Vincenzo Gioberti

Πληροφορίες
Τύπος και κλάση	Αντιτορπιλικό κλάσης Oriani.
Ονομασίες	Έφερε το όνομα του Ιταλού φιλοσόφου, πολιτικού και πρωθυπουργού του Βασιλείου της Σαρδηνίας Βιτσέντζο Τζιομπέρτι (Vincenzo Gioberti).
Ναυπηγείο	Cantiere navale fratelli Orlando (OTO), Λιβόρνο
Έναρξη ναυπήγησης	2 Ιανουαρίου 1936
Καθέλκυση	19 Σεπτεμβρίου 1936
Ένταξη σε υπηρεσία	27 Οκτωβρίου 1937
Κατάληξη	Τορπιλίστηκε στις 9 Αυγούστου 1943.
Γενικά χαρακτηριστικά
Εκτόπισμα	κανονικό (standard): 1730–1780 t (1700–1750 LT) πλήρες: 2440–2490 t (2400–2450 LT)
Μήκος	106,7 m (ολικό)
Πλάτος	10,15 m
Βύθισμα	3,42–4,8 m
Πρόωση	Το προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 48000 shp.
Ταχύτητα	33–33 kn
Πλήρωμα	207 αξιωματικοί και ναύτες (την περίοδο του πολέμου)
Οπλισμός	4 πυροβόλα των 120 mm 2 πυροβόλα των 120 mm φωτισμού/ανάδειξης στόχων 4 πολυβόλα των 13,2 mm 6 τορπιλοσωλήνες των 533 mm 56 νάρκες
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Vincenzo Gioberti ήταν ένα από τα τέσσερα αντιτορπιλικά κλάσης Oriani που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Ολοκληρώθηκε το 1937 και έλαβε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σχεδιαστικά η κλάση Oriani δεν ήταν παρά μια βελτιωμένη σε ορισμένα σημεία εκδοχή της προγενέστερης κλάσης Maestrale.^[1] Είχαν ολικό μήκος 106,7 m, πλάτος 10,15 m και μέσο βύθισμα 3,15 m το οποίο έφθανε στα 4,3 m με πλήρες φορτίο.^[2] Το εκτόπισμά τους έφθανε τους 1700–1750 t (1670–1720 LT) με κανονικό φορτίο και τους 2400–2450 t (2360–2410 LT).^[3] Το πλήρωμά τους την περίοδο του πολέμου ανερχόταν σε 206 αξιωματικούς και ναύτες.^[4]

Το προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 48000 shp και μπορούσαν να φθάσουν σε ταχύτητες της τάξεως των 32-33 kn σε πραγματικές συνθήκες. Κατά τις θαλάσσιες δοκιμές είχαν φθάσει και τους 38-39 kn, όμως με πολύ περιορισμένο φορτίο. Η ακτίνα δράσης τους ήταν περίπου 2600-2800 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 18 kn και 690 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 33 kn.^[3]

Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από τέσσερα πυροβόλα των 120 mm εγκατεστημένα σε ζεύγη σε ένα πύργο μπροστά από την υπερκατασκευή και έναν πίσω από αυτήν.^[5] Διέθεταν επίσης δύο πυροβόλα των 120 mm που έβαλαν βλήματα φωτισμού/ανάδειξης στόχων (star-shells) καθώς και έξι τορπιλοσωλήνες των 533 mm. Αντιαεροπορική κάλυψη παρείχαν τέσσερα πολυβόλα των 13,2 mm. Παρόλο που δεν διέθεταν σόναρ ώστε να μπορούν να δράσουν ως ανθυποβρυχιακά, τα αντιτορπιλικά της κλάσης αυτής είχαν δύο εκτοξευτές βομβών βυθού.^[3] Μπορούσαν επίσης να μεταφέρουν έως και 56 νάρκες.^[5]

• Brescia, Maurizio (2012). Mussolini's Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8. 
• Fraccaroli, Aldo (1968). Italian Warships of World War II. Shepperton, UK: Ian Allan. ISBN 0-7110-0002-6. 
• Roberts, John (1980). «Italy». Στο: Chesneau, Roger, επιμ. Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. New York: Mayflower Books. σελίδες 280–317. ISBN 0-8317-0303-2. 
• Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two (Third Revised έκδοση). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2. 
• Whitley, M. J. (1988). Destroyers of World War 2: An International Encyclopedia. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-85409-521-8.