overture # Largo al factotum # All' idea di quel metallo...Numero quindici # La calunnia # Una voce poco fa # Di si felice inesto!
1816 Otello, ossia Il Moro di Venezia (Οθέλλος ή Ο Μαυριτανός της Βενετίας) Τζοακίνο Ροσσίνι Ειδική παραχώρηση προς το κοινό της Ρώμης : happy end ![42] Assisa a pie d' un salice
1817 La Cenerentola, ossia La bonta in trionfo (Η Σταχτοπούτα ή Ο θρίαμβος της καλοσύνης) Τζοακίνο Ροσσίνι Παρά το ότι συνετέθη σε τρεις εβδομάδες, θεωρείται ότι περιέχει από τις καλύτερες άριες και φωνητικά σύνολα του συνθέτη.[43] Nacqui all'affano...Non piu mesta
1817 La gazza ladra (Η κλέφτρα κίσσα) Τζοακίνο Ροσσίνι Όπερα «σωτηρίας» (Rescue opera, Rettungsoper),[38] ιδιαίτερα γνωστή για την εισαγωγή της. Overture
1818 Mose in Egitto (Ο Μωυσής στην Αίγυπτο) Τζοακίνο Ροσσίνι Πρόθεση του Ροσσίνι ήταν να γράψει ένα ιερό δράμα που να παριστάνεται τη Μεγάλη Σαρακοστή.[38] Dal tuo stellato soglio
1819 La donna del lago (Κυρά της λίμνης) Τζοακίνο Ροσσίνι Μία από τις πρώτες όπερες που όφειλαν την έμπνευσή τους σε έργα του Ουώλτερ Σκοτ.[38] Tantti affetti
1821 Der Freischütz (Ο ελεύθερος σκοπευτής) Καρλ Μαρία φον Βέμπερ Το αριστούργημα του Βέμπερ, η πρώτη μεγάλη γερμανική ρομαντική όπερα.[44] Εθνικός προσδιορισμός και συναισθηματική φόρτιση. Η πλοκή βασίζεται σε λαϊκό γερμανικό μύθο και πολλές από τις μελωδίες προέρχονται από λαϊκά μουσικά θέματα. Περίφημο το χορικό των κυνηγών (Jägerchor).][45] Walzer # Jägerchor
1823 Euryanthe (Ευρυάνθη) Βέμπερ Έργο που πολύ επηρέασε τη γερμανική όπερα και ειδικά τον Λόενγκριν του Βάγκνερ.[44] Λαϊκοί χοροί
1823 Semiramide (Σεμίραμις) Τζοακίνο Ροσσίνι Η τελευταία όπερα που συνέθεσε ο Ροσσίνι στην Ιταλία.[38] Overture
1825 La dame blanche (Η λευκή κυρία) François-Adrien Boieldieu (Φρανσουά Αντριάν Μπουαλντιέ) Η πιο επιτυχημένη κωμική όπερα του Μπουαλντιέ, εμπνευσμένη κι αυτή από τον Ουώλτερ Σκοτ.[46] Viens, gentille dame
1826 Le Siege de Corinthe (Η Πολιορκία της Κορίνθου) Τζοακίνο Ροσσίνι Παρισινή αναθεώρηση του Maometto II (1820).[42] L'heure fatale approche...juste ciel
1826 Oberon (Όμπερον) Βέμπερ Η τελευταία όπερα του πρόωρα θανόντος Βέμπερ. Έργο «κλειδί» για τη γερμανική ρομαντική όπερα και πρόδρομος των βαγκνερικών δραμάτων. Δεν ανεβαίνει συχνά λόγω σκηνικών δυσκολιών.[47] Overture
1827 Il pirata (Ο Πειρατής ) Βιντσέντσο Μπελλίνι Η δεύτερη επαγγελματική όπερα του Μπελλίνι, που τον καθιέρωσε διεθνώς.[48] Nel furor delle tempeste
1828 Der Vampyr (Βαμπίρ) Heinrich Marschner (Χάινριχ Μάρσνερ) «Γοτθική» όπερα, που συνδέει τον Βέμπερ με τον Βάγκνερ.[49] Ha! Noch einen ganzen Tag
1828 Le comte Ory (Ο Κόμης Ορύ) Τζοακίνο Ροσσίνι Έργο του Ροσσίνι με ενθουσιώδεις κριτικές.[38]
1829 La straniera (Η ξένη) Βιντσέντσο Μπελλίνι. Έργο που, παραδόξως για τις μπελκάντο όπερες, προσφέρει λίγες ευκαιρίες για φωνητικές επιδείξεις. Ciel pietoso in sì crudo momento
1829 Guillaume Tell (Γουλιέλμος Τέλλος) Τζοακίνο Ροσσίνι Η τελευταία όπερα του Ροσσίνι (αν κι έζησε άλλα σαράντα χρόνια). Βοήθησε στην καθιέρωση της γαλλικής Grand Opéra.[50] Overture # Sombre forêt # Sois immobile
1830 Anna Bolena (Άννα Μπολένα) Γκαετάνο Ντονιτσέτι Η πρώτη διεθνής επιτυχία του Ντονιτσέττι.[51] Giudici! ad Anna!
1830 Fra Diavolo (Φρα Διάβολο) Daniel Auber (Ντανιέλ Ωμπέρ) Μια από τις δημοφιλέστερες κωμικές όπερες του 19ου αιώνα.[52] Si, domani!
1830 I Capuleti e i Montecchi (Οι Καπουλέτοι και οι Μοντέγοι) Βιντσέντσο Μπελλίνι Μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του Μπελλίνι περιέχονται στο έργο αυτό.[53]
1831 La Sonnambula (Υπνοβάτις) Βιντσέντσο Μπελλίνι Αγροτικό ειδύλλιο με το οποίο ο συνθέτης έφτασε στην ωριμότητα.[53] Come per me sereno # Prendi, l' anel ti dono # Ah! non giunge uman pensiero
1831 Norma (Νόρμα) Βιντσέντσο Μπελλίνι To πιο γνωστό έργο του Μπελλίνι, υπόδειγμα ρομαντικής όπερας.[54] Απ' όλες τις άριες που έχουν γραφεί μέχρι σήμερα ίσως η περιφημότερη να είναι η Casta diva. Casta diva # Va, crudele # Guerra! Guerra!
1831 Robert le Diable (Ροβέρτος ο Διάβολος) Giacomo Meyerbeer (Τζάκομο Μέγιερμπεερ) Η πρώτη Grand Opéra του Μέγιερμπεερ. Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε το μπαλέτο των νεκρών καλογριών.[55]
1832 L' Elisir d' Amore (Το ελιξίριο του έρωτα) Γκαετάνο Ντονιτσέττι Μεγάλη επιτυχία του Ντονιτσέττι, ειδικά κατά τον 19ο αιώνα.[51] Αλλά και σήμερα ακόμη δεν λείπει από τα δραματολόγια. Καλύτερη στιγμή της η άρια Una furtiva lagrima. Io son ricco, e tu sei bella...Adorata Barcaruola # Una furtiva lagrima # Prendi; per me sei libero
1833 Beatrice di Tenda (Βεατρίκη ντι Τέντα) Βιντσέντσο Μπελλίνι Έργο αξιοσημείωτο για την εκτεταμένη χρήση της χορωδίας.[56] Angiol di pace all' anima
1833 Hans Heiling (Χανς Χάιλινγκ) Heinrich Marschner (Χάινριχ Μάρσνερ) Μία ακόμη «Γοτθική» όπερα του Μάρσνερ.[57] An jenem Tag
1833 Lucrezia Borgia (Λουκρητία Βοργία) Γκαετάνο Ντονιτσέττι Από τις δημοφιλέστερες μουσικές του Ντονιτσέττι.[58] Il segreto per esser felici
1834 Maria Stuarda (Μαρία Στιούαρτ) Γκαετάνο Ντονιτσέττι Αγνοημένο κατά τον 19ο αιώνα, αναβίωσε το 1958 και παρουσιάζεται συχνά από τότε.[59] Morta al mondo...Figlia impura di Bolena
1835 I Puritani (Οι Πουριτανοί) Βιντσέντσο Μπελλίνι Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Μπελλίνι.[60] Οι μελωδίες και η ενορχήστρωσή της αιχμαλώτισαν όλη την Ευρώπη, του Βάγκνερ συμπεριλαμβανομένου.[61] Son vergin vezzosa # Suoni la tromba
1835 La Juive (Η Εβραία) Fromental Halévy (Φρομεντάλ Αλεβύ) Grand Opéra που ανταγωνιζόταν τα έργα του Μέγερμπερ σε δημοτικότητα. Περίφημη η άρια "Rachel quand du seigneur".[62] Rachel quand du seigneur
1835 Lucia di Lammermoor (Λουτσία ντι Λάμερμουρ) Γκαετάνο Ντονιτσέττι Η περιφημότερη σοβαρή όπερα του Ντονιτσέττι. Εξαίρετη η σκηνή της τρέλλας.[63] Per te d’ immenso giubilo...Per poco fra le tenebre # Scena della pazzia
1836 Жизнь за царя ή Иван Сусанин (Μια Ζωή για τον Τσάρο ή Ιβάν Σουσάνιν) Μιχάιλ Γκλίνκα Απαρχή της ρωσικής όπερας.[64] Σλάβσγια
1836 Les Huguenots (Οι Ουγενότοι) Giacomo Meyerbeer (Τζάκομο Μέγιερμπεερ) Ίσως η περιφημότερη από τις γαλλικές μεγάλες όπερες, το αριστούργημα του Μέγιερμπεερ.[65] Τεράστια επιτυχία στην εποχή της, παίχτηκε εκατοντάδες φορές στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης.[66] Gloire, gloire au grand Dieu vengeur!
