Ισλάμ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Μεγάλο Τέμενος της Προύσας που βρίσκεται στην πρώτη πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το μιχράμπ του Μεγάλου Τεμένους της Προύσας
Το Σαντιρβάν παραπάνω και ο Τρούλος του στην παρακάτω εικόνα.
Χτίστηκε από τον Οθωμανό Σουλτάνο Βαγιαζήτ Α΄, μεταξύ 1396-1400. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης της Προύσας.

Το Σουνιτικό Ισλάμ ήταν η επίσημη θρησκεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την υψηλότερη θέση στο Ισλάμ, το χαλιφάτο, διεκδίκησε ο σουλτάνος, μετά την ήττα των Μαμελούκων που καθιερώθηκε ως Οθωμανικό Χαλιφάτο. Ο σουλτάνος ​​έπρεπε να είναι πιστός μουσουλμάνος και του δόθηκε η κυριολεκτική εξουσία του χαλίφη.

Επιπλέον, οι σουνίτες κληρικοί είχαν τεράστια επιρροή στην κυβέρνηση και η εξουσία τους ήταν κεντρική στη ρύθμιση της οικονομίας. Παρ' όλα αυτά, ο σουλτάνος ​​είχε επίσης δικαίωμα στο διάταγμα, επιβάλλοντας έναν κώδικα που ονομαζόταν Κανούν (νόμος) στα τουρκικά. Επιπλέον, υπήρχε μια ανώτατη κληρική θέση που ονομαζόταν Σεϊχουλισλάμης. Οι μειονότητες, ιδιαίτερα οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι, αλλά και ορισμένοι άλλοι, έλαβαν εντολή να πληρώσουν τον τζίζια (εκλογικός φόρος) όπως επιτάσσει το παραδοσιακό Ισλάμ.[εκκρεμεί παραπομπή]

Κυβέρνηση

Πριν από το Τανζιμάτ, ο κυρίαρχος θεσμός, γνωστός και ως μουσουλμανικό μιλλέτ, ήταν γνωστός ως Μπάμπ-ι Μεσιχάτ, το γραφείο του Σεϊχουλισλάμ. Άλλα ονόματα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν το Μπάμπ-ι Φετβά, το Μεσιχάτ Νταϊρεσί ή το Σεϊχουλισλάμ Καπισί (Πύλη του Σεϊχουλισλάμη).[1]

Σουνιτικό Ισλάμ

Θρήσκευμα και Μαντχάμπ Από την ίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο οθωμανικός νόμος και η θρησκευτική ζωή ορίστηκαν από το Χανάφι Μαντχάμπ (σχολή της ισλαμικής νομολογίας). Όσον αφορά την πίστη, η σχολή Ματουρίντι τηρήθηκε κατά κύριο λόγο, κυριαρχώντας στις μεντρεσέ (Ισλαμική Και οι δύο σχολές Ματουρίντι και Ασάρι της ισλαμικής θεολογίας χρησιμοποιούσαν το Ίλμ-αλ Καλάμ για να κατανοήσουν το Κοράνι και τα Χαντίθ (ρητά και πράξεις του Μωάμεθ και των Ρασιντούν) έτσι ώστε να εφαρμόζονται οι ισλαμικές αρχές στα Φετβά (ισλαμικές αποφάσεις).[2][3][4]

Αλεβισμός Λόγω των ετερόδοξων πεποιθήσεων και πρακτικών τους, οι Αλεβίτες έχουν γίνει στόχος ιστορικής και πρόσφατης καταπίεσης. Μαζί με την Περσική Αυτοκρατορία εναντιώθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και σαράντα χιλιάδες Αλεβίτες σκοτώθηκαν το 1514 από Οθωμανούς.[5] Οι Κιζιλμπάς της Ανατολίας βρέθηκαν στη «λάθος» πλευρά των οθωμανικών-σαφαβιδικών συνόρων μετά την Ειρήνη της Αμάσειας το 1555. Γίνονται υπήκοοι μιας οθωμανικής αυλής που τους έβλεπε με καχυποψία. Σε εκείνη την ταραγμένη περίοδο υπό τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, οι Αλεβίτες διώχθηκαν και δολοφονήθηκαν.

Παραπομπές

  1. ↑ Shaw 1977, σελ. 74.
  2. ↑ Gunduz, Sinai Change And Essence: Dialectical Relations Between Change And Continuity in the Turkish Intellectual Traditions Cultural Heritage and Contemporary Change. Series IIA, Islam, V. 18, p.104-105
  3. ↑ Middle East Institute: "Salafism Infiltrates Turkish Religious Discourse" By Andrew Hammond - Middle East Policy Fellow - European Council on Foreign Relations July 22, 2015,
  4. ↑ The National Interest: "Turkey's 200-Year War against 'ISIS'" by Selim Koru July 24, 2015,
  5. ↑ Jack David Eller,(1999), From culture to ethnicity to conflict, p.148

Πήγες

  • Lewis, Raphaela (1971). Everyday Life in Ottoman Turkey. Dorset Press. σελ. 208. 
  • Shaw, Stanford· Shaw, Ezel (1977). History of the Ottoman Empire and Modern Turkey. II. Cambridge University Press. ISBN 0-521-29166-6.