Ο Μπίτοφ στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Μόσχας (2013).
Στο Πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ εγκαινίασε την ενασχόλησή του με τη συγγραφή, συμμετέχοντας στη λογοτεχνική λέσχη της σχολής του[15]. Ο Μπίτοφ ξεκίνησε να δημοσιεύει διηγήματα το 1960 σε λογοτεχνικό περιοδικό και το 1963 εξέδωσε στο Λένινγκραντ το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Το μεγάλο μπαλόνι» που περιελάμβανε διάφορα διηγήματά του. Τα επόμενα χρόνια δημοσίευσε έργα όπως η «Εξοχή»[15] (Μόσχα, 1967) που θεωρείται ένα από τα καλύτερα βιβλία του[18], το - ταξιδιωτικού χαρακτήρα - «Μαθήματα από την Αρμενία» που κυκλοφόρησε το 1969[14][15][16], τα «Επτά ταξίδια» (1976)[15] κ.ά. Μεταξύ των ετών 1971 και 1972, ο Μπίτοφ ολοκλήρωσε τη συγγραφή του μυθιστορήματος «Ο οίκος του Πούσκιν», στο οποίο καταπιάστηκε με τα αρνητικά σημάδια της σταλινικής περιόδου στις ζωές των ανθρώπων που τη βίωσαν[19]. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1978 στις ΗΠΑ (στη ρωσική γλώσσα)[14], καθώς απορρίφθηκε η έκδοσή του στη χώρα του. Εν τέλει κυκλοφόρησε στη Σοβιετική Ένωση μόλις κατά την περίοδο της Περεστρόικα[14][15]. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα έχει χαρακτηριστεί ως το σπουδαιότερο και πιο γνωστό έργο του Μπίτοφ, καθώς και ένα από τα σημαντικότερα έργα του ρωσικού μεταμοντερνισμού, αλλά και της εποχής του[20]. Τα επόμενα χρόνια τα έργα του λογοκρίθηκαν, ενώ από το 1978 ζούσε μεταξύ Λένινγκραντ και Μόσχας. Επανεμφανίστηκε στα γράμματα την περίοδο του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και επιπλέον ξεκίνησε τα ταξίδια στο εξωτερικό διδάσκοντας ρωσική λογοτεχνία σε διάφορα πανεπιστήμια, κατά κύριο λόγο στις ΗΠΑ[15].
Κατά καιρούς ο Μπίτοφ λάμβανε δημόσια θέση πάνω σε διάφορα γεγονότα της ρωσικής επικαιρότητας και το 2014 υπέγραψε μαζί με άλλους διανοούμενους, καλλιτέχνες κλπ ανακοίνωση με την οποία τασσόταν ενάντια στη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία και στην προσάρτηση της Κριμαίας[21]. Απεβίωσε σε νοσοκομείο της Μόσχας[17], την 3η Δεκεμβρίου[14][17] του 2018.
Αποτίμηση
Ο Μπίτοφ υπήρξε ένας πολυγραφότατος συγγραφέας. Η συγγραφική του παραγωγή διακρίνεται από μια ποικιλία και περιλαμβάνει διηγήματα, μυθιστορήματα, ποιήματα, σενάρια κινηματογραφικών ταινιών, δοκίμια, ταξιδιωτικές εντυπώσεις κ.ά., ενώ ασχολήθηκε με έννοιες όπως το νόημα και ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης, η συνείδηση, η πραγματικότητα, οι τέχνες, η ιστορία κ.ο.κ[19]. Τη δεκαετία του 1960 καταχωρήθηκε από τους κριτικούς λογοτεχνίας της εποχής στην κατηγορία των λεγομένων Ρώσων νεωτεριστών διηγηματογράφων μαζί με τους Βασίλι Ακσένοφ, Βίκτορ Κονέτσκι κλπ[22]. Θεωρείται ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ρωσικού λογοτεχνικού μεταμοντερνισμού και για τη συμβολή του στα γράμματα τιμήθηκε με βραβεία και διακρίσεις στην πατρίδα του και στο εξωτερικό[15][17].
Brown, Deming (2008) [1978]. Soviet Russian literature since Stalin. Cambridge, New York, Melbourne: Cambridge University Press.
Chances, Ellen (1993). Andrei Bitov. The Ecology of Inspiration. Cambridge: Cambridge University Press.
Epstein Mikhail N., Genis Alexander A., Vladiv-Glover Slobodanka (2016) [1999]. Russian Postmodernism. New Perspectives on Post-Soviet Culture. New York/Oxford: Berghahn.