1837 Roberto Devereux ossia Il conte di Essex (Ρομπέρτο Ντεβερέ ή Ο κόμης του Έσσεξ) Γκαετάνο Ντονιτσέττι Nunzio son del Parlamento
1838 Benvenuto Cellini (Μπενβενούτο Τσελίνι) Εκτόρ Μπερλιόζ Η πρώτη και πιο δύσκολη σε παρουσίαση όπερα του Μπερλιόζ.[67]
1839 Oberto (Ομπέρτο) Τζουζέπε Βέρντι Η πρώτη όπερα του Βέρντι. Ένα αισθηματικό μελόδραμα.[68] Μεγάλη επιτυχία στη Σκάλα.[69]
1840 La Favorite (Η ευνοουμένη) Γκαετάνο Ντονιτσέττι Μία «μεγάλη όπερα» κατά τη γαλλική παράδοση.[70] Ο mio Fernando
1840 La fille du régiment (Το κορίτσι του συντάγματος) Γκαετάνο Ντονιτσέτι Μία κωμική όπερα κατά τη γαλλική παράδοση. Ah! mes amis
1840 Un Giorno di Regno (Μια μέρα βασιλιάς) Βέρντι Η μόνη κωμική όπερα του Βέρντι (εκτός από την τελευταία του, τον "Φάλσταφ"). Παταγώδης αποτυχία.[71]
1842 Der Wildschutz oder Die Stimme der Natur (Ο λαθροκυνηγός ή Η φωνή της Φύσης) Albert Lorzing (Άλμπερτ Λόρτσινγκ) Κωμική όπερα του Λόρτσινγκ, ανταγωνιζόμενη με επιτυχία την ιταλική όπερα μπούφα και τη γαλλική όπερα κομίκ.[72]
1842 Nabucco (Ναμπούκο ή Ναβουχοδονόσορ) Βέρντι Ο συνθέτης είπε γι' αυτή την όπερα ότι ήταν η πραγματική αρχή της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας.[73] Ο Βέρντι με το έργο αυτό συνέδεσε το όνομά του με την ιταλική εθνεγερσία.[74] Va, pensiero
1842 Rienzi (Ριέντσι) Ρίχαρντ Βάγκνερ Η συνεισφορά του Βάγκνερ στην παράδοση της μεγάλης όπερας.[75]
1842 Руслан и Людмила (Ρουσλάν και Λουντμίλλα) Μιχάιλ Γκλίνκα Έργο που επηρέασε πολύ τους μετέπειτα Ρώσους συνθέτες.[76] Αραβικός χορός # Λεσγκίνκα
1843 Der fliegende Hollander (Ο ιπτάμενος Ολλανδός) Ρίχαρντ Βάγκνερ Γερμανική ρομαντική όπερα, την οποία ο Βάγκνερ θεωρούσε ως την πραγματική απαρχή της σταδιοδρομίας του.[77] Jo, ho, hoe # Steuermann! Laß die Wacht
1843 Don Pasquale (Ντον Πασκουάλε) Γκαετάνο Ντονιτσέττι Κωμικό αριστούργημα του Ντονιτσέττι, μία από τις τελευταίες μεγάλες opera buffa.[78] Che interminabili andrivieni # Com'e gentil
1843 I Lombardi alla Prima Crociata (Oi Λομβαρδοί στην Πρώτη Σταυροφορία) Βέρντι Προσπάθεια να επαναληφθεί η επιτυχία (και το πολιτικό μήνυμα[79]) του Nabucco. Αξιοσημείωτη η ικανότητα του Βέρντι για ανανέωση.[80]
1843 The Bohemian Girl (Η τσιγγανοπούλα) Michael William Balfe (Μάικλ Ουίλιαμ Μπαλφ) Μία από τις λίγες αξιόλογες όπερες του 19ου αιώνα στην Αγγλική γλώσσα.[81]
1844 Ernani (Ερνάνης) Τζουζέπε Βέρντι Το καλύτερο από τα πρώτα έργα του Βέρντι. Διαρκής επιτυχία επί 80 χρόνια, ξεχάστηκε μετά, για να επενεμφανιστεί μετά το 1970.[82]
1845 Tannhäuser (Τανχόυζερ) Ρίχαρντ Βάγκνερ Το «μεσαιωνικότερο» έργο του Βάγκνερ.[83] Overture # Einzug der Gaste
1846 Attila (Αττίλας) Τζουζέπε Βέρντι Έργο που έγινε δεκτό με «συγκρατημένο ενθουσιασμό» και πέρασε γρήγορα στη λήθη.[84]
1846 La Damnation de Faust (Καταδίκη του Φάουστ) Εκτόρ Μπερλιόζ Προορισμένο για παίζεται ως κοντσέρτο, ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια ως όπερα.[85] Marche Hongroise
1847 Macbeth (Μάκβεθ) Τζουζέπε Βέρντι Η πρώτη επαφή του Βέρντι με τον Σαίξπηρ. Si colmi i calici...Tu di sangue # Patria oppressa
1847 Martha (Μάρθα) Friedrich von Flotow (Φρίντριχ φον Φλότοβ) Κωμικό και συναισθηματικό έργο, προσαρμοσμένο κατάλληλα στα γούστα του κοινού.[86] Χιλιάδες παραστάσεις στην εποχή του,[87] σήμερα όμως μόνο η άρια Ach, so fromm ακούγεται σε ρεσιτάλ. Ach, so fromm
1849 Die lustigen Weiber von Windsor (Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ) Otto Nicolai (Όττο Νικολάι) Η μόνη γερμανική όπερα του Νικολάι, και η μεγαλύτερή του επιτυχία.[88] Als Büblein klein an der Mutter Brust
1849 Le Prophète (Ο Προφήτης) Giacomo Meyerbeer (Τζάκομο Μέγιερμπεερ). Εμβατήριο της στέψης # Pour Berthe moi je soupire
1849 Luisa Miller (Λουίζα Μίλλερ) Βέρντι Όπερα υποτιμημένη, κατά πολλούς θαυμαστές του Βέρντι.[89] Αστικό (όχι πια ηρωϊκό) δράμα, βασισμένο στο έργο του Σίλλερ Kabale und Liebe. Lo vidi e'l primo palpito

1850-1875

Έτος Τίτλος έργου Συνθέτης Σχόλια Τα περιφημότερα μέρη
1850 Genoveva (Γενοβέφα) Ρόμπερτ Σούμαν Η μοναδική όπερα του Σούμαν. Η αποτυχία της τον απέτρεψε από άλλες συνθέσεις του είδους.
