Η παρακάτω περίληψη πλοκής του έργου που αφορά το λήμμα είναι ημιτελής.Μπορείτε να επεξεργαστείτε το λήμμα ώστε να περιλαμβάνει την πλήρη πλοκή του έργου (συμπεριλαμβανομένου του τέλους) ώστε να δίνει εγκυκλοπαιδική αξία στο λήμμα. Η Βικιπαίδεια δεν είναι κατάλογος πωλήσεων ή ενοικιάσεων βιβλίων ή ταινιών ώστε να περιλαμβάνει μόνο τις πληροφορίες από το οπισθόφυλλο ή τη συσκευασία ενός έργου.
Μια νέα και κακομαθημένη κοπέλα, η Στάνλεϊ Τίμπερλεϊκ (Μπέτι Ντέιβις) παρατά τον αρραβωνιαστικό της Κρέγκ Φλέμινγκ (Τζορτζ Μπρεντ) και το σκάει με τον Πίτερ Κίνγκσμιλ (Ντένις Μόργκαν), τον σύζυγο της αδερφής της Ρόι (Ολίβια Ντε Χάβιλαντ). Η Στάνλεϊ παντρεύεται τον Πίτερ σύντομα ανακαλύπτει όμως ότι ο έγγαμος βίος δεν της ταιριάζει και οι απαιτήσεις της οδηγούν τον Πίτερ στο αλκοόλ κι έπειτα στην αυτοκτονία.
Η Στάνλεϊ επιστρέφει στο σπίτι των γονιών της για να μάθει ότι η αδελφή της Ρόι και ο πρώην της αρραβωνιαστικός Κρέγκ είναι ερωτευμένοι και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Τυφλωμένη από τη ζήλια της η εγωκεντρική Στάνλεϊ προκαλεί τον Κρέγκ και προσπαθεί να τον κλέψει από την αδελφή της. Όταν ο Κρέγκ την απορρίπτει η πληγωμένη Στάνλεϊ φεύγει τρέχοντας με το αυτοκίνητό της και χτυπά έναν περαστικό, τον οποίο αφήνει να πεθάνει στην άσφαλτο. Όταν ανακρίνεται από την αστυνομία, η Στάνλεϊ προσπαθεί να φορτώσει το έγκλημα στον μαύρο γιο της υπηρέτριάς της.
Πληροφορίες Παραγωγής
Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο και βραβευμένο με βραβείο Πούλιτζερ μυθιστόρημα της Έλεν Γκλάσκοου και αποτελεί το δεύτερο σκηνοθετικό εγχείρημα του Τζον Χιούστον, μετά από Το γεράκι της Μάλτας (The Maltese Falcon, 1941). Το μυθιστόρημα θίγει θέματα και καταστάσεις (όπως η αιμομικτική σχέση της Στάνλεϊ με το θείο της Γούιλιαμ και οι ρατσιστικές αντιλήψεις της κοινωνίας απέναντι στους μαύρους) που εύκολα θα μπορούσαν να υποστούν λογοκρισία την εποχή εκείνη και η συγγραφέας πούλησε τα δικαιώματα του μυθιστορήματός της στην εταιρία Warner για 40.000 δολάρια.[2] Ο Χιούστον πρότεινε τον Χάουαρντ Κοχ (ο οποίος είχε διασκευάσει το μυθιστόρημα του Ουίλιαμ Σόμερσετ ΜομΤο γράμμα (The Letter, 1940) για τη μεγάλη οθόνη επίσης με τη Ντέιβις) για τη διασκευή του μυθιστορήματος. Η συγγραφή του σεναρίου έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφευχθεί λογοκρισία, γι' αυτό το λόγο οι σεξουαλικές ορέξεις του θείου της Στάνλεϊ αφέθηκαν μόνο να εννοούνται.[3] Μετά την προβολή της ταινίας ο κριτικός Μπόσλεϊ Κράουδερ δήλωσε ότι η ταινία μένει αμιγώς πιστή στο μυθιστόρημα κι επαίνεσε τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τις φυλετικές διακρίσεις.[4]
Η Μπέτι Ντέιβις ήθελε να αναλάβει το ρόλο της καλής αδελφής Ρόι, αλλά ο Τζακ Γουόρνερ, που ήξερε ότι η Ντέιβις προσέλκυε περισσότερο κόσμο στους κινηματογράφους όταν υποδυόταν την κακιά, την ανάγκασε να δεχτεί το ρόλο της Στάνλεϊ.[5] Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων η Ντέιβις ήρθε σε σύγκρουση με τον Τζον Χιούστον που είχε αναπτύξει ερωτική σχέση με την Ολίβια Ντε Χάβιλαντ, καθώς δεν ήταν ευχαριστημένη από το σενάριο. Αργότερα δήλωσε ότι το μυθιστόρημα της Γκλάσκοου ήταν υπέροχο, ότι το σενάριο αδικούσε και ότι μια αληθινή ιστορία μετατράπηκε σε απαίσια ταινία.[3] Η Ντέιβις πίστευε ότι δεν ήταν αρκετά νέα για το ρόλο και δεν ήταν ευχαριστημένη με τα κοστούμια.[3] Επέμεινε ώστε ο Όρι Κέλι να σχεδιάσει ξανά τα κοστούμια και φρόντισε να επιμεληθεί η ίδια το μακιγιάζ της. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο προκλητικό, όσο και ο χαρακτήρας της Στάνλεϊ. Η ίδια η Ντέιβις συνέβαλλε στην πρόσληψη του Αφρο-Αμερικανού Έρνεστ Άντερσον, του οποίου η ερμηνεία βραβεύτηκε από το ινστιτούτο National Board Of Review.[3] Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο σύζυγός της Άρθουρ Φάρνσγουορθ εισήχθη στο νοσοκομείο με πνευμονία και αργότερα αρρώστησε και η ίδια η Ντέιβις.
Τρεις μέρες μετά το βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ ο Χιούστον κατετάγη στο στρατό και τον αντικατέστησε ο Ραούλ Γουόλς, με τον οποίο η Ντέιβις είχε κάκιστες σχέσεις. Η ταινία βγήκε εκτός προϋπολογισμού λόγω των επανειλημμένων καθυστερήσεων και η πρώτη προβολή της συνοδεύτηκε από αρνητικά σχόλια, που αφορούσαν κυρίως το βαρύ μακιγιάζ και τη γκαρνταρόμπα της Ντέιβις.[5] Η ταινία είχε εμπορική απήχηση πάραυτα και η Ντέιβις παρά το γεγονός ότι τη θεωρούσε κακή, ήταν ικανοποιημένη για το γεγονός ότι ο χαρακτήρας του μαύρου Πάρι Κλέι εμφανιζόταν μορφωμένος και συνετός. Αυτό έδωσε μεγάλη χαρά στους Αφρο-Αμερικανούς, που μέχρι τότε το Χόλιγουντ τους παρουσίαζε ως σκλάβους και αμόρφωτους.[3]