Μια νεαρή ηθοποιός κατηγορείται για τη δολοφονία μιας φίλης της. Συλλαμβάνεται, δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Μεταξύ των ενόρκων είναι κι ένας γνωστός ηθοποιός και συγγραφέας, ο οποίος βέβαιος για την αθωότητά της πραγματοποιεί έρευνα για να βρει τον πραγματικό δολοφόνο που είναι τελικά ο μνηστήρας της κατηγορουμένης. Τον καλεί να παίξει σε ένα θεατρικό έργο που αναπαριστά τον φόνο, εκείνος καταλαβαίνει πως αποκαλύφθηκε και καθώς εκτελεί ένα ακροβατικό νούμερο στο τσίρκο αυτοκτονεί.
Παρατηρήσεις
Επρόκειτο για μια συγκαλυμμένη ιστορία ομοφυλοφιλίας επειδή ο δολοφόνος ομολογεί πως σκότωσε τη φίλη της μνηστής του επειδή γνώριζε πράγματα για τις σεξουαλικές τους συνήθειες. [7]
Επειδή ο ήχος δεν μπορούσε να μπει εκ των υστέρων ο Χίτσκοκ έβαλε μια ορχήστρα μέσα στο στούντιο των γυρισμάτων πίσω από τα ντεκόρ των γυρισμάτων και ηχογραφείτο την ίδια στιγμή. [8]
Της ταινίας αυτής υπάρχει και γερμανική βερσιόν με πρωταγωνιστή τον ‘Αλφρεντ Άμπελ την οποία ο σκηνοθέτης γύρισε στο Λονδίνο και παρά τις σχετικές προτάσεις που του έγιναν από τους Γερμανούς δεν επέφερε αλλαγές στην ταινία. [9]
Επρόκειτο για ένα φιλμ-σπαζοκεφαλιά/γρίφο, καθώς οι ιστορίες της Άγκαθα Κρίστι. [10]
Μελετητές του έργου του Χίτσκοκ επισημαίνουν την θεατρικότητα[11] που υποβάλλεται στην ταινία μέσα από τα εξπρεσιονιστικά ντεκόρ τόσο των εξωτερικών όσο και των εσωτερικών χώρων της ταινίας, οι είσοδοι και έξοδοι γίνονται από τα δεξιά μόνο ή από τα αριστερά μόνο, κάθε χώρος διαιρείται σ΄ένα κύριο κι ένα δευτερεύοντα χώρο: προσκήνιο-παρασκήνιο, (το δικαστήριο/η αίθουσα των ενόρκων κλπ.) [12]
Η κατηγορούμενη είναι ηθοποιός, ο δολοφόνος είναι ακροβάτης, ο ένορκος είναι θεατρικός συγγραφέας, η κάθαρση επιτελείται πάνω στη σκηνή[13]
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στον επιφαινόμενο κόσμο του θεάματος κι εκείνον του δικαστηρίου, όπως αυτή γίνεται μέσα στην ταινία, αναδεικνύει την άποψη πως οι κρίσεις τελικά για ένα θέαμα ή ένα έγκλημα δεν μπορεί να είναι τελεσίδικες αν δεν κατέχει κάποιος όλα τα δεδομένα. [14]