1850 Lohengrin (Λόενγκριν) Ρίχαρντ Βάγκνερ Το τελευταίο από τα έργα της μέσης περιόδου του Βάγκνερ. Brautchor
1850 Stiffelio (Στιφέλιο) Τζουζέπε Βέρντι «Αληθινό φιάσκο» κατά τους κριτικούς της εποχής.[90]
1851 Rigoletto (Ριγκολέττο) Βέρντι Το πρώτο -και πιο ανανεωτικό- από τα τρία έργα της μέσης περιόδου του Βέρντι, τα εκ των ων ουκ άνευ των δραματολογίων.[91] Ένα δράμα πάθους, απάτης, αγάπης πατέρα- κόρης και εκδίκησης. Περίφημη η άρια La donna è mobile.[92] Questa ο quella # Caro nome che il mio cor # La donna è mobile # Bella figlia dell' amore
1853 Il Trovatore (Τροβατόρε) Βέρντι Ρομαντική όπερα, από τις μελωδικότερες του Βέρντι.[93] Οι κριτικοί αναγορεύουν τώρα τον Βέρντι «Καίσαρα της Τέχνης».[94] Deserto sulla terra # Vedi ! le fosche notturne # Stride la vampa # D’ amor sull’ ali rosee
1853 La Traviata (Τραβιάτα) Βέρντι Ο ρόλος της παραστρατημένης (traviata) Βιολέττας είναι από τους σημαντικότερους για μία σοπράνο.[95] Λίγες όπερες παίχτηκαν όσο αυτή.[96] Brindisi # Un di, felice, eterea # Sempre libera # Addio, del passato # Prendi, quest’ e l’ immagine
1855 Les vêpres siciliennes (Ο Σικελικός Εσπερινός) Βέρντι Έργο που φανερώνει την ισχυρή επίδραση του Μέγερμπερ επί του Βέρντι.[97] Merci, jeunes amies
1858 Der Barbier von Bagdad (Ο κουρέας της Βαγδάτης) Peter Cornelius (Πέτερ Κορνέλιους) Μια ανατολίτικη κωμωδία στην παράδοση της γερμανικής ρομαντικής όπερας.[98]
1858 Orphée aux enfers (Ο Ορφέας στον Άδη) Ζακ Όφενμπαχ Η πρώτη οπερέτα• σάτιρα με εξαιρετική δημοτικότητα μέχρι σήμερα,[99] ενδεχομένως λόγω καν-καν. Overture
1858 Les Troyens (Οι Τρώες) («πρώτη» του έργου πλήρους το 1890 Εκτόρ Μπερλιόζ Η σημαντικότερη όπερα του Μπερλιόζ, το αποκορύφωμα της γαλλική κλασσικής παράδοσης.[85] Gloire à Didon # Nuit d'ivresse
1859 Faust (Φάουστ) Σαρλ Γκουνώ Από όλες τις μουσικές εκδοχές του Φάουστ, αυτή ήταν η δημοφιλέστερη, ειδικά στη Βικτωριανή περίοδο.[100] Le veau d' or est toujours debout # Deposons les armes # La nuit de Walpurgis
1859 Un ballo in maschera (Χορός Μεταμφιεσμένων) Βέρντι Έργο «ανακεφαλαιωτικό» των μουσικών τάσεων του συνθέτη και συνέχιση του αλυτρωτικού μηνύματος.[101] Volta la terrea fronte
1860 Robin Hood (Ρομπέν των δασών) George Alexander Macfarren (Τζορτζ Αλεξάντερ Μακφάρεν) Overture # True love, true love # Englishmen by birth
1862 Béatrice et Bénédict (Βεατρίκη και Βενέδικτος) Εκτόρ Μπερλιόζ Η τελευταία όπερα του Μπερλιόζ, καρπός του μεγάλου θαυμασμού του για τον Σαίξπηρ.[102]
1862 La Forza del Destino (Η δύναμη του πεπρωμένου) Βέρντι Έργο προορισμένο για τη ρωσική αυτοκρατορική σκηνή. Πιθανόν σ' αυτό το έργο ο Βέρντι να επηρεάστηκε από τη ρωσική μουσική παράδοση.[103] La vergine degli angeli # Rataplan
1863 Les pecheurs de perles (Αλιείς μαργαριταριών) Georges Bizet (Ζωρζ Μπιζέ) Μάλλον αποτυχία κατά την πρεμιέρα, είναι σήμερα το δεύτερο σε συχνότητα ανεβάσματος έργο του Μπιζέ.[104] Au fond du temple saint # Je crois entendre encore
1864 La belle Helene (Η Ωραία Ελένη) Ζακ Όφενμπαχ Ακόμη μια οπερέτα του Όφενμπαχ που διακωμωδεί θέματα της ελληνικής μυθολογίας. Lorsque la Grece est un champ de carnage
1864 Mireille (Μιρέιγ) Σαρλ Γκουνώ Έργο στο οποίο ο Γκουνώ χρησιμοποιεί Προβηγκιανές λαϊκές μελωδίες. Ο legere hirondelle
1865 L' Africaine (Η Αφρικανή) Giacomo Meyerbeer (Τζάκομο Μέγιερμπεερ) Η τελευταία Μεγάλη Όπερα του Μέγιερμπεερ. Μεγάλη επιτυχία μέχρι τη δεκαετία του '30, εξαφανίστηκε μετά και σήμερα μόνο η άρια Ο paradiso ακούγεται σε ρεσιτάλ. Επηρέασε τους Πονκιέλλι και Βέρντι στη σύνθεση των Gioconda και Αΐντα.[105] O paradiso
1865 Tristan und Isolde (Τριστάνος και Ιζόλδη) Ρίχαρντ Βάγκνερ Το ριζοσπαστικό αυτό έργο του Βάγκνερ σήμανε την απαρχή της κατάρρευσης του παραδοσιακού τονικού συστήματος.[106]
1866 Mignon (Μινιόν) Ambroise Thomas (Αμπρουάζ Τομά) Η πιο επιτυχημένη, μαζί με τον Άμλετ, όπερα του Τομά.[107] Σχεδόν ξεχασμένη όμως σήμερα, παρά το ότι οι μελωδίες της είχαν γοητεύσει την Ευρώπη.[108]
1866 Prodaná nevěsta (Η πουλημένη μνηστή) Μπέντριχ Σμέτανα Λαϊκή κωμωδία του Σμέτανα, το πιο επιτυχημένο του έργο.[109] Polka # Χορός των κωμωδών
1867 Don Carlos (Δον Κάρλος) Βέρντι Γαλλική μεγάλη όπερα του Βέρντι, ένα από τα περισσότερο εκτιμώμενα σήμερα έργα του.[110] Αutodafe
1867 La jolie fille de Perth (Η ωραία κόρη του Περθ) Georges Bizet (Ζωρζ Μπιζέ) Αν και στο στάδιο της αναζήτησης ακόμη, ο Μπιζέ δείχνει σ' αυτό το έργο ότι διαθέτει μια φλέβα εξευγενισμένου λυρισμού.[111] Scènes bohémiennes
1867 Roméo et Juliette (Ρωμαίος και Ιουλιέτα) Σαρλ Γκουνώ Το δεύτερο σε δημοτικότητα έργο του Γκουνώ.[112] Je veux vivre dans ce
1868 Dalibor (Ντάλιμπορ) Μπέντριχ Σμέτανα Από τις πιο επιτυχημένες όπερες του Σμέτανα, με περιορισμένη όμως απήχηση στην υπόλοιπη Ευρώπη.[113]
1868 Die Meistersinger von Nurnberg (Οι αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης) Βάγκνερ Η μοναδική κωμωδία του Βάγκνερ ανάμεσα στα έργα της ωριμότητάς του αναφέρεται στη σύγκρουση της καλλιτεχνικής παράδοσης και ανανέωσης.[114] Ενθουσιασμένος ο Βάγκνερ συνέθεσε τελικά τη μακρύτερη όπερα της ιστορίας (πέντε ώρες). Prelude # Wach Auf!
1868 Hamlet (Άμλετ) Ambroise Thomas (Αμπρουάζ Τομά) Μίμηση της όπερας του Γκουνώ Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1867), επιτυχία πάντως.[115] Ο vin, dissipe la tristesse
1868 La Perichole (Λα Περισόλ) Όφενμπαχ Ah quel diner # Tu n'es pas beau, tu n'es pas riche
1868 Mefistofele (Μεφιστοφελής) Arrigo Boito (Αρρίγκο Μπόιτο) Ο διάσημος λιμπρεττίστας του Βέρντι, τώρα και ως συνθέτης. Dai campi dai prati
1869 Das Rheingold (Ο χρυσός του Ρήνου) Ρίχαρντ Βάγκνερ Η εισαγωγή στον επικό κύκλο του «Δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν». Πριν ακόμη σηκωθεί η αυλαία, η μουσική φέρνει το κοινό σ' ένα κόσμο φανταστικών πλασμάτων. Vorspiel # Lugt, Schwestern
1870 Die Walkure (Βαλκυρία) Βάγκνερ Το δεύτερο μέρος του «Δαχτυλιδιού». Ο καλπασμός των αθάνατων πολεμιστριών είναι από τις υψηλότερες στιγμές της ιστορίας της μουσικής.[116] Walkürenritt
1871 Aida (Αΐντα) Βέρντι Έργο που συνετέθη για τα εγκαίνια της Διώρυγας του Σουέζ. Υπέροχη μουσική και υπερθέαμα. Μέσα σε δέκα χρόνια ανέβηκε σε 155 θέατρα σε όλο τον κόσμο.[117] Celeste Aida # Ritorna vincitor # Gloria all'Egitto # Ο patria mia # Morir! Si pura e bella
1874 Борис Годунов (Μπορίς Γκοντουνόφ (όπερα)) Μοντέστ Μουσσόργκσκι Μεγάλο ιστορικό δράμα με λαϊκά και θρησκευτικά τραγούδια.[118] Πρόλογος, σκηνή της στέψης
1874 Dvĕ vdovy (Οι δύο χήρες) Σμέτανα Ακόμη μια κωμωδία του Σμέτανα, το μόνο του έργο που δεν έχει τσέχικο θέμα.
1874 Die Fledermaus (Η νυχτερίδα) Γιόχαν Στράους υιός Πιθανότατα η δημοφιλέστερη από όλες τις οπερέτες.[119] Στις 31 Δεκεμβρίου ανεβαίνει στην Όπερα της Βιέννης -κάθε χρόνου. Trinke, Liebchen, trinke schnell # Mein Herr Marquis # Brüderlein und Schwesterlein # Unter Donner und Blitz # Φινάλε
1875 Carmen (Κάρμεν) Georges Bizet (Ζωρζ Μπιζέ) Ίσως η περιφημότερη γαλλική όπερα.[120] Και όμως ξεκίνησε άσχημα ![121] L'amour est un oiseau rebelle # Pres des remparts de Seville # Les tringles des sistres tintaient # Votre toast # La fleur que tu m’ avais jetee

1876-1899

Έτος Τίτλος έργου Συνθέτης Σχόλια Τα περιφημότερα μέρη
1876 Siegfried (Ζίγκφριντ) Ρίχαρντ Βάγκνερ Το τρίτο μέρος του «Δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν», γραμμένο είκοσι χρόνια μετά τα δύο πρώτα. Εξελιγμένο ύφος και εξαίρετη μουσική.[122]
1876 Götterdämmerung (Το λυκόφως των Θεών) Ρίχαρντ Βάγκνερ Το τελευταίο μέρος της τετραλογίας. Ολοκληρώνεται η αφήγηση της καταστροφής των αρχαίων θεών, απ' όπου θ' αρχίσει μια νέα περίοδος της ιστορίας του κόσμου.[123] Siegfrieds Rheinfahrt # Trauermarsch
1876 La Gioconda (Τζοκόντα) Amilcare Ponchielli (Αμιλκάρε Πονκιέλλι) Η μοναδική (πλην Αϊντα) ιταλική μεγάλη όπερα που παραμένει στο διεθνές δραματολόγιο.[124] Περίφημο το μπαλέτο «Ο χορός των Ωρών» Pescator’ affonda l’ esca # Danza delle Ore # Suicidio
1877 L’ Etoile (Το αστέρι) Emmanuel Chabrier (Εμανουέλ Σαμπριέ) Ειπώθηκε γι' αυτό το έργο ότι «είναι ένας σταθμός μεταξύ Κάρμεν και Τζίλμπερτ & Σάλλιβαν με πολύ Όφφενμπαχ μέσα του».[125] Couplets du mari et de l'Eternuement
1877 Samson et Dalila (Σαμψών και Δαλιδά) Καμίγ Σαιν-Σανς Έργο επηρεασμένο έντονα από τον Βάγκνερ.[126] Mon coeur s'ouvre à ta voix.
