Οι King Crimson είναι ροκσυγκρότημα από την Μεγάλη Βρετανία. Δημιουργήθηκαν το 1969 και έκτοτε έχουν περάσει περισσότεροι από είκοσι μουσικοί από την σύνθεση τους. Υπήρξαν προπάτορες του progressive rock,[4] ενώ αφομοίωσαν διάφορες επιδράσεις και ενορχηστρώσεις στην ιστορία τους (συμπεριλαμβανομένης της jazz και της folk, κλασικής και πειραματικής μουσικής, ψυχεδελικής μουσικής, hard rock και heavy metal,[5]new wave, gamelan, electronica και drum and bass). Επέδρασαν στην μουσική πολλών σύγχρονων καλλιτεχνών και απόκτησαν σημαντική απήχηση, αν και δεν βρήκαν πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.[6]
Το ντεμπούτο-άλμπουμ τους, "In the Court of the Crimson King", υπήρξε το πιο επιτυχημένο τους, ενώ ακολούθησαν έξι ακόμη άλμπουμ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70. Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1974 και επανενώθηκε στις αρχές της επόμενης δεκαετίας, κυκλοφορώντας τρία άλμπουμ πριν διαλυθεί και πάλι το 1984. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Ρόμπερτ Φριπ σχημάτισε και πάλι τους King Crimson, κυκλοφορώντας τρεις δίσκους και περιοδεύοντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Βιογραφία
1969-1974
Οι King Crimson προήλθαν από το τρίο Giles, Giles and Fripp, το οποίο κυκλοφόρησε το άλμπουμ "The Cheerful Insanity of Giles, Giles and Fripp" το 1968.[7] Το συγκρότημα διαλύθηκε το Νοέμβριο του 1968 και ο κιθαρίστας Ρόμπερτ Φριπ και ο ντράμερ Μάικλ Γκάιλς σχημάτισαν τους King Crimson, μαζί με τον μπασίστα Γκρεγκ Λέικ και τον κιμπορντίστα Ίαν ΜακΝτόναλντ, μέσω του οποίου γνώρισαν τον στιχουργό Πίτερ Σίνφιλντ.[8]
Το συγκρότημα έδωσε την πρώτη του συναυλία στις 9 Απριλίου1969 στο κλαμπ Speakeasy του Λονδίνου και τρεις μήνες αργότερα εμφανίστηκε μπροστά σε 500.000 θεατές στην συναυλία των Rolling Stones στο Hyde Park.[9] Στις 10 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο "In the Court of the Crimson King", ο οποίος έγινε χρυσός και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.[10] Παρ' όλα αυτά, μία σειρά συνεχών αλλαγών στην σύνθεση του συγκροτήματος ακολούθησε, με τον Φριπ να είναι το μόνο μέλος της αρχικής μορφής των King Crimson που παρέμεινε. Κατά την πρώτη αμερικάνικη περιοδεία τους, οι Γκάιλς και ΜακΝτόναλντ αποχώρησαν, ενώ ο Γκρεγκ Λέικ έφυγε κατά τις ηχογραφήσεις του δεύτερου τους άλμπουμ, για να ενταχθεί στους Emerson, Lake and Palmer.[11] Ο τραγουδιστής Γκόρντον Χάσκελ ανέλαβε τα φωνητικά για το "In the Wake of Poseidon", που ανέβηκε στην τέταρτη θέση του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών.[12]
Με το ντράμερ Άντι ΜακΚάλοχ και τον Μελ Κόλινς στα πνευστά, κυκλοφόρησαν το "Lizard" στα τέλη του 1970,[13] αλλά δύο ημέρες μετά το πέρας των ηχογραφήσεων το συγκρότημα άλλαξε και πάλι την σύνθεση του. Το μπάσο και τα φωνητικά ανέλαβε ο μετέπειτα μπασίστας των Bad Company, Μποζ Μπάρελ, και τα τύμπανα ο Ίαν Γουάλας.[14] Ένα χρόνο αργότερα, έφθασε στα ράφια των δισκοπωλείων ο δίσκος "Islands" και το ζωντανά ηχογραφημένο "Earthbound",[15][16] μετά την κυκλοφορία του οποίου παρέμεινε μόνο ο Φριπ στο συγκρότημα και το 1972 εντάχθηκαν ο μπασίστας και τραγουδιστής Τζον Γουέτον, ο ντράμερ Μπιλ Μπρούφορντ, ο Τζέιμι Μιρ στα κρουστά και ο πολυοργανίστας Ντέιβιντ Κρος.[17][18]
Η νέα σύνθεση συμπεριέλαβε gothic στοιχεία στον ήχο της, κυκλοφορώντας το "Larks' Tongues in Aspic" τον Μάρτιο του 1973,[19] για να ακολουθήσει το "Starless and Bible Black" ένα χρόνο αργότερα,[20] χωρίς τον Μιρ στο συγκρότημα, ο οποίος είχε αποχωρήσει για να ζήσει σε μοναστήριβουδιστών.[21] Ο Κρος αποχώρησε από το συγκρότημα αλλά συνέχισε ως γκεστ μέχρι την τελευταία τους περιοδεία, όπως και στο "Red", που ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι του 1974. Ο δίσκος κυκλοφόρησε μετά την διάλυση των King Crimson, με την σύνθεση των Φριπ, Γουέτον και Μπρούφορντ να πλαισιώνεται από διάφορους γκεστ μουσικούς.[22]
Η απέχθεια του Φριπ προς το κίνημα του art rock, τον οδήγησε στην διάλυση του συγκροτήματος στις 28 Σεπτεμβρίου1974.
