Ο Γουίλιαμ Πιτ, 1ος κόμης του Τσάταμ, αγγλ.: William Pitt, 1st earl of Chatham, Ιδιαίτερος Σύμβουλος (PC), Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας (FRS) (15 Νοεμβρίου 1708 – 11 Μαΐου 1778) ήταν Βρετανός πολιτικός της ομάδας των Γουίγκ (Whig), που υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας από το 1766 έως το 1768. Οι ιστορικοί τον αποκαλούν Τσάταμ ή Γουίλιαμ Πιτ τον Πρεσβύτερο για να τον ξεχωρίσουν από τον γιο του Γουίλιαμ Πιτ τον Νεότερο, ο οποίος ήταν επίσης πρωθυπουργός. Ο Πιτ o Πρεσβύτερος ήταν επίσης γνωστός ως ο Μεγάλος Κοινός (the Great Commoner), λόγω της μακροχρόνιας άρνησής του να αποδεχθεί έναν τίτλο ευγένειας μέχρι το 1766.
Ο Πιτ ήταν μέλος του βρετανικού υπουργικού συμβουλίου και ο άτυπος ηγέτης του από το 1756 έως το 1761 (με ένα σύντομο διάλειμμα το 1757), κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου (συμπεριλαμβανομένου του Γαλλικού-Ινδιανικού πολέμου στις αμερικανικές αποικίες). Πάλι ηγήθηκε του υπουργείου, έχοντας τον επίσημο τίτλο του λόρδου για την Ιδιαίτερη Σφραγίδα (Lord Privy Seal), μεταξύ 1766 και 1768. Μεγάλο μέρος της δύναμής του προερχόταν από τη λαμπρή ρητορική του. [11] Ήταν εκτός εξουσίας για το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του και έγινε γνωστός για τις επιθέσεις του στην κυβέρνηση, όπως αυτές για τη διαφθορά του Γουόλπολ τη δεκαετία του 1730, τις επιδοτήσεις του Αννόβερου τη δεκαετία του 1740, την ειρήνη με τη Γαλλία τη δεκαετία του 1760 και την αδιάλλακτη πολιτική προς τις αμερικανικές αποικίες τη δεκαετία του 1770. [12]
Ο Πιτ είναι περισσότερο γνωστός ως ο εν καιρώ πολέμου πολιτικός ηγέτης της Βρετανίας στον Επταετή Πόλεμο, ειδικά για την αφοσίωσή του στη νίκη επί της Γαλλίας, μια νίκη που εν τέλει εδραίωσε την κυριαρχία της Βρετανίας στις παγκόσμιες υποθέσεις. Είναι επίσης γνωστός για τη λαϊκή απήχησή του, την αντίθεσή του στην ύπαρξη διαφθοράς στην κυβέρνηση, την υποστήριξή του στην αμερικανική θέση ενόψει του Αμερικανικού Επαναστατικού Πολέμου, την υπεράσπιση τού βρετανικού μεγαλείου, τού επεκτατισμού και της αυτοκρατορίας, και τον ανταγωνισμό του προς τους κύριους εχθρούς της Βρετανίας και ανταγωνιστές για αποικιακή δύναμη, δηλ. την Ισπανία και τη Γαλλία. [13] Η Μαίρη Πέτερς υποστηρίζει ότι η πολιτική του ικανότητα βασίστηκε σε μια σαφή, συνεπή και ευδιάκριτη εκτίμηση της αξίας της αυτοκρατορίας. [14]
Ο Βρετανός κοινοβουλευτικός ιστορικός Π.Ντ.Γκ. Τόμας υποστήριξε ότι η εξουσία του Πιτ δεν βασιζόταν στις οικογενειακές του συνδέσεις, αλλά στις εξαιρετικές κοινοβουλευτικές ικανότητες, με τις οποίες κυριαρχούσε στη Βουλή των Κοινοτήτων. Επέδειξε επιβλητικότητα, λαμπρή ρητορική και επιδεξιότητα στη συζήτηση, και χρησιμοποίησε ευφυώς ευρεία λογοτεχνική και ιστορική γνώση. Οι μελετητές τον κατατάσσουν υψηλά μεταξύ όλων των Βρετανών πρωθυπουργών. [15]
Νεανική ζωή
Ο πάππος του, κυβερνήτης Τόμας "Αδαμάντινος" Πιτ Ο λόρδος Κάμπαμ, ο προϊστάμενος και πολιτικός μέντορας του Πιτ. Ο Πιτ ήταν μέλος μιας ομάδας νεαρών βουλευτών, γνωστών ως <i>λυκόπουλα του Κάμπαμ</i>.
Ανεβαίνει σε σπουδαιότητα
Το τεράστιο μνημείο του Γουίλιαμ Πιτ του Πρεσβύτερου, στο Γκίλντχολ του Λονδίνου, στέκεται απέναντι από το εξίσου τεράστιο μνημείο τού γιου του, Γουίλιαμ Πιτ του Νεότερου, σε μια ισορροπημένη σύνθεση. Ο Γεώργιος Β΄ της Αγγλίας οδηγεί τις δυνάμεις του στη νίκη, στη μάχη του Ντέτινγκεν (1743). Ο Πιτ υπέστη τη διαρκή δυσαρέσκειά του, αφότου επιτέθηκε στη βρετανική υποστήριξη προς το Ανόβερο, κάτι που κατέστρεψε τις σχέσεις τους για είκοσι χρόνια.