1879 Ευγένιος Ονέγκιν Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι Η δημοφιλέστερη όπερα του Τσαϊκόφσκι. Έντονη ταύτιση του συνθέτη με την ηρωίδα του έργου Τατιάνα.[127] Polonaise
1881 Hérodiade (Ηρωδιάς) Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) Έργο που επισκιάστηκε τελικά από τη Σαλώμη του Ρίχαρντ Στράους (1905).[128] A ne me refuse pas
1881 Les contes d’ Hoffmann (Τα παραμύθια του Χόφμαν) Ζακ Όφενμπαχ Προσπάθεια του Όφενμπαχ για σοβαρότερο έργο. Δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει αλλά είναι η συχνότερα παιζόμενη όπερά του σήμερα,[129] ένα έργο με υπέροχη μουσική Les oiseaux dans la charmille # Barcarolle # Scintille diamant # C'est une chanson d'amour
1881 Simon Boccanegra (Σίμον Μποκανέγκρα) Βέρντι Plebe, patrizi, popolo
1882 Parsifal (Πάρσιφαλ) Ρίχαρντ Βάγκνερ Η τελευταία όπερα του Βάγκνερ, με θέμα τον μύθο του Άγιου Δισκοπότηρου. Μεσαιωνισμός, Βουδδισμός, Χριστιανισμός και φιλοσοφία απαρτίζουν, σύμφωνα με τον ίδιο τον Βάγκνερ, ένα ιερό σκηνικό φεστιβάλ.[130] Geleiten wir im bergenden
1882 Το κορίτσι του χιονιού Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ Από τα λυρικότερα έργα του συνθέτη.[131] Ο χορός των ακροβατών
1883 Lakme (Λακμέ) Leo Delibes (Λεό Ντελίμπ) Οπερά κομίκ, περίφημη για τις μελωδίες της[132] Duo des fleurs # Air des clochettes.
1884 Le Villi (Λε Βιλλί) Πουτσίνι Πρώιμο έργο του Πουτσίνι, με άφθονες ευκαιρίες για χορό.[133] Torna ai felici di
1884 Manon (Μανόν) Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) Έργο που παραμένει αμείωτα δημοφιλές μέχρι τις μέρες μας.[134] Je marche sur tous les chemins # Toi! Vous!... N'est-ce plus ma main ?
1885 Der Zigeunerbaron (Ο βαρώνος Ατσίγγανος) Γιόχαν Στράους υιός Μια πολύ προσεκτική ανάμειξη κωμικής όπερας και οπερέττας με έντονα ρομαντικά στοιχεία, το έργο που διαμόρφωσε τη βιεννέζικη οπερέττα στην πρώτη της φάση.[135] Als flotter Geist # Einzugsmarsch # Schatz-Walzer
1886 Χοβανστσίνα Μοντέστ Μουσσόργκσκυ Το δεύτερο μεγάλο επικό έργο του Μουσσόργκσκυ με θέμα από τη ρωσική ιστορία.[136] Χορός των Περσίδων σκλάβων
1887 Le roi malgre lui (Βασιλιάς με το στανιό) Emmanuel Chabrier (Εμανουέλ Σαμπριέ) Παρά το χαώδες του λιμπρέττου, ο Ραβέλ δήλωσε ότι θα προτιμούσε να είχε συνθέσει αυτή την κωμική όπερα παρά την Τετραλογία του Βάγκνερ [137] (!) Fete Polonaise
1887 Otello (Οθέλλος) Βέρντι Το πρώτο (ύστερα από δεκαέξι χρόνια σιωπής) από τα τελευταία δύο αριστουργήματα του Βέρντι σε έξοχα λιμπρέττα του Αρρίγκο Μπόιτο.[73] Dio mi potevi scagliar # Niun mi tema
1888 Le Roi d’ Ys (Ο βασιλιάς του Υς) Édouard Lalo (Εντουάρ Λαλό) Ακόμη ένα έργο έντονα επηρεασμένο από τον Βάγκνερ.[138] Vainement, ma bien-aimée
1890 Cavalleria Rusticana (Καβαλερία Ρουστικάνα) Pietro Mascagni (Πιέτρο Μασκάνι) Η πρώτη όπερα του Μασκάνι, μια διαχρονική επιτυχία, μουσικό σύμβολο του βερισμού.[139] Το παράπονο του συνθέτη ήταν ότι η φήμη της επισκίασε τα άλλα έργα του. Gli aranci olezzano # Regina Coeli # Intermezzo Sinfonico # No,no,Turiddu # Mamma, quel vino e generoso
1890 Πρίγκηπας Ίγκορ Αλεξάντερ Μποροντίν Επί 17 έτη εργαζόταν -μεταξύ άλλων- ο Μποροντίν πάνω στην όπερα αυτή, αλλά δεν μπόρεσε να την τελειώσει. Περίφημοι πάντως οι «Πολοβτσιανοί χοροί» της.[140] Πολοβτσιανοί χοροί
1890 Ντάμα πίκα Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι Ο Τσαϊκόφσκι είχε τη γνώμη ότι η όπερά του αυτή ήταν αριστούργημα.[141] Uzh vecher
1891 L' amico Fritz (Ο φίλος Φριτς) Pietro Mascagni (Πιέτρο Μασκάνι) Από τα τελευταία δείγματα της opera semiseria [142] (κατά λέξιν : μισοσοβαρή). Non mi resta che il pianto
1892 La Wally (Λα Βάλλυ) Alfredo Catalani (Αλφρέντο Καταλάνι) Θεωρείται το αριστούργημα του Καταλάνι.[143] Ebben, ne andro lontana
1892 Pagliacci (Παλιάτσοι) Ρουτζέρο Λεονκαβάλλο Μία από τις περιφημότερες όπερες του βερισμού.[144] Din, don. Suona vespero # Vesti la giubba
1892 Werther (Βέρθερος) Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) Το δημοφιλέστερο (μαζί με τη Μανόν) έργο του Μασνέ.[145] Pourquoi me reveiller
1893 Falstaff (Φάλσταφ) Βέρντι Η τελευταία όπερα του Βέρντι. Κωμωδία κι αυτή όπως και η Un giorno di regno, πενήντα τρία χρόνια πριν. Và vecchio John # Alfin t' ho colto, raggiante fior # Φινάλε
1893 Hänsel und Gretel (Χάνσελ και Γκρέτελ) Engelbert Humperdinck (Ένγκελμπερτ Χούμπερντινγκ) Το γνωστό παραμύθι σε βαγκνερική προσαρμογή.[146] και με επιδράσεις βερισμού. Φολκλορικά στοιχεία και λαϊκά τραγούδια της Βεστφαλίας.[147] Abends will ich schlafen gehn
1893 Manon Lescaut (Μανόν Λεσκώ) Πουτσίνι Το έργο που θεμελίωσε τη φήμη του Πουτσίνι.[124] Ο Πουτσίνι ανακηρύσσεται «διάδοχος» του Βέρντι.[148] Donna non vidi mai # Sola, perduta, abbandonata
1894 Thaïs (Θαΐς) Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) Μεγάλη επιτυχία στην εποχή της. Επιβιώνει τώρα χάρη στο κομμάτι για βιολί "Méditation de Thaïs".[149] Méditation
1896 Andrea Chénier (Αντρέα Σενιέ) Umberto Giordano (Ουμπέρτο Τζορντάνο) Η δημοφιλέστερη όπερα του Τζορντάνο.[124] Come un bel dì di Maggio
1897 La Bohème (Λα Μποέμ) Τζάκομο Πουτσίνι Η τέταρτη συχνότερα παιζόμενη όπερα, παρά τις αντιφατικές κριτικές της πρεμιέρας.[150] Ο ιδανικός συνδυασμός μιας συγκινητικής ιστορίας και μιας μελωδικής παρτιτούρας.[151] Che gelida manina # Si, mi chiamano Mimi # Quando m'en vo # Ο Mimi, tu piu non torni
1897 Königskinder (Βασιλόπουλα) Engelbert Humperdinck (Ένγκελμπερτ Χούμπερντινγκ) Η δεύτερη μεγάλη επιτυχία Χούμπερντινγκ
1898 Fedora (Φεντόρα) Umberto Giordano (Ουμπέρτο Τζορντάνο) Η δεύτερη σε δημοφιλία όπερα του Τζορντάνο.[124] Amor ti vieta
1898 Σάντκο Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ Δημοφιλέστατο στη Ρωσία το τραγούδι των Βίκινγκ εμπόρων.[141] Εξαίρετο το «Τραγούδι της Ινδίας». To τραγούδι της Ινδίας
1899 Cendrillon (Σταχτοπούτα) Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) Μεγάλη επιτυχία στην πρεμιέρα. Μόνο μέσα στο 1899 πενήντα παραστάσεις.[145]
1899 Čert a Káča (Ο Διάβολος και η Κατερίνα) Αντονίν Ντβόρζακ Το πρώτο έργο του Ντβόρζακ που είχε κάποια διεθνή επιτυχία.[152] Ο χορός του δερβίση

1900-1920

Έτος Τίτλος έργου Συνθέτης Σχόλια Τα περιφημότερα μέρη
1900 Louise (Λουίζ) Gustave Charpentier (Γκουστάβ Σαρπαντιέ) Προσπάθεια για ένα γαλλικό αντίστοιχο του βερισμού. Η δράση εκτυλίσσεται σε εργατική συνοικία του Παρισιού.[153] Depuis le jour
1900 Tosca (Τόσκα) Πουτσίνι Η πιο βαγκνερική από τις όπερες του Πουτσίνι λόγω της συχνής χρήσης του λάιτμοτίφ.[124] Recondita armonia # Quale occhio al mondo # Va, Tosca # Vissi d’ arte # E lucevan le stelle # Com’ e lunga l' attesa
1901 Rusalka (Ρουσάλκα) Αντονίν Ντβόρζακ Η πιο επιτυχημένη όπερα του Ντβόρζακ, με διεθνή σταδιοδρομία.[154]
1902 Adriana Lecouvreur (Αντριάνα Λεκουβρέρ) Francesco Cilea (Φραντσέσκο Τσιλέα) Η μόνη από τις όπερες του Τσιλέα που ανεβαίνει ακόμη στις μέρες μας.[124]
1902 Pelleas et Melisande (Πελλέας και Μελισσάνθη) Κλωντ Ντεμπυσί Το λανθανόντως συμβολιστικό έργο του Ντεμπυσσύ είναι μία από τις σημαντικότερες όπερες του 20ου αιώνα.[155]
