Ο Αντρέ Καγιάτ (γαλλικά: André Cayatte) (Καρκασσόν, 1909 - Παρίσι, 1989) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης και δικηγόρος, ο οποίος έγινε γνωστός για τις ταινίες του με επίκεντρο θέματα εγκληματικότητας, δικαιοσύνης και ηθικής ευθύνης.[12]
Ο Αντρέ Καγιάτ ξεκίνησε τη σκηνοθετική του καριέρα στην υπό γερμανικό έλεγχο κινηματογραφική εταιρεία Continental Films κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του που ασχολήθηκαν με τα χαρακτηριστικά του θέματα περιλαμβάνουν τις Justice est faite (Η δικαιοσύνη μίλησε, 1950), την πρώτη από μια σειρά ταινιών με τις οποίες στράφηκε κατά του γαλλικού δικαστικού συστήματος [13] και με την οποία κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, το Είμαστε όλοι δολοφόνοι, (Nous sommes tous des assassins,1952), μια καταγγελία της θανατικής ποινής, και Le Passage du Rhin (Το πέρασμα του Ρήνου, 1960).[14]
Το 1963, έκανε ένα τολμηρό πείραμα στην αφηγηματική ταινία με ένα σύνολο δύο ταινιών: Jean-Marc ou La vie conjugale (Ανατομία ενός γάμου: Οι μέρες μου με τον Ζαν-Μαρκ) και Françoise ou La vie conjugale (Ανατομία ενός γάμου: Οι μέρες μου με τη Φρανσουάζ). Αυτές οι δύο ταινίες αφηγούνται την ίδια ιστορία από διαφορετική αφηγηματική άποψη. Η ταινία του του 1973, Il n'y a pas de fumée sans feu, κέρδισε το βραβείο Χρυσή Άρκτος στο 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. [15]
Περαιτέρω θέματα με τα οποία ασχολήθηκε ήταν κοινωνικά προβλήματα, διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας, παιδεραστία, ευθανασία, ατομική βόμβα, γαλλο-γερμανική συμφιλίωση, θανατική ποινή.