1981-1984
Ο Τρέι Γκαν το 2005
Το 1981, ο Φριπ αποφάσισε να δημιουργήσει ένα νέο συγκρότημα. Μαζί του και πάλι βρέθηκε ο ντράμερ Μπιλ Μπρούφορντ, όπως και ο κιθαρίστας Άντριαν Μπιλιού, ενώ το μπάσο ανέλαβε ο Τόνι Λεβίν. Το νέο σχήμα ονομάστηκε Discipline και μετέβη στην Αγγλία για πρόβες. Έπαιξαν την πρώτη τους συναυλία στο Moles Club του Μπαθ στις 30 Απριλίου του 1981 και περιόδευσαν στην Βρετανία με τους Lounge Lizards. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, άλλαξαν το όνομα τους σε King Crimson.
Το αναγεννημένο συγκρότημα ενέταξε στην μουσική του, στοιχεία της new wave και κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Discipline", το οποίο μπήκε στο Top-50 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.[23] Ακολούθησε το "Beat" τον Ιούνιο του 1982, με την στιχουργική να έχει να κάνει με την γενιά Μπιτ.[24]
Την επόμενη χρονιά, το συγκρότημα ηχογράφησε τον δίσκο "Three of a Perfect Pair", ο οποίος κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1984, ανεβαίνοντας στο # 30 στην πατρίδα τους και το # 58 στις Ηνωμένες Πολιτείες.[25] Η τελευταία συναυλία της περιοδείας για το άλμπουμ στο Spectrum του Μόντρεαλ στις 11 Ιουλίου1984, ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 1998 με τίτλο "Absent Lovers: Live in Montreal".[26]
Μετά το τέλος της περιοδείας, ο Φριπ διέλυσε για δεύτερη φορά το συγκρότημα, όντας δυσαρεστημένος από την συνεργασία των μελών του.
1994-2004
Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Μπιλιού συναντήθηκε με τον Φριπ στην Αγγλία με σκοπό την αναδημιουργία των King Crimson, οι οποίοι επανήλθαν στην μουσική βιομηχανία με την σύνθεση των Φριπ, Μπρούφορντ, Λεβίν και Μπιλιού να πλαισιώνεται από τον Πατ Μαστελότο στα κρουστά και τον κιθαρίστα Τρέι Γκαν, με αποτέλεσμα να αποτελούνται από δύο μπασίστες, δύο κιθαρίστες και δύο ντράμερ.