1902 Saul og David (Σαούλ και Δαυίδ) Carl Nielsen (Καρλ Νίλσεν) Η πρώτη από τις δύο όπερες του Νίλσεν.
1904 Její pastorkyňa [Jenufa] (Γενούφα) Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Γιάνατσεκ, μια νατουραλιστική απεικόνιση της τσέχικης αγροτικής ζωής.[156]
1904 Madama Butterfly (Μαντάμ Μπατερφλάι) Πουτσίνι Ο Πουτσίνι κατηγορήθηκε μετά την πρεμιέρα της δημοφιλέστατης σήμερα όπεράς του για λογοκλοπή.[124] Παταγώδης αποτυχία στην πρώτη της μορφή, έκανε τον γύρο του κόσμου μέσα σε τρία χρόνια.[157] Bimba dagli occhi pieni di malia # Un bel di vedremo # coro a bocca chiusa # Addio fiorito asil
1905 Die lustige Witwe (Η εύθυμη χήρα) Φραντς Λέχαρ Μια από τις περιφημότερες βιεννέζικες οπερέττες.[158] Da geh'ich zum Maxim # Oh kommt ihr Ballsirenen # Viljalied # Lippen Schweigen
1905 Salome (Σαλώμη) Ρίχαρντ Στράους Όπερα παρακμής βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, με σκανδαλώδη επιτυχία στην πρεμιέρα και εξαιρετικά δημοφιλής μέχρι σήμερα.[159] Το σκάνδαλο αναβιώνει κατά διαστήματα και στις μέρες μας, όταν διάσημες σοπράνο (Malfitano, Ewing) αποβάλλουν απροσχημάτιστα και τον έβδομο πέπλο. Tanz der sieben Schleier
1906 Maskarade (Μασκαράτα) Carl Nielsen (Καρλ Νίλσεν) Πνευματώδης κωμωδία του Νίλσεν, μια αναδρομή στον κόσμο των Γάμων του Φίγκαρο, κλασσικό πλέον έργο στην πατρίδα του Δανία.[160]
1907 A Village Romeo and Juliet (Ρωμαίος και Ιουλιέτα του χωριού) Frederick Delius (Φρέντερικ Ντήλιους) Ερωτική τραγωδία στην Ελβετία. Περίφημο το ιντερλούδιο Ο περίπατος στον κήπο του Παραδείσου.[161] Walk to the Paradise Garden
1907 Ariane et Barbe-Bleue (Αριάδνη και ο Κυανοπώγων) Paul Dukas (Πωλ Ντυκά) Η μόνη σωζόμενη όπερα του Ντυκά, βασισμένη κι αυτή (όπως και το Πελλέας και Μελλισάνθη του Ντεμπυσσύ) σ' ένα συμβολιστικό δράμα του Μαίτερλινγκ.[162]
1907 Ο Θρύλος της αόρατης πολιτείας Κιτέζ Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ Η αναβίωση ενός παλιού εθνικού μύθου. Κάποιοι αποκάλεσαν το έργο αυτό «Ρωσικό Πάρσιφαλ».[163]
1909 Elektra (Ηλέκτρα) Ρίχαρντ Στράους Μουσική στα όρια της ατονικότητας. Η πρώτη από πολλές συνεργασίες του συνθέτη με τον Ούγκο φον Χόφμάνσταλ.[164]
1909 Il segreto di Susanna (Το μυστικό της Σουζάννας) Ermanno Wolf-Ferrari (Ερμάννο-Βολφ Φερράρι) Κωμικό ιντερμέδιο. Το φοβερό μυστικό της Σουζάννας είναι ότι καπνίζει.
1909 Ο Χρυσός Πετεινός Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ Σάτιρα της πολεμικής ανεπάρκειας που προκάλεσε προβλήματα στον συνθέτη μετά την ήττα της Ρωσίας στον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο. Θεωρείται το σημαντικότερο έργο του Ρίμσκυ-Κόρσακοφ.[165] Ύμνος στον ήλιο
1910 Don Quichotte (Δον Κιχώτης) Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) Η τελευταία μεγάλη επιτυχία του Μασνέ.[166]
1910 La fanciulla del West (Το κορίτσι της Δύσης) Τζιάκομο Πουτσίνι Η ατμόσφαιρα του Φαρ Ουέστ εναρμονισμένη με τη φινέτσα του ιταλικού μπελκάντο.[167] Κατά τον ίδιο τον συνθέτη, το καλύτερο έργο του.[124] Πολλοί διαφωνούν βέβαια. Ch'ella mi creda
1911 Der Rosenkavalier (Ο ιππότης με το Ρόδο) Ρίχαρντ Στράους Το δημοφιλέστερο έργο των Στράους και Χόφμάνσταλ.[168] Marie Theres'! Hab' mir's gelobt
1911 L’ Heure espagnole (Η ισπανική ώρα) Μωρίς Ραβέλ Η πρώτη όπερα του Ραβέλ. Φάρσα κρεβατοκάμαρας.[169]
1912 Ariadne auf Naxos (Αριάδνη στη Νάξο) Ρίχαρντ Στράους Τραγικο-κωμωδία, με όπερα μέσα στην όπερα.[170]
1913 La vida breve (Η σύντομη ζωή) Manuel de Falla (Μανουέλ ντε Φάλια) Η σειρά της Ισπανίας να επηρεαστεί από τον βερισμό.[171] Danza española nº 1
1914 To Αηδόνι Ιγκόρ Στραβίνσκι Ραγδαία αλλαγή στυλ από παραδοσιακό σε υπερμοντέρνο κατά τη σύνθεση αυτής της όπερας.[172]
1917 Arlecchino (Αρλεκίνος) Ferruccio Busoni (Φερρούτσιο Μπουζόνι) Μονόπρακτο έργο, στην παράδοση της commedia dell' arte.[173]
1917 Eine florentinische Tragödie (Μία φλωρεντινή τραγωδία) Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ Όπερα παρακμής κι αυτή, βασισμένη επίσης σε έργο του Όσκαρ Ουάιλντ.[174]
1917 La Rondine (Το χελιδόνι) Πουτσίνι Χωρίς επιτυχία αρχικά. Ο Πουτσίνι την αναθεώρησε εκ βάθρων δύο φορές.[124] Bevo al tuo fresco sorriso
1917 Palestrina (Παλεστρίνα) Hans Pfitzner (Χανς Πφίτσνερ) Βαγκνερικό δράμα. Αναφέρεται κι αυτό στη σύγκρουση παράδοσης και ανανέωσης στη μουσική.[175]
1918 A kékszakállú herceg vára (Ο πύργος του Κυανοπώγωνα) Μπέλα Μπάρτοκ (Béla Bartók) Η μοναδική όπερα του Μπάρτοκ. Έντονο ψυχολογικό δράμα, από τις καλύτερες δημιουργίες του.[176]
1918 Gianni Schicchi (Τζάννι Σκίκκι) Πουτσίνι Το τρίπτυχο του Πουτσίνι, μαζί με τα άλλα δύο μονόπρακτα που ακολουθούν. O mio babbino caro
1918 Il Tabarro (Μανδύας) Πουτσίνι Συναισθηματική τραγωδία[177]
1918 Suor Angelica (Αδελφή Αγγελική) Πουτσίνι Από τα έργα του «τριπτύχου» αυτό ήταν το αγαπημένο του Πουτσίνι.[124] Senza mamma
1919 Die Frau ohne Schatten (Η γυναίκα χωρίς σκιά) Ρίχαρντ Στράους Παρά το ότι ο Χόφμάνσταλ έδινε μεγάλη σημασία στο έργο αυτό, η συνεργασία συνθέτη και λιμπρεττίστα δεν απέδωσε τώρα τα αναμενόμενα.[135]
1920 Die tote Stadt (Η νεκρή πόλη) Erich Wolfgang Korngold (Έριχ Βόλφγκανγκ Κόρνγκολντ) Το γνωστότερο σκηνικό έργο του Κόρνγκολντ.[178]

1921-1944

Έτος Τίτλος έργου Συνθέτης Σχόλια Τα περιφημότερα μέρη
1921 Káťa Kabanová (Κάτια Καμπάνοβα) Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) Η πρώτη από τις μεγάλες όπερες της ωριμότητας του Γιάνατσεκ.[179]
1921 L' amour des trois oranges (Η αγάπη των τριών πορτοκαλιών) Σεργκέι Προκόφιεφ Κωμική όπερα βασισμένη σ' ένα παραμύθι του Κάρλο Γκότσι,[180] του «γεννήτορα» της Τουραντό.
