Τα δασικά χωριά είναι τεχνητά δημιουργημένα χωριά σε απομακρυσμένες ορεινές περιοχές της Ελλάδας, που ιδρύθηκαν με νόμο το 1995 (ΦΕΚ 170/Β/14-3-1995) για τουριστικούς σκοπούς.[1] Σύμφωνα με το νόμο, περιλαμβάνουν μια ομάδα απλών κατοικιών διαβίωσης σε απομακρυσμένες δασικές περιοχές, που προορίζονται για επισκέπτες βουνών και δασών που θέλουν να μείνουν σε σχετική άνεση κοντά στη φύση.[2]
Ένα «δασικό χωριό» δεν είναι μια ορεινή καλύβα ή ορεινό καταφύγιο. Η αρχική οδηγία για τη δημιουργία τους καθόρισε τον αριθμό των 20 οικίσκων ως το μέγιστο επιτρεπόμενο.[2]
Επίσης δεν είναι ένα ξενοδοχείο με την παραδοσιακή έννοια. Αν και ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί, μπερδεύοντας έτσι το ζήτημα.
Νομική υπόσταση
Παρά το γεγονός ότι τέτοια ορεινά χωριά δημιουργήθηκαν με υπουργικό διάταγμα, ο νόμος 2160/93 και με ειδικές περιβαλλοντικές άδειες του άρθρου 2 του νόμου 3010/02, υπήρξαν νομικές προκλήσεις, επικεντρώνοντας κυρίως στο γεγονός ότι βρίσκονται εντός εθνικών δρυμών ή καθορισμένων περιοχών άγριας ζωής. Ωστόσο, η απόφαση της αρχής του «Συνήγορου του Πολίτη» ξεκαθάρισε αυτά τα ζητήματα.[3] Παρ' όλα αυτά, οι αντιδράσεις σε ορισμένες περιοχές οδήγησαν στην ακύρωση αρκετών από τις αρχικά προγραμματισμένες τοποθεσίες.[4]
