Δούκας της Ακουιτανίας
|
|---|
![]() |
| Αρχικός κάτοχος | Σορσό |
|---|
| Δημιουργία | 778 |
|---|
Ο Δούκας της Ακουιτανίας ήταν ο κυβερνήτης της αρχαίας περιοχή της Ακουιτανίας υπό την κυριαρχία των Φράγκων, των Άγγλων και των μετέπειτα Γάλλων βασιλέων, δεν πρέπει να συγχέεται με την σύγχρονη. Τα διαδοχικά κράτη της Ακουιτανίας που δημιουργήθηκαν με την διάλυση του Βησιγοτθικού βασιλείου της Ισπανίας ήταν η Οξιτανία που αντιστοιχούσε στην Ακουιτανία και η Λανγκντόκ που αντιστοιχούσε στην Τουλούζη. Κληρονόμησαν τους Βησιγοτθικούς νόμους και το Ρωμαϊκό Δίκαιο σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είχαν την ψηλότερη θέση από οποιοδήποτε άλλο κράτος στην Ευρώπη μέχρι τον 20ο αιώνα. Ο Βησιγοτθικός Κώδικας κωδικοποιήθηκε το 642 και επεκτάθηκε με τον "Κώδικα του Ρέκεσβιντ" (653), οι γυναίκες μπορούσαν να κληρονομήσουν γη και τίτλο και να το διαχειριστούν ανεξάρτητα από τους συζύγους τους ή τις αρσενικές σχέσεις, να διαθέσουν την περιουσία τους σε νόμιμες διαθήκες εάν δεν είχαν κληρονόμους, να εκπροσωπούνται και να καταθέτουν ως μάρτυρες στο δικαστήριο από την ηλικία των 14 ετών και να φροντίζουν για τους δικούς τους γάμους μετά την ηλικία των 20.[1] Ως εκ τούτου, η προτίμηση των πρωτότοκων αντρών ήταν ο εφαρμοσμένος νόμος διαδοχής για την ευγένεια.
Την εποχή που κυβερνούσαν το Δουκάτο της Ακουιτανίας οι Μεροβίγγειοι οι δούκες είχαν έδρα την Τουλούζη, η Δυναστεία των Καρολιδών χρησιμοποίησε πολλές διαφορετικές πρωτεύουσες στα βόρεια. Ο Πεπίνος ο Βραχύς παραχώρησε το χρυσό έμβλημα του δουκάτου της Ακουιτανίας στον Ουάιφερ στο Αβαείο του Αγίου Μάρσιαλ στην Λιμόζ. Ο Καρολίδης βασιλιάς Πεπίνος Α΄ της Ακουιτανίας τάφηκε στο Πουατιέ. Ο Κάρολος το Παιδί στέφτηκε στην Λιμόζ και τάφηκε στην Μπουρζ. Η Ακουιτανία ανεξαρτητοποιήθηκε όταν πέθανε ο Κάρολος ο Παχύς, ο Ρανούλφος Β΄ του Πουατιέ ήταν ο πρώτος που πήρε τον βασιλικό τίτλο. Ο Λουδοβίκος Ε΄ της Γαλλίας στέφτηκε στα τέλη του 10ου αιώνα στην Μπριούντ.
Η στέψη του δούκα της Ακουιτανίας μετακινήθηκε σύμφωνα με μια "φόρμουλα" στα τέλη του 12ου αιώνα από την Σαιντ-Ετιέν στην Λιμόζ, με την ίδια "φόρμουλα" η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα στην Λιμόζ. Ο βασιλιάς θα δεχόταν στην διάρκεια της στέψης του μεταξωτό μανδύα, κορώνα, εμβλήματα, σπαθί και το δαχτυλίδι του Αγίου Βαλερίου. Ο Βησιγότθος δούκας Συετρίες αιχμαλωτίστηκε από τον Κλόβις Α΄ όταν ξέσπασε ο Α΄ Φραγκο-Βησιγοτθικός πόλεμος.[2]
Μεροβίγγειοι βασιλείς της Ακουιτανίας
Ο Δαγοβέρτος Α΄ κατέλαβε την Ακουιτανία και την ενσωμάτωσε στην Αυστρασία (632), έγινε αργότερα ανεξάρτητο δουκάτο με τον Φελίξ της Ακουιτανίας (660)
Δούκες της Ακουιτανίας
Ο Πεπίνος ο Βραχύς από την Δυναστεία των Καρολιδών κατέλυσε το δουκάτο της Ακουιτανίας και το ενσωμάτωσε στην Αυτοκρατορία των Φράγκων, το δουκάτο δημιουργήθηκε ξανά με τον Ρανούλφος Α΄ του Πουατιέ (852).
Παραπομπές
- ↑ Klapisch-Zuber, Christiane; A History of Women: Book II Silences of the Middle Ages, The Belknap Press of Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts, London, England. 1992, 2000 (5th printing). Chapter 6, "Women in the Fifth to the Tenth Century" by Suzanne Fonay Wemple, pg 74. According to Wemple, Visigothic women of Spain and the Aquitaine could inherit land and title and manage it independently of their husbands, and dispose of it as they saw fit if they had no heirs, and represent themselves in court, appear as witnesses (by the age of 14), and arrange their own marriages by the age of twenty
- ↑ Lemovicensis, Ruricius; Limoges), Ruricius I. (Bishop of (1999). Ruricius of Limoges and Friends: A Collection of Letters from Visigothic Gaul. Liverpool University Press. σ. 15
Πηγές
- Klapisch-Zuber, Christiane; A History of Women: Book II Silences of the Middle Ages, The Belknap Press of Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts, London, England. 1992, 2000 (5th printing).
- Lemovicensis, Ruricius; Limoges), Ruricius I. (Bishop of (1999). Ruricius of Limoges and Friends: A Collection of Letters from Visigothic Gaul. Liverpool University Press
.jpg)
.jpg)
.jpg)