1922 Der Zwerg (Ο νάνος) Alexander von Zemlinsky (Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ)
1924 Intermezzo (Ιντερμέτζο) Ρίχαρντ Στράους Αυτοβιογραφικό έργο του Στράους.[135]
1924 Příhody lišky Bystroušky (Η πονηρή αλεπουδίτσα) Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) Από τα δημοφιλέστερα έργα του Γιάνατσεκ, βασισμένο σε σειρά κόμικ.[181]
1925 Doktor Faust (Δόκτωρ Φάουστ) Ferruccio Busoni (Φερρούτσιο Μπουζόνι) Έργο που επεινέθηκε για ευγένεια και ομορφιά, παρά τη λιτότητα που το διακρίνει.[182]
1925 L’ enfant et les sortilèges (Το παιδί και τα μάγια) Μωρίς Ραβέλ Η δεύτερη -και τελευταία- όπερα του Ραβέλ. «Αριστουργήματα σε μινιατούρα».[183]
1925 Wozzeck (Βότσεκ) Άλμπαν Μπεργκ Μια από τις πιο καθοριστικές στιγμές της όπερας στον 20ο αιώνα. Βασισμένος σε μια εντυπωσιακά ηρωική πλοκή, ο Μπεργκ αναμειγνύει τεχνικές ατονικότητας με παραδοσιακές.[184]
1926 Cardillac (Καρντιγιάκ) Πάουλ Χίντεμιτ Ένα έργο στο νεοκλασσικό ύφος του Χίντεμιτ.[185]
1926 Háry János (Χάρυ Γιάνος) Ζόλταν Κόνταλυ Ζίνγκσπηλ με ενσωματωμένους πολλούς ουγγρικούς χορούς και δημοτικά τραγούδια.[186]
1926 Król Roger (Βασιλιάς Ρογήρος) Karol Szymanowski (Κάρολ Συμανόφσκι) Μια από τις σπουδαιότερες πολωνικές όπερες, γεμάτη από ανατολίτικες αρμονίες.[187]
1926 Věc Makropulos (Υπόθεση Μακρόπουλος) Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) Λιτή παρτιτούρα, περίπλοκη υπόθεση, λαμπρά έξυπνο έργο.[188]
1926 Turandot ((Πουτσίνι)) Πουτσίνι Η τελευταία όπερα του Πουτσίνι. Δεξιοτεχνικά δομημένη, το ανώτερο επίτευγμα του Πουτσίνι.[177] Ο συνθέτης δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει και, βέβαια, να δει την πρεμιέρα της. Η σταδιοδρομία της όμως εκτυφλωτική. Signore, ascolta # Non piangere, Liu # Ah! Per l’ ultima volta # Nessun dorma # Tu che di gel sei cinta
1927 Οιδίπους Τύραννος Ιγκόρ Στραβίνσκι Λαμπρά σχεδιασμένο έργο που συγχωνεύει όπερα και ορατόριο.[189]
1927 Jonny spielt auf (Ο Τζόνυ αρχίζει να παίζει) Ernst Krenek (Ερνστ Κρένεκ) Τζαζ όπερα με τρομερή επιτυχία στην εποχή της.[190]
1928 Die Dreigroschenoper (Η όπερα της πεντάρας) Κουρτ Βάιλ Μοντέρνα προσαρμογή της «Όπερας του ζητιάνου» του Πέπους.
1930 Η μύτη Ντμίτρι Σοστακόβιτς Σάτιρα βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Γκόγκολ.
1930 Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ) – Κουρτ Βάιλ
1930 Z mrtvého domu (Από το σπίτι των πεθαμένων) Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) Αν και το έργο στερείται πλοκής (βασίζεται στις «Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων» του Ντοστογιέφσκι), η μουσική απόδοση των χαρακτήρων είναι δεξιοτεχνική.[188]
1932 Moses und Aron (Μωυσής και Ααρών) (πρεμιέρα το 1957) Άρνολντ Σένμπεργκ Η επικοινωνία με τον Θεό και πώς η αλήθεια φτάνει στον άνθρωπο παραμορφωμένη.[191]
1933 Arabella (Αραμπέλλα) Ρίχαρντ Στράους Η τελευταία συνεργασία με τον Χόφμάνσταλ (πέθανε το 1929), μια ακόμη βιεννέζικη κωμωδία[192]
1934 Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ Ντμίτρι Σοστακόβιτς Έργο που επικρίθηκε σφοδρά από κομματικά έντυπα για τη μουσική και το θέμα της, με αποτέλεσμα ν' ανακοπεί η περαιτέρω πορεία του Σοβιετικού συνθέτη.[193]
1935 Die schweigsame Frau (Η σιωπηλή γυναίκα) Ρίχαρντ Στράους Πρώτη και -αναγκαστικά- τελευταία συνεργασία με τον Στέφαν Τσβάιχ. Μια συγκινητική δεύτερη πράξη.[192]
1935 Porgy and Bess (Πόργκυ και Μπες) Τζορτζ Γκέρσουιν Μελωδικός πλούτος, χρώμα, χιούμορ και δραματική ζωντάνια.[194] Summertime
1937 Lulu (Λούλου) Άλμπαν Μπεργκ Δωδεκαφωνική όπερα για όλεθρο προκαλούμενο από την ωμή γυνακεία σεξουαλικότητα.[195]
1938 Daphne (Δάφνη) Ρίχαρντ Στράους Όπερα με λυρική, ποιμενική μουσική.[196]
1938 Julietta (Ιουλιέτα) Bohuslav Martinů (Μποχουσλάβ Μαρτινού) Έργο με αξιοσημείωτη λυρική ένταση.[197]
1938 Mathis der Maler (Ματίας ο ζωγράφος) Πάουλ Χίντεμιτ Η περισσότερο εκτιμώμενη όπερα του Χίντεμιτ, μια αλληγορία για την επιβίωση του καλλιτέχνη σε περίοδο κρίσης, που απηχεί την εμπειρία του συνθέτη υπό τον Ναζισμό.[198]
1942 Capriccio (Καπρίτσιο) Ρίχαρντ Στράους Η τελευταία όπερα του Στράους : μια συζήτηση για την Όπερα.[199]
1943 Der Kaiser von Atlantis (Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδος) (πρεμιέρα το 1975) Viktor Ullmann (Βίκτορ Ούλμαν) Ο συνθέτης κι ο λιμπρεττίστας Peter Kien έγραψαν την όπερα αυτή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τερεζίενσταντ. Θανατώθηκαν το 1944 στο Άουσβιτς.[200]

1945 κ.ε

Έτος Τίτλος έργου Συνθέτης Σχόλια Τα περιφημότερα μέρη
1945 Peter Grimes (Πήτερ Γκράιμς) Μπέντζαμιν Μπρίτεν Ένα ορόσημο στην ιστορία της Βρεταννικής όπερας και η είσοδος του Μπρίττεν στη διεθνή μουσική σκηνή.[201] To hell with all your mercy
1945 Πόλεμος και Ειρήνη Σεργκέι Προκόφιεφ Επιστροφή του Προκόφιεφ στην παραδοσιακή ρωσική, ιστορική όπερα.[202]
1946 The Medium (Το μέντιουμ) Gian Carlo Menotti (Τζαν Κάρλο Μενόττι) Θεωρείται από πολλούς ως το καλύτερο έργο του Μενόττι.[203]
1946 The Rape of Lucretia (Ο βιασμός της Λουκρητίας) Μπέντζαμιν Μπρίτεν Η πρώτη «όπερα δωματίου» του Μπρίττεν.[204]
1947 Albert Herring (Άλμπερτ Χέρρινγκ) Μπέντζαμιν Μπρίτεν Όπερα που βασίζεται κυρίως στα φωνητικά σύνολα.[204]
1947 Dantons Tod (Ο θάνατος του Δαντών) Gottfried von Einem (Γκότφριντ φον Άινεμ)
1947 Les mamelles de Tirésias (Οι μαστοί του Τειρεσία) Φρανσίς Πουλένκ Σουρρεαλιστική κωμωδία του Πουλένκ.[205]
1949 Il prigioniero (Ο φυλακισμένος) Luigi Dallapiccola (Λουίτζι Νταλλαπίκκολα) Μεγάλο μέρος της μουσικής αυτής της όπερας βασίζεται σε τρεις τονικές σειρές από 12 νότες, που εκφράζουν τα θέματα προσευχής, ελπίδας και ελευθερίας που κυριαρχούν.[206]
1950 The Consul (Ο Πρόξενος) Gian Carlo Menotti (Τζαν Κάρλο Μενόττι) Η όπερα αυτή περιέχει την πιο παράτονη μουσική του Μενόττι.[203]
1951 Amahl and the Night Visitors (Ο Αμάλ και οι νυχτερινοί επισκέπτες) Gian Carlo Menotti (Τζαν Κάρλο Μενόττι) Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Η πρώτη όπερα που γράφηκε ειδικά για την τηλεόραση.[207]
1951 Billy Budd (Μπίλλυ Μπαντ) Μπέντζαμιν Μπρίτεν Όπερα χωρίς γυναικείους ρόλους, μια και το έργο διαδραματίζεται πάνω σ' ένα πολεμικό πλοίο.[208]
1951 The Rake's Progress (Η πορεία του ασώτου) Ιγκόρ Στραβίνσκι Το σημαντικότερο σκηνικό έργο του Στραβίνσκι, στα ίχνη του Μότσαρτ και εμπνευσμένο από χαρακτικά του Χόγκαρθ.[209]
1954 The Turn of the Screw (Το στρίψιμο της βίδας) Μπέντζαμιν Μπρίτεν Όπερα δωματίου. Αξιοσημείωτος ο ενεργός ρόλος της ορχήστρας.[204]
1954 Troilus and Cressida (Τρωίλος και Χρυσηίς) William Walton (Ουίλιαμ Ουώλτον) Όπερα με θέμα τον Τρωικό πόλεμο. Αρχικά μια αποτυχία.[210]
1955 Πύρινος άγγελος Σεργκέι Προκόφιεφ Η πιο προχωρημένη μουσικά σύνθεση του Προκόφιεφ, που την πρώτη της δεν πρόλαβε να δει.[141]
1956 Candide (Καντίντ) Leonard Bernstein (Λέοναρντ Μπέρνστάιν)
1957 Dialogues des Carmélites (Διάλογοι Καρμηλιτισσών) Φρανσίς Πουλένκ Η σπουδαιότερη όπερα του Πουλένκ, με θέμα ένα επεισόδιο της Γαλλικής Επανάστασης.[211] Συγκλονιστικό το φινάλε με τη σκηνή του αποκεφαλισμού των καλογριών Φινάλε
1958 Vanessa (Βανέσσα) Samuel Barber (Σάμιουελ Μπάρμπερ) Όπερα σε υστερορομαντικό ύφος.[212]
1959 La voix humaine (Η ανθρώπινη φωνή) Φρανσίς Πουλένκ Σύντομη όπερα για μία φωνή : μια απελπισμένη γυναίκα τηλεφωνεί στον εραστή της. Μουσική απόδοση του μονόπρακτου του Κοκτώ.