Αναλαμβάνει τη Μισθοδοσία του Στρατού
Προτομή του Γουίλιαμ Πιτ του Πρεσβύτερου, έργο του Τζόζεφ Γουίλτον, Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων, Λονδίνο.«Πρέπει να κηρύξουμε τον πόλεμο στη Γαλλία» . Αυτή η περίεργη αναπαράσταση του Γουίλιαμ Πιτ να κάνει μια ομιλία στο Κοινοβούλιο θέλει να δείξει την απόλυτη αντίθεσή του στη Γαλλία για τα αποικιακά προβλήματα. Ο μακροχρόνιος αντίπαλος του Πιτ, Χένρυ Φοξ.
Γραμματέας για θέματα της Νότιας Ευρώπης
Pitt the Elder, του William Hoare
Υπουργός μαζί με τον Νιούκαστλ
Ο δούκας του Νιούκαστλ με τον οποίο ο Πιτ σχημάτισε μια ετερόκλητη συνεργασία από το 1757. Η νίκη του Τζέιμς Γουλφ στη μάχη του Κεμπέκ το 1759. Τα νέα σύνορα που χαράχτηκαν από τη Βασιλική Διακήρυξη του 1763. Η νίκη του Ρόμπερτ Κλάιβ στη μάχη του Πλάσεϋ καθιέρωσε την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών ως στρατιωτική αλλά και εμπορική δύναμη. Η άνοδος του λόρδου Μπιουτ στην εξουσία μεταξύ 1760 και 1762 επηρέασε δραματικά την έμφαση της πολεμικής προσπάθειας της Βρετανίας. Όπως ο νέος βασιλιάς, ο Μπιούτ τάχθηκε υπέρ του τερματισμού της βρετανικής εμπλοκής στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Μετέπειτα ζωή
Το οικόσημο του Γουίλιαμ Πιτ. Ο θυρεός του Γουίλιαμ Πιτ. Σημειώστε ότι το έμβλημα αποτελεί τη βάση για τον θυρεό του Πίτσμπουργκ στην Πενσυλβάνια και του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ.Το τέλος του κόμη του Τσάταμ στη Βουλή των Λόρδων, 7 Απριλίου 1778. Πίνακας του Τζον Σίνγκλετον Κόπλεϋ, 1779–80. (Στην πραγματικότητα απεβίωσε 34 ημέρες μετά).
Υστεροφημία
Ο Γουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος επρόκειτο να γίνει πρωθυπουργός σε νεαρή ηλικία και να ηγηθεί της Βρετανίας για περισσότερα από είκοσι χρόνια.
Οικογένεια και προσωπική ζωή
Ο Πιτ νυμφεύτηκε τη λαίδη Έστερ Γκρένβιλ (1720–1803), κόρη του 1ου κόμη του Τεμπλ, στις 16 Νοεμβρίου 1754, με ιερέα τον Φράνσις Άισκοφ με ειδική άδεια στο σπίτι της στην οδό Άργκαϋλ του Λονδίνου . [16][17] Είχαν πέντε παιδιά:
λαίδη Έστερ Πιτ (19 Οκτωβρίου 1755 – 20 Ιουλίου 1780), παντρεύτηκε τον υποκόμη Μαόν, μετέπειτα 3ο κόμη τού Στάνχοουπ, στις 19 Δεκεμβρίου 1774. Είχαν τρία παιδιά, συμπεριλαμβανομένης της περιηγήτριας και αραβίστριας λαίδης Έστερ Στάνχοουπ.
Τζον Πιτ, 2ος κόμης του Τσάταμ (1756–1835), νυμφεύτηκε την εντιμότατη Μαίρη Τάουνσεντ.
λαίδη Χάριετ Πιτ (18 Απριλίου 1758 – 1786), [18] παντρεύτηκε τον εντιμότατο Έντουαρντ-Τζέιμς Έλιοτ, μεγαλύτερο γιο του 1ου βαρώνου Έλιοτ, το 1785 και απέκτησαν ένα παιδί.
εντιμότατος Γουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος (28 Μαΐου 1759 – 23 Ιανουαρίου 1806), ο οποίος διετέλεσε επίσης πρωθυπουργός. Δεν νυμφεύτηκε ποτέ.
εντιμότατος Τζέιμς-Τσαρλς Πιτ (24 Απριλίου 1761 – 13 Νοεμβρίου 1780), [19] αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού. Απεβίωσε στην Αντίγκουα. Δεν παντρεύτηκε ποτέ.
↑Marie Peters, "The Myth of William Pitt, Earl of Chatham, Great Imperialist: Part One, Pitt and Imperial Expansion 1738–1763," Journal of Imperial and Commonwealth History, January 1993, vol. 21, issue 1, pp. 31–74
Moncure, James A. (επιμ.) Ερευνητικός Οδηγός για την Ευρωπαϊκή Ιστορική Βιογραφία: 1450–Σήμερα (4 τόμος 1992); 4:1629–39
Peters, Marie (1993). "The myth of William Pitt, Earl of Chatham, great imperialist part I: Pitt and imperial expansion 1738–1763". Journal of Imperial and Commonwealth History. 21 (1): 31–74.
Peters, Marie (1994). "The Myth of William Pitt, Earl of Chatham, Great Imperialist Part 2: Chatham and Imperial Reorganization 1763–78". Journal of Imperial and Commonwealth History. 22 (3): 393–431
Pitt, William· Coupland, Sir Reginald (1915). Milford, Humphrey, επιμ. The War Speeches of William Pitt the Younger (στα Αγγλικά). Coffee.Thomas. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2018.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Works by or about William Pitt, 1st Earl of Chatham at Internet Archive
Works by William Pitt, 1st Earl of Chatham at LibriVox (public domain audiobooks)