Τον Οκτώβριο του 1994, κυκλοφόρησαν το ΕΡ "Vrooom", με το παλιότερο μουσικό ύφος τους να αναμειγνύεται με την ηλεκτρονική μουσική.[27] Στα τέλη της ίδιας χρονιάς, ηχογράφησαν το άλμπουμ "THRAK", με επιρροές από την εναλλακτική ροκ σκηνή των μέσω της δεκαετίας του '90.[28] Το συγκρότημα επανήλθε στις περιοδείες το 1995 και το 1996, κυκλοφορώντας το ζωντανά ηχογραφημένο "Thrakattak" τον Μάιο του 1996.[29]
Το 1999, διαφωνίες ανάμεσα στον Φριπ και τον Μπρούφορντ οδήγησαν στην αποχώρηση του δεύτερου από το συγκρότημα, ενώ παράλληλα ο Λεβίν σταμάτησε από μόνιμο μέλος των King Crimson λόγω των συνεχών του υποχρεώσεων με άλλα πρότζεκτ. Οι εναπομείναντες μουσικοί ηχογράφησαν το "the construKction of light", το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2000 και έφθασε μόλις στο # 129 στην Μεγάλη Βρετανία.[30] Για την προώθηση του δίσκου, περιόδευσαν μαζί με τους Tool, με τις ζωντανές τους εμφανίσεις να αποτυπώνονται στο άλμπουμ "Heavy ConstruKction".[31]
Την επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησαν το ζωντανό ΕΡ "Level Five" σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων,[32] ακολουθούμενο από ένα ακόμη ΕΡ το 2002, με τίτλο "Happy with What You Have to Be Happy With".[33]
Ο Γκάβιν Χάρισον το 2007
Ο 13ος δίσκος τους κυκλοφόρησε στις 4 Μαρτίου2003 με τίτλο "The Power to Believe",[34] χωρίς να μπορέσει να μπει στο Top-100 σε Αγγλία ή Ηνωμένες Πολιτείες. Από την περιοδεία του άλμπουμ προέκυψε ένας ακόμη ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος με την ονομασία "EleKtrik: Live in Japan".[35] Το Νοέμβριο του ίδιου έτους, ο Λεβίν επέστρεψε, αντικαθιστώντας τον Τρέι Γκαν, αλλά οι King Crimson πέρασαν και πάλι στον πάγο για την επόμενη τριετία.
2007-σήμερα
Οι Φριπ, Μπίλιου, Λεβίν, Μαστελότο και ο Γκάβιν Χάρισον στην θέση του δεύτερου ντράμερ ένωσαν τις δυνάμεις τους σε μία νέα μορφή των King Crimson. Τον Αύγουστο του 2008, πραγματοποίησαν μία σύντομη περιοδεία τεσσάρων εμφανίσεων, γιορτάζοντας τα σαράντα χρόνια από την ίδρυση του συγκροτήματος. Παρ' όλα αυτά, παρέμειναν ανενεργοί μέχρι το 2013, όταν με τους Τζάκο Τζάκζικ, Μπιλ Ρίφλιν και Μελ Κόλινς να συμπληρώνουν την σύνθεση του συγκροτήματος, όπως και τον Τζέρεμι Στέισι από το 2016 και έπειτα, ξεκίνησαν να περιοδεύουν και πάλι.[36] Το φθινόπωρο του 2014, πραγματοποίησαν είκοσι ζωντανές εμφανίσεις στην Βόρεια Αμερική,[37] συνεχίζοντας στην Ιαπωνία και την Ευρώπη το 2015.
Το 2017, την σύνθεση των King Crimson αποτελούν οι Ρόμπερτ Φριπ στην κιθάρα, Τζάκο Τζάκζικ στα φωνητικά και την κιθάρα, Μελ Κόλινς στα πνευστά, Τόνι Λεβίν στο μπάσο, Μπιλ Ρίφλιν στα πλήκτρα και τα κρουστά, Πατ Μαστελότο στα κρουστά, Γκάβιν Χάρισον και Τζέρεμι Στέισι στα τύμπανα.
Radical Action to Unseat the Hold of Monkey Mind (2016)
Συλλογές
A Young Person's Guide to King Crimson (1976)
The Compact King Crimson (1986)
Heartbeat: The Abbreviated King Crimson (1991)
Frame by Frame: The Essential King Crimson (1991)
Sleepless: The Concise King Crimson (1993)
Cirkus: The Young Persons' Guide to King Crimson Live (1999)
The Deception of the Thrush: A Beginners' Guide to ProjeKcts (1999)
The Beginners' Guide to the King Crimson Collectors' Club (2000)
The Power To Believe Tour Box (2003)
The 21st Century Guide to King Crimson - Volume One - 1969–1974 (2004)
The 21st Century Guide to King Crimson - Volume Two - 1981–2003 (2005)
The Condensed 21st Century Guide to King Crimson (2006)
40th Anniversary Tour Box (2008)
The Elements of King Crimson (2014)
ΕΡ
Vrooom (1994)
Level Five (2001)
Happy with What You Have to Be Happy With (2002)
Βίντεο
The Noise: Frejus (1982)
Three of a Perfect Pair: Live in Japan (1984)
Live in Japan (1996)
Déjà Vrooom (1999)
Eyes Wide Open (2003)
Neal and Jack and Me (2004)
Live in Argentina, 1994 (2012)
Παραπομπές
↑[1]"Crimson's form of prog, however, tended to incorporate heavy elements of modern classical (sometimes), avantgarde jazz (sometimes), and later heavy elements of New Wave."
.jpg)