1960 A Midsummer Nights Dream (Όνειρο θερινής νυκτός) Μπέντζαμιν Μπρίτεν Κατάδυση στον κόσμο του ύπνου : νεράιδες, πρίγκιπες και χωριατοπούλες.[208]
1961 Elegy for Young Lovers (Ελεγεία για νεαρούς εραστές) Hans Werner Henze (Χανς Βέρνερ Χέντσε)
1962 King Priam (Βασιλιάς Πρίαμος) Michael Tippett (Μάικλ Τίπετ) «Η μυστηριώδης φύση της ανθρώπινης επιλογής» και λυρική στιχομυθία Αχιλλέα και Πρίαμου για το σώμα του Έκτορα.[213]
1965 Der junge Lord (Ο νεαρός λόρδος) Hans Werner Henze (Χανς Βέρνερ Χέντσε) Η τελευταία σύνθεση του Χέντσε στην Ιταλία και το πιο ιταλίζον από τα σκηνικά του έργα.[214]
1965 Die Soldaten (Οι στρατιώτες) Bernd Alois Zimmermann (Τσίμερμαν) Όπερα που προκάλεσε πολλές συζητήσεις και έγινε επιτυχία σε διάφορες χώρες.[215]
1966 Antony and Cleopatra (Αντώνιος και Κλεοπάτρα) Samuel Barber (Σάμιουελ Μπάρμπερ) Ακόμη ένα έργο του Μπάρμπερ σε υστερορομαντικό ύφος.[212]
1966 The Bassarids (Οι Βασσαρίδες) Hans Werner Henze (Χανς Βέρνερ Χέντσε) Επανεπεξεργασία των «Βακχών» του Ευριπίδη. Προϊούσα αποδοχή της γερμανικής μουσικής παράδοσης.[216]
1969 Die Teufel von Loudun (Οι διάβολοι του Λουντέν) Krzysztof Penderecki (Κρύστοφ Πεντερέτσκι) Η πρώτη και δημοφιλέστερη όπερα του Πεντερέτσκι.[217]
1973 Death in Venice (Θάνατος στη Βενετία) Μπέντζαμιν Μπρίτεν Η τελευταία όπερα του συνθέτη.
1978 Le grand macabre (Η μεγάλη μορφή του θανάτου ή Ο μεγάλος θανατικός) Γκιέργκι Λίγκετι
1978 Lear (Ληρ) Aribert Reimann (Άριμπερτ Ράιμαν) Εξπρεσιονιστική όπερα. Ο ρόλος του βασιλιά Ληρ ειδικά γραμμένος για τον βαρύτονο Dietrich Fischer-Dieskau.[218]
1983 Saint-François d’ Assise (Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης) Ολιβιέ Μεσιάν 120 μουσικοί και ανάλογου μεγέθους χορωδία απαιτούνται γι' αυτήν την όπερα.[219]
1984 Akhnaten (Ακενατόν) Φίλιπ Γκλας
1987 Nixon in China (Ο Νίξον στην Κίνα) Τζον Άνταμς Όπερα «μινιμαλιστικού» στυλ.[220]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 Oxford Illustrated p.8
  2. ↑ John Whenham στο Grove
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Ellen Rosand στο Grove
  4. ↑ Viking p. 191
  5. ↑ 5,0 5,1 Curtis Price στο Grove
  6. ↑ Viking p.418
  7. ↑ 7,0 7,1 Robert D. Hume στο Grove
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Anthony Hicks στο Grove
  9. ↑ Alier, p. 756
  10. ↑ Alier, p. 339
  11. ↑ Orrey, p.64
  12. ↑ 12,0 12,1 Rosenthal & Warrack, p. 219
  13. ↑ Orrey, pp.90-91
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 Graham Sadler στο Grove
  15. ↑ Alier, p. 351
  16. ↑ Stanley Sadie στο Grove
  17. ↑ Mary Hunter στο Grove
  18. ↑ Viking pp.375-376
  19. ↑ Viking pp.378–9
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 20,5 20,6 20,7 20,8 Julian Rushton στο Grove
  21. ↑ Alier, p. 298
  22. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 223
  23. ↑ Viking p.393
  24. ↑ Viking p.370
  25. ↑ Orrey, p.110
  26. ↑ Orrey, p.113
  27. ↑ Viking p.752
  28. ↑ Alier, p. 485
  29. ↑ Orrey, p.107
  30. ↑ Alier, p. 489
  31. ↑ Orrey, p. 113
  32. ↑ Δρόσος, Μότσαρτ, τ. Α΄ σελ. 501-504
  33. ↑ Orrey, p.114
  34. ↑ Gordana Lazarevich στο Grove
  35. ↑ Viking pp.210–211
  36. ↑ Viking p.59
  37. ↑ Viking p.1002-1004
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 38,4 38,5 38,6 Richard Osborne στο Grove
  39. ↑ Alier, p. 679
  40. ↑ Richard Osborne στο Grove
  41. ↑ Alier, p. 699
  42. ↑ 42,0 42,1 Rosenthal & Warrack, p. 427
  43. ↑ Alier, p. 709
  44. ↑ 44,0 44,1 Viking p.1214-15
  45. ↑ Alier, p. 1017
  46. ↑ Oxford Illustrated p.136
  47. ↑ Alier, p. 1020
  48. ↑ Clive Brown στο Grove
  49. ↑ A. Dean Palmer στο Grove
  50. ↑ Viking p.884 & pp.917–18
  51. ↑ 51,0 51,1 William Ashbrook στο Grove
  52. ↑ Viking p.38
  53. ↑ 53,0 53,1 Rosenthal & Warrack, p. 41
  54. ↑ Orrey p.132
  55. ↑ Viking p.659-60
  56. ↑ Viking p.70
  57. ↑ Viking p.609
  58. ↑ Viking p.277
  59. ↑ Viking p.278
  60. ↑ Viking p.71
  61. ↑ Alier, p. 70
  62. ↑ Viking p.412
  63. ↑ Viking p.280
  64. ↑ Oxford Illustrated p.246 ff.
