Με την ονομασία Ιπποθοωντίς ή Ιπποθωντίς ή Ιπποθοντίς (αρχαία ελληνικά: Ἱπποθοωντίς ή Ἱπποθοντίς ή Ἱπποθωντίς)^[1] ή Ιπποθοωντίδα φυλή ή Ιπποθωντίδα ή Ιπποθοντίδα (σύγχρονα ελληνικά) για την φυλή και Ιπποθοωντίδα ή Ιπποθωντίδα ή Ιπποθοντίδα ^[2] (γενική: Ιπποθοωντίδος ή Ιπποθωντίδος ή Ιπποθοντίδος) για την περιοχή και με το όνομα (άρθρο: ο) Ιπποθοωντίδης ή Ιπποθωντίδης ή Ιπποθοντίδης (αρχαία ελληνικά: Ἱπποθοωντίδης), ή (άρθρο πληθυντικού: οι) Ιπποθοωντίδες (αρχαία ελληνικά: Ἱπποθοωντίδαι), για τα μέλη της φυλής και τους κατοίκους της περιοχής αυτής, αναφέρεται μια από τις φυλές της Αρχαίας Ελλάδας και μία από τις 10 φυλές της Αρχαίας Αθήνας, οι οποίοι κατοικούσαν στην ομώνυμη περιοχή της Ιπποθοωντίδας, η οποία περιλάμβανε μια σειρά από δήμους της περιοχής της σύγχρονης Ελλάδας που είναι γνωστή ως Αττική.

Η Ιπποθοωντίδα, πήρε το όνομά της από τον μυθικό Ιπποθόωντα, γιος της Αλόπης και του Ποσειδώνα.

Η φυλή και η περιοχή των Ιπποθοωντιδών δήμων ήταν μέρος της μεγάλης πόλης-κράτους της αρχαίας Αθήνας, η οποία διοικούταν από εκπροσώπους των 10 φυλών της Αττικής, με βάση τη διαίρεση του Κλεισθένη, οι οποίες ήταν οι εξής:

1. Ἐρεχθηΐς, (ονομάστηκε από τον Ερεχθέα),
2. Αἰγηΐς, (ονομάστηκε από τον Αιγέα),
3. Πανδιονίς, (ονομάστηκε από τον Πανδίονα),
4. Λεοντίς, (ονομάστηκε από τον Λέω, γιο του Ορφέα),
5. Ἀκαμαντίς, (ονομάστηκε από τον Ακάμα, γιο του Θησέα),
6. Οἰνηΐς, (ονομάστηκε από τον Οινέα),
7. Κεκροπίς, (ονομάστηκε από τον Κέκροπα),
8. Ἱπποθοντίς, (ονομάστηκε από τον Ιπποθόωντα),
9. Αἰαντίς, (ονομάστηκε από τον Αίαντα),
10. Ἀντιοχίς, (ονομάστηκε από τον Αντίοχο, γιο του Ηρακλή).

Η φυλή Ιπποθοωντίς, με βάση τη διαίρεση του Κλεισθένη, είχε κατανεμηθεί σε διάφορες περιοχές, που καταλάμβαναν οι δήμοι,^[3][4][5] που ανήκαν σε αυτήν^[6].^[3][7] και έφεραν τις ονομασίες:

1. Αζηνία, ο δημότης Αζηνιεύς,^[8]
2. Αμαξάντεια, ο δημότης Αμαξαντεύς,^[9][10]
3. Ανακαία ή Ανάκαια, ο δημότης Ανακαιεύς,^[11][12]
4. Αυρίδαι, ο δημότης Αυρίδης,^[13][14][15]
5. Αχερδούς, ο δημότης Αχερδούσιος.^[16][17] Ο δήμος αναφέρεται και ως Αχραδούς ή Αχραδείς, ο δημότης Αχραδούσιος,^[18]
6. Δεκέλεια, ο δημότης Δεκελειεύς,^[19]
7. Ελαιούς, ο δημότης Ελαιούσιος,^[20][21][22]
8. Ελευσίς, ο δημότης Ελευσίνιος,^[23]
9. Εροιάδαι ή Ερωίδαι, ο δημότης Εροιάδης ή Ερωίδης,^[24][25][26]
10. Θυμαιτάδαι, ο δημότης Θυματάδης,^[27][28]
11. Κειριάδαι (Κειριάδες), ο δημότης Κειριάδης,^[29][30][31] (αναφέρεται και ως δήμος της Οινηίδος φυλής)
12. Κοίλη, ο δημότης εκ Κοίλης (προερχόμενος από την Κοίλη),^[32]
13. Κόπρος, ο δημότης Κόπρειος,^[33]
14. Κορυδαλλός ή Κορύδαλλος ή Κορυδαλός, ο δημότης Κορυδαλλεύς ή Κορυδαλεύς,^[34][35][36]
15. Οινόη, ο δημότης Οινεύς,^[37]
16. Οίον Δεκελεικόν, ο δημότης εξ Οίου (=προέρχεται από το Οίο),^[38]
17. Πειραιεύς ή Πειραιός, ο δημότης Πειραιεύς,^[39]

Υπάρχουν μερικές ιστορικές ασάφειες σχετικά με την ταύτιση ή τα ονόματα μερικών δήμων αυτής της φυλής, σε σχέση με άλλες:

1. Εροιάδαι ή Ερωίδαι, ο δημότης Εροιάδης ή Ερωίδης,^[25][26][40] (αναφέρεται και ως δήμος της Αντιοχίδος φυλής)
2. Κειριάδαι (Κειριάδες), ο δημότης Κειριάδης,^[29][31] (αναφέρεται και ως δήμος της Οινηίδος φυλής)
3. Κοδωκίδαι, ο δημότης Κοδωκίδης.^[41] Ο Δανιήλ ο Μάγνης τον αναφέρει ως δήμο της Ιπποθοωντίδος φυλής , αλλά είναι πιθανό να έχει υπάρξει σύγχυση πηγών με τον δήμο της Οινηίδας φυλής, τον αναφερόμενο ως Κοθωκίδαι.
4. Σφενδάλη, ο δημότης Σφενδαλεύς.^[42][43] Αναφέρεται ως δήμος της Ιπποθοωντίδος φυλής, αλλά δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί.

Η αντιπροσωπευτική ποσόστωση των εκπροσώπων - βουλευτών των δήμων της Ιπποθοωντίδας (στον παρακάτω πίνακα) αποδεικνύει και τη σημαντική συμμετοχή της φυλής αυτής, κατά την πρώτη (508 π.Χ. - 306 π.Χ.) και τη δεύτερη περίοδο (306 π.Χ. - 223 π.Χ.) της διακυβέρνησής της, μέσω της αρχαίας αθηναϊκής Βουλής και της Εκκλησίας του δήμου, ειδικότερα την περίοδο μεταξύ των ετών 343 π.Χ. - 253 π.Χ..^[44]

• Οι πιο μεγάλοι από τους δήμους της Ιπποθοωντίδας ήταν: Ελευσίς, Πειραιεύς, Δεκέλεια, Κοίλη και Οίον Δεκελεικόν.^[44]

Με καταγωγή από τον αρχαίο δήμο Ελευσίνος, αναφέρονται οι εξής:

• Αισχύλος

• Αρχαία Αθήνα

• Στέφανος Βυζάντιος, «Εθνικών», Έκδοση 1839: Stephanus (Byzantius), Anton Westermann: “Stephani Byzantii Ethnikōn quae supersunt”, Sumptibus et typis B.G. Teubneri, Λειψία 1839.