  65. ↑ Viking pp. 660
  66. ↑ Alier, p. 439
  67. ↑ Viking p.92
  68. ↑ Viking p.1125
  69. ↑ Δρόσος, Βέρντι, τ.Α΄, σ. 52
  70. ↑ Viking p.285
  71. ↑ Δρόσος, Βέρντι, τ.Α΄, σ. 55
  72. ↑ Viking p.584
  73. ↑ 73,0 73,1 Roger Parker στο Grove
  74. ↑ Alier, p. 879
  75. ↑ Viking p.1177
  76. ↑ Viking p.368
  77. ↑ Viking p.1179
  78. ↑ Viking p.288
  79. ↑ Δρόσος, Βέρντι, τ.Α΄, σ. 70
  80. ↑ Alier, p. 883
  81. ↑ Viking p.48
  82. ↑ Alier, p. 888
  83. ↑ Viking p.1181
  84. ↑ Δρόσος, Βέρντι, τ.Α΄, σ. 95 και 97
  85. ↑ 85,0 85,1 Viking p.94
  86. ↑ Viking p.328
  87. ↑ Alier, p. 256
  88. ↑ Viking p.726
  89. ↑ Viking p.1138
  90. ↑ Δρόσος, Βέρντι, τ.Α΄, σ. 127
  91. ↑ Oxford Illustrated p.192
  92. ↑ Alier, p. 907
  93. ↑ Oxford Illustrated p.193
  94. ↑ Δρόσος, Βέρντι, τ.Α΄, σ. 143
  95. ↑ Viking p.1143
  96. ↑ Alier, p. 917
  97. ↑ Viking p.1144
  98. ↑ Viking p.228
  99. ↑ Viking p.735
  100. ↑ Penguin Guide to Opera on CD p.114
  101. ↑ Δρόσος, Βέρντι, τ.Α΄, σ. 163
  102. ↑ Viking p.97
  103. ↑ Viking p.1149
  104. ↑ Viking p.115
  105. ↑ Alier, p. 442
  106. ↑ Viking p.1196
  107. ↑ Viking p.1098
  108. ↑ Alier, p. 862
  109. ↑ Viking p.988
  110. ↑ Viking p.1152
  111. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 51
  112. ↑ Viking p.398
  113. ↑ Alier, p. 781
  114. ↑ Viking p.1198
  115. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 499
  116. ↑ Riding & Dunton-Downer, p. 232
  117. ↑ Riding & Dunton-Downer, p. 180
  118. ↑ Riding & Dunton-Downer, p. 316
  119. ↑ Viking p.1020
  120. ↑ Viking p.118
  121. ↑ Alier, p. 94
  122. ↑ Riding & Dunton-Downer, p. 234
  123. ↑ Alier, p. 1006
  124. ↑ 124,00 124,01 124,02 124,03 124,04 124,05 124,06 124,07 124,08 124,09 Julian Budden στο Grove
  125. ↑ Penguin Guide to Opera on Compact Discs p.53
  126. ↑ Hugh Macdonald στο Grove
  127. ↑ Viking p.1087
  128. ↑ Viking p. 624
  129. ↑ Viking p.738
  130. ↑ Riding & Dunton-Downer, p. 238
  131. ↑ Viking p.866
  132. ↑ Viking p.252
  133. ↑ Viking p. 807
  134. ↑ Viking p.625
  135. ↑ 135,0 135,1 135,2 Rosenthal & Warrack, p. 481
  136. ↑ Viking p.720
  137. ↑ Penguin Guide to Opera on Compact Discs p.54
  138. ↑ Oxford Illustrated p.164-5
  139. ↑ Viking p.618
  140. ↑ Viking p.134
  141. ↑ 141,0 141,1 141,2 Richard Taruskin στο Grove
  142. ↑ Peter Ross στο Grove
  143. ↑ Michele Girardi στο Grove
  144. ↑ Viking p.564
  145. ↑ 145,0 145,1 Rodney Milnes στο Grove
  146. ↑ Ian Denley στο The New Grove
  147. ↑ Alier, p. 372
  148. ↑ Δρόσος, Πουτσίνι, τ.Α΄, σ. 55
  149. ↑ Alier, p. 428
  150. ↑ Δρόσος, Πουτσίνι, τ.Α΄, σ. 67
  151. ↑ Riding & Dunton-Downer, p. 192
  152. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 147
  153. ↑ Viking p.203
  154. ↑ Oxford Illustrated p.269
  155. ↑ Oxford Illustrated pp.281–7
  156. ↑ Oxford Illustrated pp.304
  157. ↑ Δρόσος, Πουτσίνι, τ.Α΄, σ. 90-92
  158. ↑ Viking p.559
  159. ↑ Viking p.1026
  160. ↑ Viking p.729
  161. ↑ Viking p.256
  162. ↑ Oxford Illustrated p.285
  163. ↑ Viking p.871
  164. ↑ Viking p.1028
  165. ↑ Viking p.872
  166. ↑ Viking p.635
  167. ↑ Δρόσος, Πουτσίνι, τ.Α΄, σ. 108
  168. ↑ Viking p.1029
  169. ↑ Viking p.849
  170. ↑ Viking p.1031
  171. ↑ Viking p.314
  172. ↑ Viking p.1045
  173. ↑ Viking p.168
  174. ↑ Viking p.1251
  175. ↑ Viking p.773
  176. ↑ Oxford Illustrated p.286-7
  177. ↑ 177,0 177,1 Rosenthal & Warrack, p. 401
  178. ↑ Christopher Palmer στο Grove
  179. ↑ Viking p.505
  180. ↑ Oxford Illustrated p.306
  181. ↑ Viking p.506
  182. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 72
  183. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 410
  184. ↑ Orrey, p.218
  185. ↑ Viking p.477
  186. ↑ Tibor Tallián στο Grove
  187. ↑ Viking p.1076
  188. ↑ 188,0 188,1 Rosenthal & Warrack, p. 246
  189. ↑ Oxford Illustrated p.310-11
  190. ↑ Viking p.542
  191. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 447
  192. ↑ 192,0 192,1 Rosenthal & Warrack, p. 482
  193. ↑ Laurel E. Fay στο Grove
  194. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 191
  195. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 43
  196. ↑ Viking p.1041
  197. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 311
  198. ↑ Viking p.480
  199. ↑ Oxford Illustrated p.316
  200. ↑ Viking p.1115
  201. ↑ Viking p.144
  202. ↑ Viking p.803
  203. ↑ 203,0 203,1 Bruce Archibald στο Grove
  204. ↑ 204,0 204,1 204,2 Arnold Whittal στο Grove
  205. ↑ Viking p.793
  206. ↑ Anthony Sellors στο Grove
  207. ↑ Viking p.649
  208. ↑ 208,0 208,1 Rosenthal & Warrack, p. 64
  209. ↑ Viking p.1050
  210. ↑ Viking p.1208
  211. ↑ Viking p.794
  212. ↑ 212,0 212,1 Rosenthal & Warrack, p. 31
  213. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 500
  214. ↑ Andrew Clements στο Grove
  215. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 560
  216. ↑ Rosenthal & Warrack, p. 226
  217. ↑ Adrian Thomas στο Grove
  218. ↑ Viking p.854
  219. ↑ Paul Griffiths στο Grove
  220. ↑ Viking p.18

Πηγές

  • A-Z of Opera by Keith Anderson, Naxos, 2000.
  • Alier, Roger. Guia Universal de la ópera. Barcelona, 2007, Ediciones Robinbook. ISBN 978-84-96924-03-1
  • Bourne, Joyce. Who's Who in Opera: a guide to opera characters by (Oxford University Press, 1998). ISBN 0-19-210023-8
  • Boyden, Matthew. The Rough Guide to Opera (2002 edition). ISBN 1-85828-749-9.
  • Davies, Norman. Europe: a History||The Standard Repertoire of Grand Opera 1607–1969", (OUP, 1996; paperback edition Pimlico, 1997). ISBN 0-7126-6633-8.
  • Encyclopædia Britannica: Macropedia Volume 24, 15th edition. "Opera" in "Musical forms and genres". ISBN 0-85229-434-4
  • Grove Music Online ed. L. Macy (Accessed 19 January 2007), grovemusic.comΑρχειοθετήθηκε 2008-05-16 στο Wayback Machine., subscription access.
  • The Metropolitan Opera Guide to Recorded Opera ed. Paul Gruber (Thames and Hudson, 1993). ISBN 0-393-03444-5
  • Metropolitan Opera Stories of the Great Operas ed. John W Freeman (Norton, 1984). ISBN 0-393-01888-1
  • The New Kobbe's Opera Book, ed. Lord Harewood (Putnam, 9th ed., 1997). ISBN 0-370-10020-4
  • Orrey, Leslie & Milne, Rodney. Opera: A Concise History. World of Art, Thames & Hudson. ISBN 0-500-20217-6.
  • The Oxford Illustrated History of Opera'. Operas appearing in the chronology by Mary Ann Smart (OUP, 1994). ISBN 0-19-816282-0.
  • The Penguin Guide to Opera on Compact Discs ed. Greenfield, March and Layton (1993 edition). ISBN 0-14-046957-5.
  • Riding, Alan & Dunton-Downer, Leslie. Ópera (στα Ισπανικά). Ed. Espasa Calpe. pàg. 290. ISBN 978-84-670-2605-4
  • Rosenthal, Harold & Warrack, John. (1992) The concise Oxford dictionary of Opera. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-311321-X
  • The Viking Opera Guide (1993). ISBN 0-670-81292-7 Contributions are by noted specialists in their fields.
  • Warrack, John & Ewan West. (1992) The Oxford Dictionary of Opera. Oxford: Oxford University Press. ISBN 0-19-869164-5.
  • Who's Who in British Opera ed. Nicky Adam (Scolar Press, 1993). ISBN 0-85967-894-6
  • Δρόσος, Γεώργιος Ν. Βέρντι, τ.Α΄, εκδ. Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, Αθήνα, 1988
  • Δρόσος, Γεώργιος Ν. Μότσαρτ, τ.Α΄, εκδ. Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, Αθήνα, 1989
  • Δρόσος, Γεώργιος Ν. Πουτσίνι, τ.Α΄, εκδ. Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος, Αθήνα, 1988

Δείτε επίσης